Capitolo 7: Home, sweet home...

Głos, który usłyszałam po drugiej stronie linii, sprawił, że kolana mi zmiękły. Rzuciłam szybkie, oskarżycielskie spojrzenie Remo, po czym odwróciłam się do niego plecami. Najchętniej wcisnęłabym mu telefon w dłoń i wróciła pośpiesznie do Nino, ale wiedziałam, że od tej rozmowy nie ucieknę. 

Czasem trzeba wziąć byka za rogi. 

- Dzień dobry, Touma-kun. 

Touma Sudeki, mój potajemny obiekt westchnień, najwyraźniej miał do mnie jakąś sprawę. Jego głos, odrobinę zniekształcony, wydobył się z głośniczka: 

- Kanzaki-san, czy... czy to prawda, że zamierzasz wyjechać? 

Oho, ktoś był dobrze poinformowany. Wiedziałam nawet, kto wykonał odpowiedni telefon i przekazał tej osobie właściwe informacje... Zrozumiałam strategię, którą Remo obrał, ale jego działania odniosły odwrotny do zamierzonego skutek. Stanęłam okoniem i aż się najeżyłam, zdecydowana oprzeć się wszelkim namowom i naciskom.

W tym momencie zrozumiałam, że już dawno zdecydowałam. Może sama w to nie chciałam uwierzyć, ale uciekałam. Nino dał mi szansę, a ja się jej uchwyciłam. Nie nienawidziłam mojego kraju, ale moje otoczenie mnie dusiło. Nie mogłam w nim oddychać. Byłam zmęczona nie tylko rodziną, ale i otaczającą mnie sztucznością.

Nie chciałam skończyć jako zgorzkniała stara panna albo umęczona życiem rodzinnym staruszka. Los dał mi szansę, a ja ją po prostu wykorzystałam. Nino był... był tylko środkiem do celu. Przepustką do raju. 

Ta świadomość mną wstrząsnęła. 

Byłam bezlitosną suką. Naprawdę. 

Mocniej ścisnęłam aparacik w dłoni. Zamknęłam oczy. 

- Tak, Touma-kun. To już postanowione. Wyjeżdżam... z Gianinno. 

- Kanzaki-san, czy naprawdę dobrze to przemyślałaś? To znaczy, przecież nawet nie skończyłaś szkoły?

Tego argumentu użyli już moi rodzice. 

- Dokończę edukację we Włoszech. 

- Ale... ale przecież nawet nie znasz języka! No i na tym etapie... 

- O to nie musisz się martwić. - Mówiłam szczerze, naprawdę nie musiał się o mnie w ogóle martwić. - Poradzę sobie, Touma-kun. Ale dziękuję, że się o mnie troszczysz. 

- No, tak, no bo... wiesz, musimy sobie pomagać. I to był dla mnie szok. Nie przypuszczałem, że akurat ty... 

Ja też nie przypuszczałam, że tak potoczą się moje losy. Nad przeznaczeniem nie miałam jednak władzy, a ono dało mi tę szansę. Teraz ode mnie zależało, jak ją wykorzystam. Wiedziałam jednak, że nie wolno mi jej marnować, niezależnie od wszystkiego. 

- Przepraszam, Touma-kun, ale tak musi być. Już zdecydowałam. 

- Yhym, rozumiem. Ja tylko tak... Bo wiesz, nawet go nie znasz. Znaczy, Gianinno. Co będzie, jak wam się nie uda? Wrócisz? Nie boisz się, że nic już nie będzie... wiesz, znajome?

Najwyraźniej nie miałam daru przekonywania. Albo byłam zbyt zdenerwowana, by jasno i wyraźnie wyłożyć swoje zdanie. Wiedziałam, że muszę być bardziej zdeterminowana. Może coś w moim głosie sugerowało, że gdzieś wewnątrz aż trzęsę się z przerażenia. Że tylko czekam, aż znajdzie się ktoś, kto przemówi mi do rozsądku. 

