4.1 [De Arche] Mechanik Hale

De Arche. Miasto idealne. Forteca z kamienia, metalu i szkła. Jedyne miejsce na Ziemi, gdzie wytwarzano zaawansowaną technologię i przechowywano w olbrzymich archiwach całą wiedzę, we wszystkich jej formach. Chronione przez ogromne, strzeliste wieże generujące ochronne pola i stanowiące ponad połowę populacji miasta wojsko, zaopatrzone w najlepszy dostępny sprzęt: broń, zbroję i pojazdy, którymi się poruszali. Wszystko to było wykonywane przez najlepszych na świecie inżynierów, którzy mieszkali właśnie w De Arche. Nawet mechanicy, którzy szkolili się w Gildii, nie posiadali większych zdolności od specjalistów z tego miasta.

Forteca De Arche powstała na ruinach miasta, które nie zostało doszczętnie zniszczone w trakcie Końca Świata. Sporą ilość technologii i wiedzy z nią związanej dało się odzyskać. To w tym miejscu odnaleziono niemal nietkniętą bibliotekę przepełnioną nie tylko książkami, ale też płytami zawierającymi wszelkiego rodzaju informacje i dyskami z bezcennymi danymi. Ludzie uznali to za znak. Jako że było to pierwsze i, jak się okazało, jedyne miejsce z tak wyraźnie nienaruszonymi nośnikami wiedzy, priorytetem stało się ich zachowanie. Ludzkość jednak nadal była zbyt osłabiona, by podjąć ku temu odpowiednie kroki. Zbyt mało ludzi pozostało przy życiu, by zrealizować ten plan. Nie było maszyn. Poza tym, zdecydowana większość wolała zabezpieczać miejsca, w których można było zdobyć wodę oraz żywność. Owszem, wiedza była ważna, ale co komu po niej, kiedy ludzie zaczną umierać z głodu i pragnienia?

Ale wkrótce potem pojawili się aniołowie. Upadli aniołowie, którzy zaoferowali pomoc. I jakkolwiek ludzie by im nie ufali – w końcu jakiś czas temu ci sami aniołowie polowali na ich dusze – w końcu musieli przyznać, że budowa fortecy, pierwszego miasta, w którym pozostali przy życiu ludzie mogli się schronić i zatroszczyć o przetrwanie rasy, stała się priorytetem. Za wszelką cenę. Aczkolwiek kiedy już postawiono fundamenty i wokół miasta szybko zaczął wzrastać solidny mur, w umysłach ludzi zaczęły rodzić się wątpliwości. Dlaczego aniołowie im pomagali? Jaki mieli w tym cel? Może to miasto miało stać się ich przekleństwem, tak, jak stało się to z wieżą Babel?

Szybko się jednak okazało, że aniołowie nie mają najmniejszego zamiaru zdradzać ludzi. Poza oczywistym faktem, że zdrada po prostu nie leżała w ich naturze, aniołowie byli… bardzo ludzcy, pomimo swych zdolności. Ich ciała potrzebowały pożywienia, więc na równi z ludźmi zasiadali do skromnych posiłków. Na równi z nimi udawali się na spoczynek.

I na równi z nimi kochali.

To prawdopodobnie w De Arche – ciężko było ten fakt potwierdzić, jako że komunikacja niemal nie istniała w tamtym okresie – przyszły na świat pierwsze dzieci zrodzone ze związku człowieka i anioła. I były one… zadziwiająco ludzkie. Jeśli ktoś spodziewał się po nich jakichś nadnaturalnych cech, sporo się zawiódł. Dlatego też z czasem zapominano o tym, że społeczeństwo De Arche nie składa się wyłącznie z ludzi. W końcu wszyscy byli archeńczykami. Niektórzy z mieszkańców odkrywali u siebie niezwykłe talenty, ale nikogo to nie dziwiło. Dzięki talentom tych niezwykłych jednostek, miasto nadal z dumą nosiło tytuł cudu techniki.

A przynajmniej ci, którzy nigdy nie odwiedzili De Arche, tak sądzili.

Lan obudziła się wczesnym rankiem. Zdecydowanie zbyt wczesnym. Chociaż za oknem świat zaczął już szarzeć, wszystko nadal pogrążone było w głuchej ciszy, przerywanej tylko skrzypieniem drewnianych podłóg i ścian. Mimo to, dziewczyna podniosła się do pozycji siedzącej, gdyż czuła, że nie jest już w stanie dłużej leżeć. Musiała się czymś zająć – obojętnie, co by to nie było.

