4.3 [De Arche] Zebranie na Moście

Z jakiegoś powodu wszyscy aniołowie zostali wezwani do Nieba. No, może nie do końca, bo upadli nadal nie mogli przekroczyć jego bram, ale wymiar, do którego ich zaproszono, wyglądał bardzo znajomo i niebiańsko. To miejsce było pewnego rodzaju mostem pomiędzy światem materialnym i niematerialnym i każda dusza miała prawo przebywać w tym miejscu, jeśli została zaproszona. Wymiar ten zmieniał się w miarę potrzeb i okoliczności, a że tym razem miał posłużyć aniołom za miejsce spotkania, został dostosowany do ich potrzeb. Cóż, nadal nie było to Niebo, ale i tak miło było postawić stopę w tym miejscu, zwłaszcza, jeśli spędziło się na wygnaniu ponad sto ziemskich lat. Tutaj liczyło się czas inaczej – a raczej nie liczyło, ściśle rzecz ujmując – ale nostalgia rodziła się zapewne w każdym aniele, który pojawił się na wezwanie. Niektórzy jednak nie byli zadowoleni z faktu, że przypomina im się w tak oczywisty sposób o tym, co stracili. Nerwowo poruszali się wśród innych, gwałtownie trzepocząc skrzydłami i kręcąc głowami. Zdecydowana większość jednak wydawała się uszczęśliwiona faktem, że pozwolono im powrócić do miejsca, które w tej chwili było tylko imitacją Nieba, ale pozwalało im poczuć się jak w domu.

Reth miał mieszane uczucia co do sytuacji i miejsca, w którym się znalazł. Odpowiedział na wezwanie, oczywiście, że tak, ale czuł się niczym nieposłuszny dzieciak, którego ściągnięto do domu za ucho. Zanim usłyszał głos, nakazujący mu wracać do Nieba, czerpał energię z wrzącej na powierzchni słońca materii i tańczył wraz z gazowym pyłem unoszącym się nad jego powierzchnią – gorącym, gwałtownym, stanowiącym żywioł sam w sobie. Uwielbiał w ten sposób ładować swoje baterie – jak Jue lubił nazywać jego wyprawy – i współczuł aniołom, którzy nie mogli zbliżać się do tych potężnych gwiazd.

Zapomniał już, jak spokojne jest Niebo i jego okolice. Gdyby dano mu jakiś wybór, zapewne w tym momencie by go tu nie było. Nawet, jeśli aniołowie w Niebie mieli jakiś problem, powinni poradzić sobie z nim sami. Poza tym, ściągając tutaj upadłych bez możliwości odmowy, dawali im do zrozumienia, że nie respektują ich wolnej woli. To się Rethowi bardzo nie podobało. W końcu zapłacił wysoką cenę za swą wolną wolę i chciał móc w takich momentach z niej korzystać. Dlaczego mu zabraniano?

Nagle wśród aniołów zapanowało poruszenie. Wszyscy zapewne poczuli to samo, co Reth – Obecność. Natychmiast też upadli na kolana, bijąc czołem o ziemię, jednocześnie rozpościerając skrzydła w geście szacunku i uwielbienia. Nastała głucha cisza, niezakłócona nawet przez najmniejsze tchnienie wiatru. Trwała aż do czasu, gdy Obecność pojawiła się między nimi i spoczęła na każdym z nich, niczym ręka kochającego ojca pieszczącego swoje ukochane dziecko. Zaraz potem zaczął się podnosić lament.

Archanioł Rafael został odebrany Niebu przez człowieka.

Wiadomość uderzyła w aniołów z trudną do opisania siłą. W aniołów, którzy przecież pokładali swą ufność w ludziach i użyczali im swoich mocy. W ich umysłach natychmiast zapanował zamęt. W większości narodził się gniew. Wściekłość. Szał.

Reth także poczuł, jak pazury wściekłości szarpią jego istotą, ale wtedy usłyszał głos archanioła Mikaela.