Nie chciałam zgrywać nieudolnej sierotki.

- Oczywiście, że mam wątpliwości, Touma-kun. Wiem, że to, na co się porywam, jest szalone. Ale muszę spróbować, rozumiesz? Jeśli tego nie zrobię, wiem, że będę żałować do końca życia. Może będę też żałować, że zrobiłam ten krok, ale przynajmniej nie będę sobie wyrzucać, że nie próbowałam. Rozumiesz? 

- A, tak. Nie chciałem się wtrącać w twoje sprawy, Kanzaki-san, tylko... 

Tylko Remo cię do tego namówił, rozumiem. Pewnie myślał, że Touma świetnie odegra rolę mojego głosu rozsądku. Na to jednak było już za późno. 

- Dziękuję, Touma-kun. Ach, i nie musisz kłamać w moim imieniu. Jeśli ktoś zapyta, czy wiesz, co się ze mną stało, możesz im powiedzieć. Nie chciałam robić z tego tajemnicy, po prostu było za mało czasu, by wszystkim dookoła powiedzieć, co zamierzam. 

No dobra, i tak nie planowałam tego robić. Przecież nawet nie miałam żadnych prawdziwych przyjaciółek, a innych ludzi moja decyzja w ogóle nie powinna obchodzić. Robiłam, co uważałam za słuszne. 

- Dobrze. Cieszę się, że ze mną porozmawiałaś. Wiesz, plotki na twój temat pewnie nie będą zbyt przyjemne, więc to jednak dobrze, że udało mi się zamienić z tobą kilka słów. 

Plotki. Tak, wyobrażałam sobie, z jak wielu kłamstw będą się składać. W końcu jakby nigdy nic zagarnęłam dla siebie młodszego z bliźniaków Mertier, choć wcześniej nie okazywałam im zbytniego zainteresowania. Wszyscy będą się zastanawiać, co się zmieniło podczas pobytu na Okinawie i oczywiście dojdą do własnych, niezbyt pokrywających się z prawdą wniosków. 

- Życzę ci wiele szczęścia, Kanzaki... nie, Ran-san. 

Poczułam, jak lekki rumieniec wypływa na moje policzki. Po raz pierwszy użył mojego imienia, choć nie zapomniał o formie grzecznościowej. Nie miało to jednak większego znaczenia - i tak pokraśniałam niczym dziewica z romansów dla gospodyń domowych. Jakoś tak ciepło na sercu mi się zrobiło, kiedy obiekt mojej pierwszej miłości w ten właśnie sposób się do mnie zwrócił... Może po prostu zbyt wiele razy wyobrażałam sobie ten moment, ale miał on dla mnie wielkie znaczenie. 

- Dziękuję. Tobie również się przyda. W zawodach i w szkole. 

Wymieniliśmy jeszcze ostatnie słowa pożegnania, po czym rozłączyłam się i oddałam telefon w ręce Remo, który bezwstydnie przysłuchiwał się całej rozmowie. Spojrzał na mnie wyczekująco, kiedy oddałam mu jego własność. 

Miałam nadzieję, że z moich oczu wyziera zdecydowanie, kiedy tak na niego patrzałam. 

- Nie zmieniłam zdania. Jadę z Nino... z wami. 

Remo westchnął, po czym wzruszył ramionami. 

- W porządku. W takim razie nie zwlekajmy. 

W samolocie Nino próbował opowiedzieć mi o tym, co właściwie mnie czeka, kiedy wylądujemy. Dowiedziałam się między innymi tego, że zanim stanę oko w oko z jego rodzicami, czeka nas ponad dwugodzinna jazda samochodem z lotniska. Remo miał pojechać jako pierwszy, by - jak sam to określił - przygotować rodzinę na nasze przybycie. My tymczasem mieliśmy w drodze zrobić sobie przystanek, żeby zjeść porządny obiad, i wtedy dopiero zajechać pod rezydencję rodziny Mertier. 