Mistrz Jue jeszcze spał. I to w bardzo niewygodnej pozycji, jak Lan zauważyła. Wyglądało bowiem na to, że zasnął nad książką, którą czytał, więc w połowie siedział, w połowie leżał, z głową ułożoną na rękach zakrywających stronice tomiszcza. Ktoś, zapewne Reth, okrył jego plecy kocem, ale to nie zmieniało faktu, że pozycja musiała być dla Jue bardzo niewygodna. Zapewne, kiedy się obudzi, będzie narzekał na ból w mięśniach, szczególnie karku i pleców.

Lan nie miała jednak serca go budzić.Zresztą, teraz to już nie miało znaczenia.

Zsunęła się z łóżka i podeszła po cichu do kącika, w którym zostawiła swój nowiutki, nadal pachnący świeżością tobołek. Rozwiązała go, szukając rzeczy na zamianę i kilku niezbędnych przyborów toaletowych zamkniętych w małej torebeczce. Dłuższą chwilę zajęło jej odnalezienie wszystkiego, jako że tobołek miał jedną zasadniczą wadę: wszystko szybko się w nim gubiło. Z drugiej strony, wiele można było do niego upchnąć, wykorzystując jego workowaty kształt.

Dlatego też w pierwszym momencie, gdy nie zauważyła paczuszki z ziołami, zakupionymi wczorajszego dnia u zielarki, uznała, że musiała spaść na spód torby. Jako że nie miała ochoty w tym momencie wysypywać wszystkiego na podłogę, by potwierdzić swoje przypuszczenia, po prostu wzruszyła ramionami i zawiązała troczki.

Po odwiedzeniu łazienki Lan zeszła na dół, gdzie mieścił się bar. W tym momencie nieczynny. Za ladą chrapał jedynie karczmarz, którego dziewczyna nie chciała budzić. Dziwiąc się jedynie, że miejsce wygląda na bardziej zniszczone, niż pamiętała, przemknęła się do drzwi wyjściowych i opuściła budynek, wdychając świeże, jeszcze wilgotne powietrze poranka.

W następnej chwili krzyknęła, gdyż zauważyła, że jakiś człowiek majstruje przy wiatrowcu, który należał do Mistrza Jue!

- Hej! Hej, ty!

Jeszcze nie wiedziała, co zrobi, ale jej ciało zareagowało samoistnie. Podbiegła po pojazdu i chwyciła mężczyznę za kurtkę, szarpiąc go z całej siły. Oczywiście, efekt był dość marny.

- Natychmiast przestań! To jest…

Mężczyzna, który dotychczas górną połową ciała był zanurzony w wiatrowcu, najwyraźniej majstrując przy kokpicie, wyprostował się i przekręcił głowę. Lan aż otworzyła usta ze zdumienia, rozluźniając uścisk palców na kurtce nieznajomego. Był bowiem… ogromny! Większy nawet od Mistrza Jue, który zawsze wydawał się dziewczynie bardzo wysoki. Połowę jego twarzy zakrywały gogle, a drugą połowę znaczyły czarne i ciemnożółte ślady, najwyraźniej efekt nieostrożnego użycia smaru. Czarne włosy, choć krótkie, układały się bardzo niesfornie na głowie mężczyzny. Wyglądały trochę tak, jakby zostały naelektryzowane.

W następnym momencie mężczyzna przesunął gogle na czoło, odgarniając do tyłu czarną grzywkę i odsłaniając ładne, niemal krystalicznie błękitne oczy. Lan zapewne roześmiałaby się na widok kontrastu, jaki w tym momencie tworzyły dwie połówki twarzy nieznajomego, gdyby nie to, że sytuacja wyglądała dla niej trochę zbyt poważnie.

- Hm… Ty jesteś Lan, prawda?

Podskoczyła, słysząc swoje imię wypowiedziane bardzo głębokim, bardzo męskim tonem głosu. Skąd wiedział? Lan coraz bardziej zaczęła się niepokoić. Czy to jakiś prześladowca?

Mężczyzna wyciągnął dłoń. W rękawicy, o której najwyraźniej zapomniał, gdyż sam uniósł brwi na ten widok i szybko cofnął rękę. Dopiero, gdy ściągnął rękawicę, ponownie wyciągnął dłoń w geście powitania.

