Rozdział 8: Przy boku Mistrza Aola

- Bariera magii wiatru: zatrzymanie fali!

- Furia żywiołu ziemi: szarża!

Siedząc w wiatrowcu wiszącym kilkanaście metrów nad ziemią, najwyraźniej zachowującym bezpieczny dystans od wydarzeń rozgrywających się pod nami, obserwowałam – jak się dowiedziałam od pilota latającego urządzenia, który zabrał mnie z miasta – walkę treningową podczas lekcji praktycznej magii. Ta sytuacja niekoniecznie mi się podobała, jako że szybko dał o sobie znać mój lęk wysokości, a wraz z nim – zawroty głowy i lekkie kłopoty w oddychaniu. Nagły błysk i huk zdezorientowały mnie jednak na tyle, że na dłuższą chwilę zapomniałam o tej słabości i wychyliłam się przez krawędź, by przyglądać się walce treningowej.

- Uderzenie magii wiatru: przeszywająca strzała!

- Bariera żywiołu ziemi: kamienna ściana!

Użytkownik ziemi w mniej niż sekundę wzniósł przed sobą wysoką barierę, która ledwo wytrzymała silny, gwałtowny atak skoncentrowanej magii wiatru w postaci świetlistego pocisku. Kiedy właściciel bariery opuszczał ręce, zauważyłam, że ramiona lekko mu drżały.

Po tej demonstracji mogliśmy lądować. Zacisnęłam powieki, gdy młody pilot gwałtownie obniżył wysokość wznoszenia się maszyny i pod niebezpiecznym kątem zaczął się zniżać. Wszystko jednak skończyło się dobrze, wiatrowiec cichym, eleganckim ruchem przepłynął przez trawnik i zatrzymał się przy wijących się ku wejściu schodach.

- Odprowadzić cię? – zapytał chłopak, poprawiając szerokie, ciemne gogle zasłaniające jego oczy.

- Nie trzeba.

- Jak chcesz.

Wysiadłam, po czym odprowadziłam wzrokiem maszynę, którą młody pilot pokierował w nieznane mi strony. W każdym razie szybko zniknął z pola mojego widzenia, zostawiając mnie sam na sam ze sporych rozmiarów torbą, dość ciężką, jak na mój gust. Mistrz Jue kazał mi przejrzeć jej zawartość, gdy wrócę do pokoju, ale stwierdziłam, że wcale mi się nie spieszy. Bardziej od zawartości torby interesowała mnie lekcja magii odbywająca się przed Gildią. Mimo wszystko, coś musiałam zrobić z rzeczami, które trzymałam, a mój pokój wydał mi się najbezpieczniejszym miejscem. Z westchnieniem rezygnacji wspięłam się więc po schodkach, pchnęłam drzwi i podeszłam do ruchomej platformy. Uwalniając jedną rękę, wcisnęłam odpowiedni guziczek na konsoli i uchwyciłam się barierki, gdy poczułam, że urządzenie rusza.

Gdy otworzyłam drzwi pokoju, niespodziewanie zostałam powitana przez ojca Mistrza Jue, który podniósł się na mój widok i szybko odebrał z moich ramion torbę.

- A gdzie mój syn?

- Wyruszył na misję… tak sądzę. Niestety nie znam szczegółów.

Mistrz Aol wyglądał na zaskoczonego.

- Jaką misję? Arcymistrz nie przydzielał mu dzisiaj żadnych zadań, wiedząc, że jest z tobą w mieście.

Ściągnęłam brwi. Ogarnęło mnie złe przeczucie. Czyżby to była sprawka Mai?

- Spotkaliśmy kapitan Mai Noland, która powiedziała…

- Ach, Mai? Ciekawe, gdzie ta misja się odbywa. W lupanarze?

Spojrzałam na Mistrza pytająco. Nie zrozumiałam, o co mu chodzi, ale wyraz twarzy mężczyzny wskazywał, że nie zamierza mi niczego wyjaśniać. Nie brzmiało to jednak poważnie, więc uznałam, że sobie żartował.