Plan wydał mi się rozsądny. Problem tylko w tym, że nie wierzyłam do końca w dobre intencje Remo i zastanawiałam się gorączkowo, co też zamierzał powiedzieć swoim rodzicom, kiedy przed nimi stanie. Będzie bronił brata? Sprzeda im jakąś podejrzaną historię o tym, jak to zarzuciłam sieć na jego ukochanego braciszka? Czy odmaluje mnie w ich oczach jako bezwzględną wiedźmę, która bez skrupułów wykorzystała sytuację, żeby wejść do bogatej rodziny? 

Ze zdenerwowania, które mnie ogarniało z każdą mijającą minutą coraz szybciej, ściskałam dłoń Nino tak, jakby od tego zależało moje życie, i zagryzałam strach krakersami z masłem orzechowym, które stawiała przed nami olśniewającej urody stewardessa. Wypiłam nawet kieliszek musującego podniebienie szampana, kiedy mi go zaproponowano. 

Zimny pot wystąpił mi na czoło, kiedy w końcu zaczęliśmy zbliżać się do lądowania. 

The time has come.

Ze zdumieniem patrzyłam, jak Nino wsiada za kierownicę sportowego samochodu. Alberto, który do tej pory pełnił funkcję szofera, nie wypowiedział ani słowa, posłusznie wsiadając do osobnego auta. Ja, lekko oszołomiona zaistniałą sytuacją, opadłam na miejsce pasażera obok Nino i zapięłam pas. 

- Będziesz prowadził? - zapytałam w końcu, jakby nie do końca wierząc własnym oczom. 

- Owszem. Proszę, nie rób takiej przerażonej miny. Mam ważne prawo jazdy. 

Na potwierdzenie swoich słów wyciągnął z portfela plastikową kartę. 

- Nie wjadę samochodem w drzewo - dodał, najwyraźniej lekko już rozbawiony moim niedowierzaniem. 

- Nie mów hop, póki nie przeskoczysz - upomniałam go, wiercąc się na fotelu. - Nic nie jest oczywiste. Ale rozumiem, o co ci chodziło. 

Nino uśmiechnął się, po czym założył okulary przeciwsłoneczne na nos i włożył kluczyki do stacyjki. Rozległo się ciche mruknięcie silnika, po czym chłopak zręcznie wyprowadził samochód z parkingu. Wyjechaliśmy na nieco zatłoczoną autostradę, ale Nino nie miał problemów z lawirowaniem między przeszkodami na drodze. Wkrótce pędziliśmy niemal pustą jezdnią w nieznanym mi jeszcze kierunku. 

Dopiero wtedy odważyłam się głębiej odetchnąć, wypuszczając drżące powietrze z płuc. Oparłam głowę na zagłówku okrytego skórą fotela. 

- Nino... Czy mogę cię o coś zapytać? 

Chłopak zabębnił palcami w kierownicę. 

- Cóż, z jakiego innego powodu siedziałbym w całkowitym milczeniu? 

O? Myślałam, że po prostu nie chce, żeby go rozpraszać rozmową, dlatego do tej pory nic nie mówiłam. Poza tym, byłam zbyt oszołomiona i przestraszona, by wydusić z siebie choć słówko. 

Teraz się odprężałam. Powoli. 

- Czy rozmawiałeś z bratem o tym... Jak on zamierza mnie przedstawić? - Postanowiłam nie owijać niczego w bawełnę. 

Chłopak siedzący za kierownicą rzucił mi szybkie spojrzenie. Nie mogłam zobaczyć jego oczu, gdyż ukrył je za parą czarnych szkieł. Nie miałam pojęcia, w jakim był humorze. Mięśnie w jego twarzy nawet nie drgnęły. 

- Prawdopodobnie powie, że jesteś moją kochanką, nie widzę innej możliwości. 