- Nazywam się Hale Zeine. Specjalizuję się w naprawianiu pojazdów wszelkiego rodzaju, w tym wiatrowców.

Lan uniosła z powątpiewaniem brwi. Z jakiego powodu miałaby mu uwierzyć?

Ostrożnie uścisnęła jego dłoń. Nie ufała temu człowiekowi, ale potrafiła właściwie ocenić sytuację. Nie miała szans z tym mężczyzną, gdyby miało dojść do szarpaniny. Wolała być miła, a przynajmniej taką udawać. Łatwiej byłoby jej uciec... tak przynajmniej sądziła.

Hale, widząc najwyraźniej zwątpienie wypisane na twarzy Lan, wsunął dłoń za pazuchę i wyjął z ukrytej kieszonki identyfikator na rzemyczku. Dziewczyna mogła zobaczyć zdjęcie przedstawiające mężczyznę, który przed nią stał oraz kilka informacji dotyczących jego osoby. Ze zdumieniem przeczytała, że pochodzi z miasta De Arche, do którego wraz z Mistrzem Jue zmierzali. I że – jak Lan szybko policzyła – Hale miał dopiero siedemnaście lat. A więc był młodszy od Mistrza!

- No dobrze, skoro nie jesteś żadnym podejrzanym typem… Dlaczego majstrowałeś przy wiatrowcu mojego Mistrza?

- Jak to, dlaczego? – zdziwił się Hale, chowając identyfikator. – Dostaliśmy wczoraj zlecenie przeglądu wiatrowca, który miał się znajdować właśnie tutaj. Wysłano mnie, gdy tylko pojawiłem się rano w warsztacie. Powiedziano mi, że przed ósmą pojazd ma być gotów do drogi. Nie miałem pojęcia, w jakim stanie jest wspomniany pojazd, więc pojawiłem się najszybciej, jak tylko mogłem.

Lan położyła zwiniętą w pięść dłoń na biodrze, próbując przybrać groźną postawę.

- Więc? W jakim jest stanie?

Hale poprawił gogle, odwracając się do pojazdu.

- Żadnych większych usterek nie zauważyłem. Kilka mechanizmów wymagało nasmarowania, ale tym już się zająłem. Silnik wydaje się być w całkiem dobrym stanie. Mechanizm osłony trzyma się całkiem nieźle. Jedyne, do czego mogę mieć zastrzeżenia, to laserowe działka zamocowane w obudowie.

- Co jest z nimi nie tak?

Hale kucnął, wsuwając dłoń pod pojazd. Chwilę później rozległo się kliknięcie, po czym z obudowy z cichym sykiem wysunęło się małe działko. Lan nie miała najmniejszego pojęcia o jego istnieniu, ale z całej siły próbowała nie pokazać po sobie zdumienia. Nie było to proste, ale z tej drobnej walki wyszła zwycięsko.

- Są niesprawne. Próbowałem się dowiedzieć, gdzie leży problem, ale…

- Nie są niesprawne.

Głos dobiegł zza ich pleców. Oboje odwrócili się niemal zgodnym ruchem. Lan uśmiechnęła się, widząc Mistrza Jue. Hale natychmiast się podniósł i z szacunkiem ukłonił. Zaraz jednak posłał Jue niepewne spojrzenie.

- Mistrzu, z całym szacunkiem, ale…

Jue uniósł dłoń, przerywając mu.

- Nie musisz się przejmować działkami. Ten wiatrowiec jest przystosowany do mnie i moich mocy, więc zrezygnowano ze standardowego uzbrojenia. Musisz uwierzyć mi więc na słowo, kiedy mówię, że wszystko działa tak, jak powinno. Chciałem jedynie, by profesjonalny mechanik zrobił przegląd całego pojazdu.

Hale zsunął gogle na oczy.

- Prawie go skończyłem, Mistrzu.

- W takim razie zostawimy cię, żebyś mógł w spokoju popracować. Lan, chodź ze mną.

Dziewczyna, rzucając ostatnie spojrzenie Hale’owi, posłusznie dołączyła do Jue, który zawrócił na pięcie, wracając do karczmy. Tym razem jednak, gdy znalazła się w środku, nie zauważyła za ladą drzemiącego karczmarza, lecz zamiast tego w powietrzu unosił się zapach smażonego bekonu i jajek. Lan poczuła, jak kiszki grają jej marsza, a ślina napływa do ust. Uświadomiła sobie, że nie miała nic w ustach od dość lekkostrawnego obiadu, który jadła kilkanaście godzin temu.