~ Nathanielu, musisz powiedzieć o uwięzieniu Rafaela człowiekowi, z którym jesteś związany.

Zaskoczony, ośmielił się unieść głowę. Przez moment myślał bowiem, że archanioł stoi tuż przy nim, choć oczywiście powinien wiedzieć, że Mikael nie opuszcza swojej siedziby – nie w takich przypadkach. Gdyby to zrobił, ludzkość byłaby zgubiona.

Najwyraźniej sprawa nie była aż tak nagląca.

~ Jest jeszcze nadzieja. Możecie go uratować. Archaniołowie nie wkroczą, dopóki Rafael będzie w zasięgu Boskiej Łaski. Jeśli jednak wam się nie uda… Niebo nie może stracić Rafaela.

Reth kiwnął głową. Jeśli się nie uda, szlag wszystko trafi. Sam Mikael zstąpi z Nieba, by dokończyć to, co zaczął ponad sto lat temu na Ziemi. Wtedy się nie zaangażował w walkę, sam Pan Bóg mu zabronił, ale tym razem… Uwięzienie archanioła jest bardzo ciężkim grzechem przeciw Miłości. Tej samej, którą Bóg nieprzerwanie darzy ludzkość. Której ufa i przebacza wszystko, jeśli właśnie o to go prosi. Która tak często się go wypiera, gdy jej wygodnie.

Ale archanioł Mikael był Gniewem. Samą istotą tego uczucia. Nazywany słusznie Boskim Mieczem, był gotów zniszczyć wszystko i wszystkich. Wystarczyło jedno słowo. Jeden rozkaz. Nie znał ani współczucia, ani litości. Był uosobieniem potężnej, niszczycielskiej siły – tej, którą Pan Bóg odizolował od swej istoty, by nim nie zawładnęła. Ale nawet wtedy była zbyt potężna, więc została podzielona na dwoje – dwóch braci, zbyt potężnych jednak, by przebywać w Niebie tuż obok siebie bez obawy, że zniszczą wszystko na swej drodze. Dlatego jeden z nich został zesłany do piekła, podczas gdy drugi pozostał w Niebie, by Bóg mógł mieć na niego oko.

Gdyby ta siła miała zostać uwolniona…

Reth wzdrygnął się, jednocześnie uświadamiając sobie po raz któryś z kolei już, nadal jednak ze zdumieniem i lekkim niedowierzaniem, że to Łaska, którą obdarzony został Mikael, była odpowiedzialna za jego stworzenie. Nie zawsze tak się działo, większość aniołów powstawało dzięki Boskiej Myśli, ale on, Reth, wcześniej Nathaniel, był częścią istoty archanioła Mikaela. Został z niego dosłownie wyrzucony podczas jednego z jego napadów gniewu.

Rozumiał więc archanioła Mikaela bardziej, niż inni. Niekoniecznie był jednak z tego powodu zadowolony.

Po chwili Obecność zniknęła, pozostawiając zdruzgotanych, lamentujących aniołów samym sobie. Reth otrząsnął się z uczuć, które chciały nim zawładnąć – zapewne pod wpływem otaczających go aniołów – i przygotował się do natychmiastowego opuszczenia Mostu. Wiedział doskonale, co miał robić, nie zamierzał tracić czasu na łzy. Cóż, sytuacja była poważna i tragiczna, ale właśnie dlatego trzeba było działać szybko, by ją zmienić. Nie stanie się to dzięki ilości wylanych łez.

Gdy wymiar zaczął się otwierać, Reth natychmiast skorzystał z okazji, by powrócić na Ziemię. Do Jue.

Tym razem to on miał dla niego misję.