Aż się zachłysnęłam. Toż to była kompletna herezja!

- Ale przecież nią nie jestem!

- Nie. Ale tak zostaniesz odebrana nawet, jeśli Remo tak cię nie przedstawi. Moja rodzina nie zrozumie, dopóki swoim zachowaniem im nie pokażę, że myślę o tobie w innych kategoriach. 

Zapłonęłam na policzkach niczym piwonia. 

- Czyli oni wszyscy będą myśleć, że ty i ja... 

Nino w roztargnieniu kiwnął głową. 

- Prawdę mówiąc, nie sądzę, by mieli z tym problem. Będą cię ignorować, traktować jak powietrze. Ale będą uprzejmi, kiedy sytuacja ich do tego zmusi. Dopiero, kiedy zrozumieją, że nie jesteś wcale tym, za kogo chcą cię uważać, rozpęta się prawdziwa awantura. Remo po prostu pojechał powiedzieć, że nie wracam sam. 

Prawdę mówiąc, nie podobała mi się cała ta sytuacja. Serce waliło mi w piersi niespokojnie. 

A jeśli... a jeśli się pomyliłam wobec nich?! Jeśli wszystkich okłamali?! Może ich ojciec wcale nie był dyplomatą, który przyjechał do Japonii w interesach? Może... może prowadzili jakieś lewe interesy? Należeli do jakiejś mafii? Może handlowali żywym towarem?!

W co ja się wplątałam?!

Tylko spokojnie, Ran - poinstruowałam siebie, uspokajając oddech. Jeszcze nic nie wiedziałam, nie było potrzeby się denerwować. Poszłam za głosem serca i zaufałam Nino, a przecież nie mogłam aż tak bardzo pomylić się w ocenie sytuacji.

Nie powinnam panikować! 

Żeby zająć czymś myśli, zaczęłam wydobywać z Nino więcej informacji. 

- Wiem, że jeszcze nie poruszyliśmy tego tematu, ale... jak właściwie wyobrażasz sobie... nasz związek? 

Palce ponownie zabębniły w kierownicę. Puk, puk, puk. 

- Obiecuję, że nie będę wymagał od ciebie więcej, niż będziesz w stanie mi ofiarować i nie będę na ciebie naciskał, ale ogólnie wyobrażam sobie nasz związek całkiem zwyczajnie. To znaczy ojciec często zabiera mnie ze sobą do firmy, więc od wczesnych godzin porannych aż do wieczora mogę być zajęty, ale w czasie wolnym będziemy mogli pozwolić sobie na wyjścia w wiele ciekawych miejsc. Ciebie oczywiście poślemy do szkoły, więc nie będziesz się kręcić bez celu - dodał Nino, uśmiechając się szeroko. - Och, przy okazji poproszę, by nie ominął cię słynny kurs dla bogatych panien na wydaniu. 

- Co to znaczy? - zapytałam, rozszerzając ze zdumienia oczy. 

- Już nie pamiętasz? Rozmawialiśmy o tym tego wieczora na plaży. Pierwszego wieczora na Okinawie. Panienki z bogatych rodzin odbierają specyficzne wykształcenie w kierunku ,,jak zarządzać majątkiem męża, kiedy jego zajmują inne sprawy". 

Och. Teraz sobie przypomniałam. 

- Hm. Nie jest na to przypadkiem za późno? 

- Skąd. W końcu jesteś bystrą dziewczyną, Ran. 

- A skąd to przekonanie się wzięło? 

- Z mojej wiary w ciebie. 

Critical hit!

- Hm. Na to chyba nie znajdę ciętej riposty.

Nino roześmiał się, a mi zrobiło się ciepło na sercu. Moje wątpliwości natychmiast się rozwiały i nagle zyskałam pewność, że decyzja, którą podjęłam, była słuszna. Szalona, ale słuszna. Grunt dosłownie palił mi się pod stopami, ale zamierzałam śmiało kroczyć przed siebie, choćbym miała się sparzyć. 