- Jue zostawił cię samą sobie?

Kiwnęłam głową.

- Porozmawiam sobie z nim później. Kiedy wróci z tej… misji. Ciekawe, ile czasu zajmie mu zorientowanie się w oszustwie tej przebiegłej kapitan.

Przekrzywiłam głowę, zastanawiając się, na ile Mistrz Aol zna Mai. Oczywiście nie oczekiwałam, że usiądzie ze mną przy kawie i ciastach, po czym zacznie plotkować na jej temat, ale… Ona tak wiele wiedziała na mój temat i tak wielu informacji mogła użyć przeciwko mnie, podczas gdy ja byłam niemal całkiem bezbronna wobec niej!

Odchrząknęłam.

- Czy Mistrz… jej nie lubi?

Mężczyzna spojrzał na mnie z rozbawieniem.

- Z tego pytania wnioskuję, że Jue jeszcze cię nie ostrzegł. Droga Lan, chyba nie ma w całej Gildii osoby, która mogłaby szczerze powiedzieć, że lubi tę dziewczynę. Zdarza się, że nie okazuje szacunku samemu Arcymistrzowi, nie mówiąc już o nas, Mistrzach. Wszyscy wiedzą, że czuje się ważniejsza, niż jest w rzeczywistości. Jej zdolności nadal są jednak przydatne, więc trzymamy ją w Gildii. Chociaż, gdyby nie Jue i jego wpływ na tę dziewczynę… Cóż. Z całą pewnością niezłe z niej ziółko. Pewnie zdążyła cię już obrazić, czyż nie?

Skinęłam głową.

- I to niejeden raz…

Mistrz roześmiał się.

- A to dopiero twój drugi dzień! Przez tę dziewczynę pewnie poczułaś się gorzej, niż powinnaś. Chodź, poprawię ci humor.

- Gdzie Mistrz mnie zabiera?

Mężczyzna odwrócił się z cwanym uśmiechem.

- Do świętego miejsca w Gildii, czyli… do kuchni.

Mistrz był bardzo pewny siebie, gdy oświadczał, że przekradnie się ze mną do kuchni i pokaże ,,gotowanie nie z tej ziemi”, jak się wyraził. Nie przekonałam się jednak na własne oczy, co miałoby to oznaczać, gdyż drogę zagrodziła Mistrzowi słusznej postury kucharka, która udaremniła jego plan szturmu na jej świątynię. Na pocieszenie otrzymaliśmy gorące zapiekanki z szynką i ciągnącym się serem. Jedyne, co byłam w stanie zobaczyć podczas tej eskapady, a co tyczyło się kuchni, były kłęby pary unoszące się ponad okazałymi ramionami kucharki.

Zapiekanki zjedliśmy z apetytem w przytulnej jadalni, gdzie w tym momencie posilało się około dwudziestu osób. Mistrz, widząc zapewne, jak się ukradkiem rozglądam, powiedział:

- Jadalnia znajduje się na trzech poziomach. Ten tutaj jest najwygodniejszy w użyciu, gdyż znajduje się najbliżej kuchni. Niestety, gdyby zaszła taka potrzeba, nie pomieściłaby nawet połowy mieszkańców Gildii, tak więc postanowiono przeznaczyć na całość aż trzy poziomy. Godziny posiłków także nie są wyznaczone dokładnie, by uniknąć przepychu. Między godziną trzynastą a szesnastą możesz tutaj przyjść, licząc na ciepły posiłek. Od godziny osiemnastej zaczyna się kolacja. A jeśli chodzi o śniadanie, które nie jest przygotowywane na gorąco, można o nie poprosić do południa.

Spojrzałam na pusty talerz po zapiekance.

- Więc to był nasz obiad?

- W pewnym sensie. Nadal jesteś głodna?

- Nie, po prostu… nawet o tym nie pomyślałam. Teraz już będę wiedziała, co i jak. Dziękuję, Mistrzu. A tak właściwie, które to piętro?