Lan była całkowicie pewna, że Hale musiał przeklinać godzinę, w której otrzymał zlecenie zajęcia się pojazdem Mistrza Metro. Nie dość, że został napadnięty z samego rana przez nieświadomą niczego dziewczynkę, której musiał wszystko wytłumaczyć, tracąc cenny czas, to w dodatku został wmieszany w coś, co go przecież nie dotyczyło. Jakby tego było mało, Jue, najwyraźniej zainspirowany myślą o wypróbowaniu nowego środka transportu, poprosił go, by pojechali do Wirg tym ,,czołgiem”, o którym wspomniał. Wiatrowiec miał zostać odprowadzony do warsztatu.

Hale próbował negocjować. Stawiać sprawę jasno: albo jedno, albo drugie. Jue jednak nie miał najmniejszego zamiaru ustąpić. Argumentował, że może już nigdy nie mieć szansy wsiąść do innego pojazdu niż wiatrowiec. I może nigdy nie mieć okazji zwiedzić Wirg.

Hale w końcu się poddał. Nie dlatego, że argumenty, którymi posłużył się Jue, poruszyły go w jakikolwiek sposób. Doszedł po prostu do wniosku, że sprawa zostanie załatwiona o wiele szybciej, jeśli nie będzie się sprzeciwiał i po prostu zrobi to, o co go proszą. A czym szybciej zawiezie dwójkę natrętnych Łowców do Wirg, tym szybciej będzie mógł powrócić do swoich obowiązków.

Kilka minut po godzinie dziewiątej ruszyli do Wirg. Pojazdem, który to bardzo, ale to bardzo spodobał się Jue. Hale wyjaśnił, że pojazdy tego typu nazywane się w De Arche śmigaczami. Nie wykorzystywały napędów, na których opierały się silniki wiatrowców, i mogły poruszać się jedynie po ziemi, ale to właśnie była ich zaleta. Materiały, z których budowano wiatrowce, nie mogły być bardzo ciężkie, w końcu pojazd, zaopatrzony w mały silnik, musiał unieść się w powietrze wraz z pasażerami. Śmigacze były budowane z solidniejszych materiałów, zapewniającymi im doskonałą ochronę przed ewentualnym ostrzałem i ekstremalnymi warunkami. Podwozie znajdowało się nisko nad ziemią – w razie potrzeby bowiem śmigacz mógł także poruszać się po wodzie, pod warunkiem, że odpowiednio szybko zostaną schowane koła.

Jue nie mógł wyjść z podziwu, gdy Hale pokazał mu stojący w warsztacie pojazd. A gdy zobaczył kierownicę i znajdujący się obok niej pulpit do nawigacji, rzucił Hale’owi bardzo długie, wiele mówiące spojrzenie, ale inżynier Zeine stanowczo pokręcił głową, wskazując dłonią skórzane siedzenia. Nikomu nie zamierzał pozwolić usiąść za kierownicą pojazdu, który należał do niego i na którym prawdopodobnie tylko on się znał. Dlaczego miałby zaufać komuś, kto przez całe życie pilotował wiatrowca? Pojazdy posiadały zupełnie inne środki ciężkości, więc ktoś, kto nigdy jeszcze nie zasiadł za sterami śmigacza, narobiłby więcej szkód, niż pożytku.

Lan usadowiła się z tyłu. Jue oczywiście wybrał miejsce pasażera z przodu, by móc przyglądać się wszystkiemu z bliska. Szczególnie Hale’owi, który przestrzegł go, że jeśli nadal będzie mu rzucał te niepokojące spojrzenia, w końcu znajdzie się w bagażniku. Zapewnił, że miejsca jest w nim dość.

- Nie odważyłbyś się – próbował cwaniakować Jue.

- Ależ owszem, odważyłbym – zapewnił z całkiem poważnym wyrazem twarzy Hale.

Jue nie próbował się przekonać, czy Hale rzeczywiście nie żartował. Nie znaczyło to jednak, że zamierzał zostawić go w spokoju. Gdy ruszyli, a z pulpitu nawigacyjnego rozległ się kobiecy, dość ponętny głos, Jue ponownie rzucił Hale’owie długie spojrzenie.

- Ostrzegałem… - przypomniał natychmiast inżynier, elegancko wyjeżdżając z warsztatu.