- Czy to nasze śniadanie? – zapytała.

- Owszem, poleciłem karczmarzowi zrobić nam coś sycącego. Wiem, że nie jadłaś niczego od wczorajszego popołudnia. Wczesnego popołudnia.

Lan zdziwiła się. Skąd Mistrz wiedział? Śledził ją? Przecież wypuścił ją samą na miasto, więc…

Ach, Reth. Zapomniała o nim. Prawie. Swoją drogą, gdzie właściwie był w tym momencie anioł? Nie śledził jej tym razem? A może po prostu stał się niewidzialny? Dla pewności rozejrzała się dookoła, szukając najmniejszych oznak obecności anioła. Niczego jednak nie mogła wypatrzeć.

- Mistrzu, gdzie jest… Reth?

Jue wybrał stół, przy którym chciał usiąść. Wzruszył ramionami, zajmując krzesło, które ostrzegawczo zatrzeszczało, gdy na nim usiadł.

- Nie wiem. Nie ma go w pobliżu. Nie musisz się jednak o niego martwić.

Lan usiadła naprzeciw Mistrza, wycierając blat stolika ściereczką, którą znalazła nieopodal.

- Nie martwię się o niego, po prostu… Dziwię się, że mnie nie szpieguje od rana. Tak właściwie, to czy on ma jakieś miejsce, do którego wraca, by odpocząć?

Jue, opierając policzek na dłoni, spojrzał na nią ze zdumieniem, przez długą chwilę nie odpowiadając. W końcu odchylił się na krześle, które ponownie zatrzeszczało, krzyżując ramiona na piersi. Przekrzywił głowę, przewiercając Lan spojrzeniem. Dziewczyna uciekła wzrokiem, czując, jak jej policzki i czubki uszu czerwienieją. Czyżby zadała bardzo dziwne pytanie?

Chwilę później karczmarz przyniósł na wielkiej tacy ich śniadanie – jeszcze gorące jajka na bekonie, chleb i kilka parujących parówek, a do tego dzbanek kawy oraz mleko. Uśmiechnął się porozumiewawczo do Lan, zapewniając, że jeśli sobie tego życzy, może podgrzać dla niej mleko lub zrobić herbatę, jeśli chce. Lan podziękowała, sięgając po dzbanek z kawą.

Po odejściu karczmarza Jue w końcu się odezwał:

- Myślałem, że bardziej zrozumiesz Retha po tym, jak zobaczysz jego wspomnienia.

- Cóż, pokazał mi tylko swój upadek, więc…

- Więc wiesz zapewne, że nie może wrócić ani do nieba, ani tym bardziej do piekła. Jak sądzisz, gdzie może pójść?

- Musi zostać na Ziemi?

Jue roześmiał się, kręcąc głową.

- W pewnym sensie, jeśli będziesz rozumieć Ziemię jako cząstkę ogromnego wymiaru, który aniołowie nazywają materialnym. Ale Ziemia jest tylko jego małą cząstką. Maleńką cząstką.

- Ale… cząstką czego?

Jue wbił widelec w jajecznicę.

- Wszechświata. Reth został uwieziony konkretnie w tym wymiarze, ale nie na ,,Ziemi”. Gdzie jest w tej chwili? Może zwiedza gorącą powierzchnię słońca? To by pasowało do jego natury… Chociaż, kto wie, może zwiedza jakieś planety odległe od nas o miliardy lat świetlnych?

Lan próbowała to sobie wyobrazić. Przyszło jej to jednak z wielkim trudem. Co wiedziała o astronomii? A innych planetach? O wszechświecie w ogóle? Tylko to, co musiała: że Ziemia kręci się wokół słońca i że posiada jeden księżyc. I że jest umiejscowiona w jakiejś galaktyce. O innych rzeczach nie miała pojęcia, zwłaszcza o wymiarach, o których wspomniał Mistrz.

Przycisnęła palce do skroni, czując, że w jej głowie powstaje chaos. Naprawdę chciała to wszystko zrozumieć, ale czuła, że dla niej jest na to zdecydowanie za wcześnie. Dopiero wchodziła w świat Łowców. Była niemal całkiem zielona, choć starała się nadrabiać braki najszybciej, jak potrafiła. Istniało jednak tyle rzeczy, o których do tej pory nie miała pojęcia! Tyle wiedzy!