Mistrz roześmiał się i stwierdził, że coraz bardziej mu się podobam. Będąc w dobrym humorze, zatrzepotałam żartobliwie rzęsami i odparłam, by mnie nie zwodził słodkimi słówkami, gdyż z pewnością jest to karalne. Mój komentarz wywołał jeszcze weselszą i w dodatku zaraźliwą falę śmiechu.

Mistrz Aol również mi się podobał. Oczywiście nie jako mężczyzna, ale był taki sympatyczny, że chyba trudno go było nie lubić. Przyszła mi jednak na myśl osoba, która z pewnością nie darzyła go sympatią, chociaż… W końcu był ojcem Jue, nawet dla Mai ten fakt musiał coś znaczyć. Pomyślałam, że gdyby kapitan Noland była osobą inteligentną, przeciągnęłaby ojca ukochanego na swoją stronę. Mając jego wsparcie, pewnie mogłaby wywierać większy nacisk na Jue. Dla Mai jednakże było za późno na tego typu manewry – Mistrz Aol poznał jej charakter i wyraźnie nie darzył jej szacunkiem. Wątpiłam, by chciał oddać jedynego syna w jej ręce.

A przynajmniej sądziłam, że Jue jest jedyny.

- Deser gotowy! – oznajmiła dziewczyna, która pojawiła się przy kontuarze, gdzie wydawano posiłki. – Proszę podchodzić, jeśli ktoś jest chętny.

W krótkim czasie na stoliku przede mną stanął pucharek z waniliowymi lodami, udekorowanymi sosem miętowym i kawałkami zielonej galaretki. Sos był, ku mojemu zdumieniu, bardzo ciepły. I bardzo smaczny.

Stwierdzenie, że się najadłam, nie oddawało w pełni mojego samopoczucia po wepchnięciu w siebie ostatniej kosteczki galaretki.

- Masz ochotę się przejść? Na zewnątrz trwają zajęcia z magii aktywnej. Mógłbym przedstawić cię Mistrzowi Selifowi.

- Tak, tak, oczywiście!

Mój entuzjazm go rozbawił. Najwyraźniej posiadałam zdolność wprawiania go w dobry humor, choć wyglądało na to, że niewiele potrzeba, by wywołać uśmiech na twarzy Mistrza Aola. Podobało mi się to. Może dlatego, że był drugą, zaraz po Jue, sympatyczną osobą, którą poznałam po przybyciu do Gildii. Nie licząc Arcymistrza oczywiście, ale jego twarz już rozmywała się w mojej pamięci.

Odnieśliśmy puste pucharki i talerze do odpowiedniego okienka, po czym skierowaliśmy kroki w kierunku ruchomej platformy. Mistrz wyjaśnił mi, że nazywają to urządzenie windą, po czym oboje zjechaliśmy na najniższy poziom.

- Czy zajęcia jeszcze się nie skończyły? – wyraziłam wątpliwość, próbując w myślach obliczyć, ile czasu mogłam spędzić z Mistrzem Aolem, zajadając się zapiekanką i lodami. Wyszło na to, że sporo.

- Na pewno nie. Zajęcia z magii mogą czasem trwać nawet cały dzień, zależy od zainteresowania. Z oczywistych powodów zainteresowanie zawsze jest duże.

Zeszliśmy po schodkach i skierowaliśmy się w stronę, z której dobiegały krzyki i odgłosy wybuchów. Nagle rozległy się głośne oklaski.

- Oczywistych powodów?

Ominęliśmy ciągnący się na kilkadziesiąt metrów wysoki korzeń, po czym wyszliśmy na przestrzeń, gdzie byli zgromadzeni uczniowie. Ci, którzy tylko się przyglądali walczącym, przesiadywali w dość luźnej kupce pomiędzy dwoma rozgałęzieniami korzenia.

- Chociaż Gildia oferuje wykształcenie w kilku innych kierunkach, na przykład alchemii czy mechanice, większość kandydatów wybiera magię, przynajmniej na początek. Uważają tę dziedzinę za najbardziej przydatną i… widowiskową oczywiście. A dla młodych chłopców nie ma nic lepszego od posłania przeciwnika na łopatki w widowiskowy sposób.