- A ja nic nie mówiłem.

- Nie, ale znowu patrzysz na mnie w ten dziwny sposób.

Jue prychnął.

- Zawodowa ciekawość, nic więcej. Pozwolisz, że będę zadawał ci pytania? Nie musisz na wszystkie odpowiadać, jeśli nie chcesz.

- A mogę na żadne nie odpowiedzieć? Nie chciałbym przeszkadzać Mistrzowi w prowadzeniu zajmującego monologu.

Mimo wszystko, w niedługim czasie oboje pogrążyli się w rozmowie o wiatrowcach, śmigaczach i wszystkich technicznych szczegółach, które szybko uśpiły Lan. Nie bardzo ciekawiły ją różnice w budowie silników obu pojazdów czy technologii używanej w śmigaczu. Jej wystarczyła świadomość, że dzięki niemu dotrze do celu swojej podróży.

Po raz pierwszy od dawna przyśniła jej się Peir. Teraz, kiedy Lan już wiedziała, jak jej strażniczka wygląda, widziała ją w całej okazałości. Dziwił ją jedynie fakt, że znajdowali się w zamku – tym samym, w którym Lan jakiś czas temu służyła. Była w stanie rozpoznać komnatę, w której zasypiała. Ciemną, małą, duszną. Dwa małe okna wpuszczały do środka wystarczającą ilość światła, by rozświetlić każdy kąt, ale i tak wydawało się, że w środku jest ciemno.

Peir stała przy jednym z okien, wpatrując się w nie intensywnie. Nagle jednak uniosła rękę i wskazała na coś palcem. Lan stała zbyt daleko, by zobaczyć, co to było, więc chciała zrobić kilka kroków do przodu. Okazało się to jednak niemożliwe. Gdy spojrzała w dół, zauważyła, że wokół jej kostek zostały zatrzaśnięte żelazne szczęki ciężkich kajdan.

Uniosła jeszcze raz głowę. Peir nadal stała przy oknie i na coś lub kogoś wskazywała. Lan otworzyła usta, chcąc zapytać, o co chodzi, ale w tym samym momencie jej strażniczka rozpłynęła się w powietrzu. Cały pokój nagle rozmył się przed jej oczami, za to kajdany wokół jej kostek zacieśniły swój uścisk.

~ Ona nie jest gotowa!

Krzyk, pełen złości… i strachu. Peir najwyraźniej czegoś się bała. Przed czymś próbowała ochronić Lan. Tylko przed czym? Wszystko przed jej oczami stawało się niewyraźne. W jej głowie pojawił się najpierw cichy, lecz z każdą chwilą nabierający mocy szum. Szepty. Miliony, może miliardy głosów. Już raz je słyszała, dlatego natychmiast je rozpoznawała.

Aniołowie.

Początkowo nie potrafiła zrozumieć, co mówią. Tylko ten szum, coraz głośniejszy, bardziej natrętny. Stopniowo jednak z chaosu wypływało na powierzchnię jedno słowo. Imię.

Rafael.

~ Nie możecie tego od niej wymagać!

Głosy natychmiast się sprzeciwiły.

~ To rozkaz! Ta ludzka istota musi wypełnić swoją rolę!

~ Ona zginie!

~ Sprzeciwiasz się rozkazowi?!

Lan uniosła dłonie, by zakryć uszy, gdy wśród szumu rozległ się wyraźny, głośny krzyk. Tym razem nie wściekłości czy strachu, ale bólu. Bólu, który i ona odczuła jako oplatające ją ramiona. Zimne, bezlitosne ramiona, w których kryła się miażdżąca siła. Wystarczyła chwila, by…

- Hej, obudź się!

Natychmiast otworzyła oczy. W pierwszej chwili nie rozumiała, gdzie jest. I ten szum… Musiało minąć kilka sekund, zanim uświadomiła sobie, że to silnik śmigacza, w którym się znajduje, jest źródłem szumu. Słyszała też głosy, śmiech… Zamrugała, uświadamiając sobie, że w pojeździe jest jeszcze Hale i jej Mistrz, Jue. Najwyraźniej zaczęli całkiem dobrze się dogadywać.