- Reth wie bardzo dużo, powinnaś zadawać mu pytania, kiedy tylko będziesz miała okazję. Nie na wszystkie ci jednak odpowie. Uważa, że ludzkość nie jest gotowa, żeby poznać pewne rzeczy albo że nie chce nam psuć radości z dochodzenia do prawdy na własną rękę. Mimo to, na wiele pytań odpowiada. Szczególnie na takie, które dotyczą tak zwanego życia po śmierci. Może dlatego, że wszyscy się przekonali, że gdzieś tam istnieje jakiś Bóg. I że każdy człowiek posiada duszę, która nie umiera wraz z jego ciałem.

- Mistrzu, a ty… pytałeś go o takie rzeczy?

- Oczywiście.

- I… poznałeś odpowiedzi?

- Reth nie miał żadnych oporów przed tym, by uzupełnić moją wiedzę na wszystkie tematy, którymi byłem zainteresowany. Większością mojej wiedzy jednak nie zamierzam się z nikim dzielić. O niektórych rzeczach bowiem lepiej nie wiedzieć.

Lan położyła sobie na talerzu parówkę i sięgnęła po keczup oraz dwa kawałki chleba. W tym samym momencie z kuchni ponownie wyszedł karczmarz, tym razem stawiając przed nimi tosty, masło, kilka plasterków sera i szynki oraz kilka zapiekanek. Jue podziękował, zapewniając, że niczego już nie potrzebują.

- A czym ty jesteś najbardziej zainteresowana, Lan? – zapytał, zatapiając zęby w toście grubo posmarowanym masłem.

- Chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej na temat Peir - odparła bez zastanowienia dziewczyna, przypominając sobie małą osóbkę jej strażniczki, która kiedyś została stworzona przez Uriela. – Widziałam ją w jednym ze wspomnień, ale… zostało przerwane tak szybko…

- Widziałaś Peir? – Jue wydawał się szczerze zdziwiony.

Lan pokiwała głową.

- W pewnym momencie, tak. Reth nigdy nie mówił Mistrzowi o tym, że znał Peir przed upadkiem?

Jue powoli pokręcił głową.

- Pewnie nie uznał tego za ważną informację, chociaż… Zapytam go przy najbliższej okazji. A teraz dokończmy śniadanie. Zaraz potem ruszamy w dalszą drogę. Miejmy nadzieję, że ten mechanik skończy zleconą mu pracę do tego czasu.

Lan mimowolnie spojrzała w kierunku drzwi. W jej pamięci odżył obraz Hale’a, który tak ją przestraszył jakiś czas temu. Oczywiście teraz jej zachowanie wydało jej się głupie, ale jak inaczej miała zareagować? Mistrz Jue o niczym jej nie powiedział, więc miała wszelkie prawo podejrzewać, że majstrujący przy wiatrowcu mężczyzna był złodziejem albo kimś w tym rodzaju. Rzuciła się więc na niego bez zastanowienia, choć oczywiście, gdyby Hale tylko chciał, mógłby ją jednym uderzeniem pozbawić przytomności. Gdyby Mistrz wiedział, na co się porwała… Nie, zdecydowanie nie zamierzała mu powiedzieć o tym, jak głupio się zachowała.

W chwili, w której odwracała wzrok, drzwi się otworzyły i pojawił się w nich Hale. Lan ze zdumieniem poczuła, jak serce w jej piersi przyspiesza swój normalny, spokojny rytm. Z zaskoczenia?

- Zakończyłem swoją pracę, Mistrzu. Wiatrowiec jest gotowy do drogi.

- Wspaniale! – oświadczył Jue, odsuwając się wraz z krzesłem. – Pora w takim razie ruszać do De Arche. Czeka na nas misja do wykonania.

____________________

Sprawa nr 1: ,,De Arche" w tytule, to ujęte w kwadratowy nawias, jest podtytułem. Tak dla jasności. Akcja bowiem przeniesie się właśnie do tego miasta i chciałam ten fakt jakoś zaznaczyć.

Sprawa nr 2: Znaczenie ,,De Arche": można się pewnie domyślić, ale to wariacja słów The Ark (Arka - powiązanie z biblijną Arką Noego, schronieniem przed potopem) i Archangel (Archanioł). Tak mi przyszło do głowy :)

Sprawa nr 3: Wiem, że Hale miał być kimś innym. Podoba mi się jednak taki. A co z tego wyjdzie, to się jeszcze zobaczy.