Jakby na potwierdzenie jego słów niewysoki, szczupły chłopak, po którym nikt by się nie spodziewał wielkiej siły, utworzył wokół siebie ognistą aurę, po czym skierował ją w stronę przeciwnika, szybko tworzącego obronę.

- Uderzenie ognia: młot!

- Obrona żywiołu wody: tarcza!

Zetknięcie dwóch zaklęć zakończyło się głośnym hukiem i wniesieniem w powietrze kłębów pary wodnej.

- Czy to nie jest niebezpieczne? – zapytałam, szeroko otwierając oczy ze zdumienia.

- Oboje są chronieni odpowiednimi tarczami.

- Aol, co cię tu sprowadza?

Ukłoniłam się starszemu mężczyźnie, który się do nas zbliżył. Miał krótkie włosy w kolorze ciemnego blondu i szare oczy. Twarz gładką, bez zarostu, opaloną. Bardzo przyjazną. Uścisnął Mistrzowi Aolowi dłoń, a potem spojrzał na mnie pytająco.

- To Lan Stovenhauer, uczennica mojego syna.

- A! Więc to ona! Przyszłaś zobaczyć, jak wyglądają pojedynki?

Skinęłam głową.

- Wyglądały… ciekawie.

- Oczywiście! Mam nadzieję, że niedługo do nas dołączysz i wraz z innymi uczniami będziesz doskonalić swoje zdolności.

- Bardzo bym tego chciała.

Mężczyzna pokiwał głową, po czym nas przeprosił, gdyż musiał wrócić do swoich obowiązków, czyli obserwowania tego, co się działo między jego uczniami.

- To był Mistrz Selif. Kiedyś bardziej aktywnie uczestniczył w polowaniach, ale podczas jednej z misji został zraniony w nogę i stracił część swojej poprzedniej sprawności. Jest jednak doskonałym nauczycielem i doskonale o tym wie, wiec nie czuje się… bezużyteczny.

- Wyglądał na bardzo dumnego ze swojej pracy.

- Jak już mówiłem, on wie, ile jest wart.

Kolejna dwójka uczniów stanęła naprzeciwko siebie.

- Oni też są chronieni przez bariery? Nie wiedziałam, żeby…

- Nie nakłada się ich przed każdą walką. Uczniowie są wyposażani w niezbędne talizmany i ograniczniki. Nic się nie bój, żaden z nich nie zrobi nikomu krzywdy.

Pokiwałam głową, czując, że spociły mi się ręce. Musiałam uwierzyć Mistrzowi na słowo, ale nadal czułam niepewność, gdy patrzałam na cienkie, białe koszule okrywające ciała chłopców i cienki materiał czarnych spodni. Gdy wytężyłam wzrok, zauważyłam złote ogniwa łańcuszków zawieszonych na szyi każdego z nich, ale… czy były w stanie poradzić sobie z każdym atakiem?

Wzięłam głęboki oddech, próbując się uspokoić. Zapewne nigdy się nie zdarzyło, by bariera zawiodła, a ja panikowałam, choć nie miałam ku temu powodów.

- Przygotować się! Ori, ty będziesz atakował. Noa, ty blokujesz. Na mój znak… zaczynajcie!

Chłopak odwrócony do mnie plecami wyciągnął przed siebie dłonie.

- Odrzucająca osłona wiatru!

Wśród obserwatorów rozszedł się pomruk podziwu.

Chłopak naprzeciwko niego ułożył ramiona tak, jakby chciał wypuścić strzałę z łuku. Na jego twarzy pojawił się wyraz skupienia.

- Furia żywiołu ziemi: przebicie!

Uformowana przez niego wiązka energii ze świstem poszybowała w powietrze, jednak tor jej lotu był… dziwny. Najpierw okręciła się niczym spirala, sypiąc wściekle zielonymi iskrami dookoła, po czym zygzakiem skierowała się w miejsce, gdzie stałam wraz z Mistrzem Aolem. Głośny furkot nadlatującego zaklęcia zjeżył mi włosy na karku, wiedziałam jednak, że jest za późno na to, by się cofnąć.

