Rozdział 1: Zamek

Znowu zostałam odesłana do mycia okien znajdujących się na najwyższym piętrze zamku, chociaż wszystkie służące dziewczyny wiedziały, włączając w to madame Irie, że panicznie boję się wysokości. Otrzymując jednak polecenie od madame, nie mogłam odmówić i obie o tym wiedziałyśmy. Czasami zastanawiałam się nad tym, czy kobieta robi to z jakiegoś szczególnego powodu, bliżej mi nieznanego, ale nigdy nie dochodziłam do żadnych wniosków. Jeżeli kiedyś jej podpadłam, teraz już tego nie pamiętałam. A może po prostu ,,odwdzięczała” mi się za czas, kiedy musiała się mną zajmować, kiedy jako maleńka sierota dostałam się pod jej opiekę?

Wzdrygnąwszy się, otrząsnęłam z wszystkich dziwnych myśli i stanęłam przed pierwszym oknem. Opuściłam na podłogę wiadro, które do tej pory niosłam na ramieniu i ruszyłam po drabinę, czekającą na mnie nieopodal. Okno miało ponad trzy metry wysokości, ciągnęło się niemal od sufitu do podłogi, co czyniło je ponad dwukrotnie większym ode mnie. Wiedziałam, że nawet z pomocą drabiny będę musiała wspinać się na palce, by wyszorować górną krawędź.

Biorąc głęboki oddech, spojrzałam w końcu przez szyby na widoczny w dole dziedziniec. Aż zakręciło mi się w głowie, a przed oczami zawirowały białe plamki, gdy dotarło do mojej świadomości, jak wysoko się znajduję. I dopiero po chwili zorientowałam się, że na dziedzińcu coś się dzieje. Przezwyciężając strach, po raz kolejny wyjrzałam przez okno, tym razem będąc w stanie dojrzeć cztery osobliwe pojazdy, które nazywano wiatrowcami. Ach, więc Łowcy przybyli! Ciekawość natychmiast wzięła górę nad strachem, mój wzrok zaczął szukać odzianych w czerń sylwetek, ale najwidoczniej Łowcy weszli już do zamku. Na dziedzińcu zauważyłam tylko jedną osobę, opierającą się nonszalancko o jeden z unoszących się swobodnie nad ziemią pojazdów i palącą z najwyższym spokojem papierosa. Z tak dużej odległości nie mogłam wywnioskować, czy osoba, na którą patrzę, jest chłopcem czy dziewczyną, ale krótkie, srebrnobiałe włosy wskazywały raczej na płeć męską.

Z jakiegoś nieokreślonego powodu sylwetka ta przyciągała całą moją uwagę. Było w niej coś… coś, czego nie potrafiłam w tym momencie określić. Chciałam otworzyć usta i krzyknąć, zwrócić na siebie uwagę tej osoby, poczuć na sobie jej spojrzenie…

Odgłos szybkich kroków rozlegający się za moimi plecami wyrwał mnie z zamyślenia. Szybko uklękłam obok wiadra i zanurzyłam dłonie w wodzie aż po łokcie, odszukując wrzuconą tam wcześniej ścierkę. Szybko ją wyciągnęłam i zaczęłam wykręcać, udając całkowicie zaabsorbowaną wykonywaną czynnością.

- Lan! Masz natychmiast wrócić do kuchni! – oświadczyła jednym tchem Fraya, jedna ze służących, która nigdy nie była wysyłana do mycia okien. Obie niezbyt się lubiłyśmy, aczkolwiek nigdy nam to nie przeszkadzało w wykonywaniu naszych obowiązków. – Rozkaz madame! Będziesz potrzebna przy podawaniu do stołu, mamy gości z Gildii!

A jednak!

Zostawiłam więc wszystko i, wytarłszy dłonie w szary materiał byle jakiej sukienki, którą nosiłam niemal od zawsze, zbiegłam za Freyą na parter, gdzie mieściła się kuchnia. Nawet nie mrugnęłam, gdy opary białej pary otuliły moją sylwetkę niczym puchowy obłok, po prostu podbiegłam do stołu i, przysunąwszy sobie mały stołek, zabrałam się za obieranie ziemniaków. Zaraz potem zabrałam się za krojenie warzyw, które mi podsuwano niemal pod sam nos.

- Załóż fartuszek i natychmiast ruszaj do jadalni! – rozkazała madame Irie, rzucając w moją stronę biały materiał. – I umyj ręce!

Szybko przewiązałam się w pasie białymi tasiemkami, po czym opłukałam dłonie i ruszyłam za innymi dziewczynami do jadalni, zabierając ze sobą na tacy cztery półmiski z ziemniakami oblanymi masłem i posypanymi gęsto koperkiem. Kiszki zagrały mi marsza, gdyż natychmiast przypomniałam sobie, że na śniadanie zdążyłam zjeść tylko dwie łyżki dziwnego kleiku, zanim zapędzono mnie do sprzątania komnaty księżniczki Izabeli.