- Nigdy nie trać wiary w swoje możliwości, Ran. Niezależnie od tego, co inni będą o tobie mówić. Pamiętaj, że zarówno ja, jak i Remo, staniemy po twojej stronie. 

Czy Remo rzeczywiście był do tego zdolny... 

- Na razie zatrzymamy się w jednej z moich ulubionych restauracji i zjemy obiad. Z pustym żołądkiem na pewno nie możemy stanąć przed moimi rodzicami. 

- Czyli że, pomimo wszystko, będzie to ciężka przeprawa? 

Nino westchnął. 

- Niestety. Obawiam się, że sztorm nas nie ominie. Musimy nabrać sił, zanim zmierzymy się z żywiołem. 

Co racja, to racja. Z tym akurat nie zamierzałam się kłócić.

Kiedy zajechaliśmy przed rezydencję rodziny Mertier, na dobre opuściły mnie wszelkie wątpliwości. Aż wstyd mi się zrobiło, że wcześniej ośmieliłam się wysuwać w stosunku do członków tej szacownej rodziny tak okropne przypuszczenia, choć przecież miałam do nich prawo. Kiedy jednak moje oczy spoczęły na rezydencji jak z baśni i otaczającym ją ogrodzie, nie mogłam wyjść z podziwu i tylko przyglądałam się wszystkiemu z szeroko otwartymi oczami. Pamiętam jednak o tym, by zamknąć buzię, żeby nie wyglądać niczym wioskowa idiotka. 

- I jak ci się tu podoba? - zapytał Nino, kiedy wysiedliśmy z samochodu. Ochroniarz Alberto właśnie parkował swój samochód obok nas. 

Wciąż pochłaniałam wzrokiem otoczenie, więc nie wykrztusiłam w porę odpowiedzi. Tymczasem przeszklone drzwi prowadzące do wnętrza rezydencji otworzyły się i na szerokie schody wyszła dziewczyna w fartuszku służącej, dygając głęboko. 

Holy shit!

Służąca powiedziała coś do Nino po włosku, zapewne zapraszając go do środka. Chłopak, najwyraźniej rozumiejąc moją sytuację, szybko przetłumaczył:

- Moi rodzice na nas czekają. 

Uh-oh, to nie brzmiało dobrze. Nie mogłam jednak uciec od tego spotkania, toteż mogłam zrobić chociaż tyle, by pokazać się rodzicom Nino z podniesioną głową. Nie zobaczą nieśmiałej, przestraszonej dziewczynki, o nie! Wyjdę im naprzeciw i zniosę ze spokojem wszystko, czym we mnie rzucą. Właściwie to nawet nie będzie takie trudne, jak szybko zdałam sobie sprawę. W końcu nie rozumiałam języka włoskiego!

Ho, ho, ho. Bring it on!

- Wszystko w porządku? - zapytał Nino, zapewne zaniepokojony moją reakcją, a mianowicie szerokim uśmiechem.

- Oczywiście! - odparłam. - Chodźmy!

Nino najwyraźniej nie był tak pewny siebie, jak ja, ale posłusznie zaprowadził mnie najpierw do drzwi, po czym oboje ruszyliśmy po śladach dziewczyny w czarno-białym fartuszku. Podczas drogi rzucałam ukradkowe spojrzenia na prawo i lewo, nie chcąc wyglądać na zbyt zaciekawioną czy wścibską, więc obejrzałam tylko fragmenty domu. 

Oszałamiające fragmenty. Wow! Boazeria i szkła błyszczały, zasłony i firanki miękko otulały wszystkie okna. Wokół unosił się niesamowity zapach, który zidentyfikowałam jako mieszankę pomarańczy i chyba czekolady. Aż szkoda mi było stawiać buty na wypolerowanych podłogach, ale służąca prowadziła nas wciąż dalej, nie zatrzymując się ani na krok. 