Zobaczyłam, że Mistrz Aol wyciąga dłoń.

- Uzielu!

To się stało szybciej, niż trwa mrugnięcie powieki. Nad ręką Mistrza pojawił się ciemny kształt, który zawył niczym pies, po czym otworzył paszczę zaopatrzoną w groźne zęby i dosłownie połknął mknącą ku niemu magiczną strzałę. W ciszy, która nagle zapadła, wszyscy spojrzeliśmy na unoszącą się wokół dłoni i przedramienia Mistrza wielką paszczę, z całą pewnością psa.

- Dziękuję, Uzielu, jak zwykle wspaniale się spisałeś.

Magiczny pies wywiesił zadziwiająco różowy jęzor, liznął nim Mistrza po twarzy, po czym zdezintegrował. Rozpłynął się, jakby go nigdy nie było, pozostawiając nas wszystkich w stanie głębokiego szoku. A już najbardziej zszokowany był chłopak, który wypuścił tę nieszczęsną strzałę. Po chwili oszołomienia natychmiast podbiegł do Mistrza i przeprosił go za kłopot, kłaniając się w pas.

Tak, jak się spodziewałam, Mistrz roześmiał się i poklepał go po głowie.

- Nic się nie stało. Sytuacja została opanowana. Będzie z ciebie wspaniały Łowca, chłopcze. Najlepsi zawsze mieli nieudane starty.

Chłopiec jeszcze raz przeprosił, po czym wrócił do swoich kolegów, wyraźnie podniesiony na duchu.

- Chodź, chyba wystarczy nam wrażeń na dzisiaj. Teraz już ci chyba nie wmówię, że oglądanie pojedynków jest bezpieczne, zwłaszcza, kiedy nie chronią cię żadne bariery. Innymi słowy, jesteś odsłonięta jak na talerzu. Dlatego zaklęcie skierowało się w twoją stronę. Bariery wokół innych osób je odepchnęły, więc ty wydałaś się… łatwym celem.

Przełknęłam ślinę. Cieszyłam się w tym momencie, że nie zdecydowałam się przyjść wcześniej, bez Mistrza Aola przy boku. Gdyby nie on…

- Wszystko w porządku? Dojdziesz do siebie?

- Tak, tylko… Zastanawiałam się właśnie, jaką głupotą bym się wykazała, gdybym zdecydowała się przyjść na ćwiczenia bez Mistrza…

- Selif pewnie kazałby ci zawrócić – stwierdził Mistrz, wzruszając ramionami. – Albo kazał trzymać blisko niego. Nic by ci się nie stało. Ten incydent jednak uświadomił mi, że powinnaś wkrótce otrzymać pełne wyposażenie magiczne, w tym talizmany ochronne. Jue miał złożyć zamówienie u czarownic i zapewne to zrobił, ale wykonanie całego kompletu zabierze w najlepszym przypadku dwa tygodnie czasu.

Mina mi zrzedła. Przez ponad dwa tygodnie miałam chodzić bez obrony, wystawiona jak na talerzu, używając słów Mistrza? Ciarki mnie przeszły na myśl, na co w tym czasie mogę być narażona. A nuż trafi we mnie jakieś zagubione zaklęcie, rzucone przez nieudolnego maga?

- Do tej pory Jue powinien być twoją tarczą, ale ten chłopak… Ech, zobaczymy. Może się w końcu nauczy, że Mai wpuszcza go w najzwyklejsze maliny.

Uśmiechnęłam się. Mistrz naprawdę jej nie lubił…

Ojciec Jue pożegnał się ze mną przy wejściu do Gildii, gdyż spotkał kogoś znajomego. Ta osoba nie została mi przedstawiona, więc zrozumiałam, że jej tożsamość nie jest moją sprawą. Dygnęłam, żegnając się, po czym wycofałam w kierunku drzwi.

Pomyślałam, że w końcu rozpakuję tę wielką torbę, którą Mistrz Jue kazał mi się zaopiekować.