Jadalnia, do której wmaszerowałyśmy niemal równym krokiem, nie była dużym pomieszczeniem, ale niesamowicie przytulnym. Aż się uśmiechnęłam, gdy zobaczyłam znane mi już lampiony zwisające z sufitu, rzucające na pomieszczenie piękne, złote światło, przypominające łunę zachodzącego słońca. Żeby jeszcze rozjaśnić pomieszczenie nieposiadające okien, na stole ustawiono cztery wielkie, srebrne świeczniki, które polerowałam wczorajszego wieczora. Każdy z nich mógł pomieścić pięć dość sporej wielkości świec, więc aż dwadzieścia świeczek oświetlało w tej chwili wielki, z największą uwagą polakierowany przez wszystkie służące stół z ciemnoczerwonego drewna.

W powietrzu unosił się zapach topniejącego wosku, Zapach, który uwielbiałam.

Na znak najstarszej służącej rozeszłyśmy się wokół stołu i zaczęłyśmy rozkładać potrawy tak, by te same znalazły się w równej odległości od siebie. Nie było to dla mnie żadnym problemem, gdyż, znając wymiary stołu, bez problemu mogłam rozstawić trzymane półmiski tak, by każdy z gości mógł mieć dostęp do obecnej na stole potrawy.

Kiedy skończyłyśmy, ukłoniłyśmy się i wycofałyśmy pod ściany, uważając, by nie odwrócić się plecami do siedzącego na honorowym miejscu króla. Czekało nas jeszcze wycofanie się chyłkiem do kuchni, ale na razie musiałyśmy czekać na znak dany nam przez władcę.

Nagle drzwi jadalni się otworzyły, a jeden ze służących chłopców wprowadził do sali osobę, której wcześniej przyglądałam się przez okno. Natychmiast też poczułam, jakby przez moje ciało przeszedł prąd, ale nie potrafiłam określić, czy było to raczej miłe, czy niemiłe uczucie. Nie ośmieliłam się podnieść wyżej wzroku, więc mogłam tylko ukradkiem potwierdzić swoje wcześniejsze przypuszczenie, że jest mężczyzną. Dość młodym, jak się okazało.

- Jue! – zawołała radosnym głosem księżniczka Izabela, najmłodsza córka króla i jego oczko w głowie. Właściwie zawsze była radosna, ale tym razem w tonie jej głosu pojawiło się coś, co rozbawiło służące stojące obok mnie. Nie mogłam nie usłyszeć cichych chichotów rozlegających się niemal tuż obok mojego ucha. – Myślałam, że nie przyjechałeś!

Łowca ukłonił się, zanim zajął miejsce przy stole. Siedział zwrócony do mnie plecami, więc nie mogłam mu się przyjrzeć. Skoro jednak jego pojawienie się wywołało tak żywą reakcję księżniczki, podejrzewałam, że musiał być urodziwy.

- Nie mogłem odrzucić zaproszenia na tak wspaniały obiad, czyż nie?

Nie miałam pojęcia, czy ktokolwiek przy stole usłyszał nutkę goryczy obecną w głosie młodego mężczyzny, ale ja z pewnością ją usłyszałam. Uniosłam lekko wzrok, by złowić jeszcze jakieś szczegóły jego wyglądu, ale zauważyłam tylko, że jego srebrnobiałe włosy pięknie wyglądały w przytłumionym świetle zalewającym komnatę.

Król dał nam znak, że możemy odejść, więc posłusznie zaczęłyśmy sunąć niczym cienie w kierunku wyjścia. Ja także zrobiłam kilka kroków, zanim jakaś tajemnicza siła nie kazała mi się odwrócić. Nigdy z własnej woli nie odważyłabym się zrobić czegoś takiego, ale nie mogłam się oprzeć temu impulsowi. Był silniejszy od mojego poczucia obowiązku, tak więc zrobiłam to.

Odwróciłam się.

Czerwone niczym wino oczy wpatrywały się prosto we mnie. Oczy, które z całą pewnością nie należały do człowieka. Źrenice nie miały okrągłego kształtu, były tylko czarną kreską przecinającą na pół perfekcyjny szkarłat tęczówki.

Mała Lan.

Głos pojawił się w mojej głowie, ale nie przestraszyłam się. Był taki miękki, taki… pociągający. Wołał mnie z tęsknotą, która wywołała łzy w moich oczach. Na chwilę nawet zapomniałam, że jestem tylko zwykłą służącą w szarej, nijakiej sukience. Zapomniałam, że życie poza zamkiem nigdy dla mnie nie istniało.

Całkowicie się zapomniałam.

Nareszcie cię znalazłem, mała Lan.

Nie wiedziałam, dlaczego byłam zdolna odpowiedzieć, ale całą sobą czułam, że muszę.

Szukałeś mnie?

Od zawsze.

Stał przede mną taki piękny, wspaniały, dostojny. Powinien mnie przerażać, gdyż wiedziałam, czułam, że nie jest człowiekiem, ale wprost przeciwnie, pociągał mnie. Przyciągał z siłą, której nie potrafiłam się oprzeć.