A obok niej siedział Reth, wpatrując się w nią intensywnie.

- Co się dzieje? – wymamrotała, przecierając oczy.

- Śniło ci się coś? – odpowiedział pytaniem na pytanie Reth.

Przeciągnęła się na tyle, na ile pozwalała jej to przestrzeń pojazdu.

- Ach, nic szczególnego… Tak sądzę.

Jue odwrócił głowę, przerywając rozmowę, którą prowadził z Hale'em.

- Nareszcie jesteś, Reth. Mam dla ciebie zadanie.

Anioł jednak zdecydowanie pokręcił głową.

- Nie, Mistrzu. To ja mam zadanie dla ciebie.

Jue, wyraźnie zdumiony, uniósł lekko brwi. Nie zdarzyło się bowiem jeszcze, by Reth kiedykolwiek, w jakiejkolwiek sytuacji, zignorował jego rozkazy. Nie mówiąc o tym, że miał dla niego w tym momencie zadanie. To było coś nowego i na tyle zaskakującego, że Jue w pierwszym momencie pomyślał, że to żart. Dlatego też na jego ustach pojawił się uśmiech.

- Widzę, że jak zwykle jesteś w dobrym humorze.

Aniołowi jednak nie było do śmiechu, co Jue równie szybko zauważył. Spoważniał niemal natychmiast. W jego wzroku pojawił się niepokój.

- Co się dzieje?

Reth wyciągnął dłoń, którą dotknął ramienia Łowcy. Przez chwilę oboje trwali nieruchomo i nie drgnęła im nawet powieka. Gdy anioł cofnął dłoń, Jue podskoczył w fotelu, całkowicie zaskoczony i oszołomiony. Natychmiast też zwrócił się do zaciekawionego rozwojem wypadków Hale’a, próbującego z całych sił podzielić uwagę między kierowaniem pojazdu a śledzeniem tego, co się działo tuż obok niego.

- Natychmiast wracamy do Iztharu!

- Dlaczego tam? – zdziwił się Hale. – Przecież celem waszej podróży jest…

- Mistrzu, Rafaela nie ma w Iztharze – oświadczył Reth.

- Skąd możesz to wiedzieć? Gdybyś mógł go wyczuwać, aniołowie nie robiliby afery powodu jego zniknięcia.

Reth pokręcił głową.

- Jeżeli znajdę się wystarczająco blisko, wyczuję go. Nawet, jeśli został ukryty za pomocą klątwy. W Iztharze ani przez chwilę nie czułem jego obecności. Dlatego mówię, że tam go nie ma. Poza tym… Jest jeszcze jedna sprawa.

- Jaka? - zniecierpliwił się Jue.

Reth spojrzał na Lan.

- Będziemy potrzebować twojej pomocy. To znaczy będziemy musieli zmusić Peir, by zmaterializowała się w tym świecie. Bez niej poszukiwanie Rafaela może być bardzo trudne.

- Dlaczego ona jest taka ważna? – zapytała Lan, przypominając sobie swój sen. Powoli odchodził w zapomnienie, ale nadal pamiętała strach i ból, jaki krył się w głosie jej strażniczki. Czy chodziło właśnie o tę sprawę?

Reth przygryzł wargę, jakby się zastanawiał, czy może się w tej chwili zdradzić z tym, co wie. Szybko jednak doszedł do wniosku, że nie może trzymać tego dłużej w tajemnicy. Nadszedł idealny moment ku temu, by Lan w końcu zrozumiała, jak ważna jest jej strażniczka mocy. Nie tylko podczas tej misji, ale też jako anielica.

- Ponieważ Łaska, którą Peir otrzymała w darze podczas procesu stwarzania, pochodziła od Rafaela.