W końcu stanęła przed rozsuniętymi, szklanymi drzwiami i pokazała ręką, że mamy wejść. 

Pokój był całkowicie przeszklony od strony wychodzącej na olśniewający ogród. Był utrzymany w dość spokojnym, ascetycznym stylu, choć na jednej ze ścian pysznił się kolorowy obraz przedstawiający rodzinę zabawiającą się z psem na trawniku, a po drugiej stronie znajdował się kominek w ciekawej obudowie z cętkowanych kafelek. 

Przy małym, okrągłym stole siedziały cztery osoby, a przed każdą z nich stała filiżanka z kawą, jak wróżyłam po zapachu. Na środku stołu pyszniło się nieznanej mi natury ciasto, bogato udekorowane owocami. Nikt, oprócz Remo, nie uszczknął z niego ani kawałka. 

Trzech pozostałych siedzących przy stoliku osób nie znałam. Dwoje z nich z całą pewnością było rodzicami Nino, ale długowłosej dziewczyny nie mogłam zidentyfikować. Ani Nino, ani Remo nie wspomnieli o tym, że mają jeszcze inne rodzeństwo, więc prawdopodobnie powód jej obecności przy stole był zupełnie inny. 

Chwila, w której wszyscy się sobie przyjrzeliśmy, minęła. Nadszedł czas na to, by się przywitać. 

Pierwszy ukłonił się Nino, mówiąc kilka słów po włosku, których ze zdenerwowania nie zarejestrowałam. Zaraz potem przyszła kolej na mnie, więc ukłoniłam się w jak najbardziej japońskim stylu - cóż innego miałam uczynić? - i przywitałam się z państwem Mertier, oczywiście po japońsku, choć po chwili namysłu stwierdziłam, że mogłam przecież pochwalić się moją niemal bezbłędną znajomością angielskiego. 

Co się jednak stało, to już się nie odstanie. 

Trzy pary oczu skierowały się na mnie. Remo zajął się jedzeniem ciasta, okazując zupełny brak zainteresowania, choć widziałam, że również jest spięty. 

- Siadajcie - rozkazał głosem nieznoszącym sprzeciwu pan Mertier. Zrobił to w języku angielskim, więc natychmiast zrozumiałam. I zrobiłam, jak powiedział. Nino usiadł obok mnie, kłaniając się jeszcze nieznajomej dziewczynie. 

- Witaj, Elisabetto.

Och. OCH! Kiedy właśnie myślałam, że nie mogło być gorzej... Oto stanęłam w oko w oko z narzeczoną Nino. 

Coś czułam, że nie zawiąże się między nami nić sympatii, o nie.

***Od autorki***

Jestem dziś w stanie jedynie spać, kaszleć i kichać. Gorączka mi skacze - za każdym razem, kiedy się budzę, widzę na termometrze inną temperaturę. Nie spada poniżej 37,5 stopni. Stan krytyczny to z pewnością nie jest, ale z powodu tego, iż dawno nie chorowałam, czuję się tragicznie. Najgorzej sprawa ma się z moim gardłem - drapie i boli, jak przełykam. Żadne strepsilsy nie pomogły, niestety. Pomógł na trochę lód, który zjadłam zamiast obiadu :D
Miałam zamiar być naprawdę zajęta w tym tygodniu, ale choroba trochę przyhamowała moje zapędy. Mimo wszystko publikuję rozdział, bo kiedy tylko stanę na nogi (bez gorączki), to muszę zabrać się za pisanie pracy na zlecenie, a wolałabym się wtedy nie rozpraszać :} 
Tymczasem gratuluję Mai poprawnego strzału - to rzeczywiście był Touma. Ależ miałaś nosa, Majaku :*
Bonus najwyraźniej nie działał, więc powiedziałam mu adios! :D