Wyciągnął dłoń, uśmiechając się tak, że żar ogarnął moje ciało.

Chodź z nami.

To znaczy z kim?

Uśmiechnął się ponownie, kładąc dłoń na oparciu krzesła srebrnowłosego Łowcy. W tej chwili po raz pierwszy rzucił mi się w oczy kontrast między tymi dwoma sylwetkami – jeden z nich wydawał się uosobieniem chłodu i elegancji, ale też dziwnego, kojącego spokoju, a drugi zdawał się być uosobieniem ognia, z całą jego gwałtownością, zachłannością i niebezpieczeństwem, ale też ciepłem.

W końcu też zrozumiałam, z kim mam do czynienia. No tak, te oczy…

Z moim mistrzem, Jue Metro, i ze mną.

- Lan, co ty wyprawiasz?! – usłyszałam gorączkowy szept jednej z dziewczyn, która w panice położyła dłonie na moich ramionach i popychała w kierunku wyjścia. – Chcesz zginąć?!

- Ja… ale…

Demon o czerwonych oczach ponownie wyciągnął dłoń. Zapraszał.

Nie jesteś służącą, mała Lan. Nie urodziłaś się, by nią być. Jeśli tylko zechcesz, możesz stać się kimś o wiele potężniejszym. Kimś, przed którą chylić głowę będzie nawet obecna tu, nadęta jak balon księżniczka.

W porywie szaleństwa rzuciłam się do przodu, ale powstrzymały mnie silne ramiona dziewczyn, które zrozumiały już, że dzieje się coś niedobrego. Król, ku rozpaczy wszystkich obecnych, także to zauważył. Niemal w zwolnionym tempie zauważyłam, jak jego siwa głowa odwraca się w moją stronę. Chyba dopiero wtedy dotarło do mnie w pełni, co zrobiłam.

Otworzyłam usta, by się wytłumaczyć, ale było za późno.

- Co się dzieje?

Te słowa to był mój wyrok śmierci. Dziewczyny, które mnie przytrzymywały, nagle zwolniły uścisk, padając plackiem na ziemię. Ja także powinnam to zrobić, ale paraliż, który ogarnął moje ciało, nie pozwolił mi na to.

Krzaczaste brwi króla ściągnęły się.

Czerwonooki demon położył dłoń na ramieniu swojego srebrnowłosego mistrza.

A potem owiało mnie powietrze pachnące świeżo skoszoną trawą.

Znalazłeś nas, Reth.

Witaj, Peir.

Nie wiedziałam, kiedy i jak, ale obok mnie pojawiła się tajemnicza, prawie całkowicie przezroczysta kobieta - niczym duch. Nie widziałam jej twarzy, gdyż stała odwrócona do mnie tyłem, najwyraźniej zasłaniając mnie własnym ciałem, ale dzięki temu zauważyłam delikatną błonę skrzydeł, które drgały w powietrzu za plecami tajemniczej kobiety.

Zauważyłam kątem oka, że księżniczka Izabela wstała, niemal miażdżąc mnie spojrzeniem. Wyglądało na to, że nie dostrzega ani czerwonookiego demona, ani skrzydlatej kobiety.

- Co się dzieje?! Zabrać ją naty…

Nie dokończyła zdania, gdyż przeszkodził jej w tym srebrnowłosy chłopak, który gwałtownie wstał i zacisnął dłoń na ramieniu stojącego tuż obok niego demona.

- Dość tego szeptania, Reth! Głowa mi już od tego pęka!

- Nie denerwuj się, mistrzu. Właśnie znalazłem dla ciebie uczennicę.

Zaparło mi dech w piersiach, gdy złote oczy chłopaka napotkały moje, z pewnością wyrażające przerażenie, spojrzenie. Na twarzy młodego Łowcy odmalowała się niepewność.

- Jesteś pewien? Taka młoda?

- Oj mistrzu, ty byłeś jeszcze młodszy, gdy otrzymałeś tytuł mistrza. A ta mała ma potencjał. Nie dość, że wyczuła moją obecność, to potem mnie całkiem zwyczajnie zobaczyła, chociaż starałem się, jak mogłem, by zupełnie nie zwracać na siebie uwagi. A na koniec przywołała Peir.

- To widzę… Arcymistrzu?

Jeden z mężczyzn siedzących przy stole roześmiał się głośno.

- To niespodziewany rozwój wypadków, ale bardzo się z niego cieszę. Wasza Wysokość, czy możemy tę dziewczynkę zabrać do Gildii? Jest w odpowiednim wieku i wydaje się posiadać całkiem sporą moc. Przydałaby się nam dodatkowa para rąk.

Król, ku mojemu zdziwieniu, uśmiechnął się i pokiwał głową.

- Oczywiście, oczywiście, jeśli dziewczynka się nadaje…

- Jue, pomóż jej się spakować. Zabierzemy ją ze sobą, kiedy będziemy wracać.

Srebrnowłosy chłopak ukłonił się.

- Jak sobie życzysz, Arcymistrzu.