4.5 [De Arche] Przekleństwo Jue

Jue sądził, że właśnie nadszedł jego koniec. Tym gorszy, że bardzo niechlubny.

Wyglądało bowiem na to, że miał zostać pokonany przez własną moc. A przynajmniej jej część – tę, której tak dawno temu się wyrzekł, wyrzucił z ciała i myśli, powierzając ją Rethowi i prosząc, by więcej o niej nie wspominali. Ta moc nigdy już nie miała do niego powrócić. Przynajmniej nie za jego życia. Pod żadnym pozorem. Nawet, jakby walił się świat. Jakby nadszedł kolejny jego Koniec. Nawet, jakby miał walczyć z samym szatanem dowodzącym piekielnym legionem. Nie, nawet wtedy by po nią nie sięgnął.

Bo ta moc dorównywała niemal swą destrukcyjnością szatanowi i jego legionom.

Gdy więc Reth mu ją oddał, Jue na długą chwilę stracił przytomność. A gdy ją odzyskał, miał wrażenie, że w jego żyłach, zamiast krwi, krąży kwas. Żrący, palący, gorący. Ponownie stracił przytomność, tym razem na dłużej. Jego ciało, wyćwiczone i doświadczone w boju, poddało się natychmiast. Nie utrzymał się na nogach nawet jednej sekundy po tym, jak przekleństwo do niego wróciło. Czuł, jak jego skóra rozpala się do czerwoności. Jak wali mu serce w piersi, gorączkowo dostarczając tlen do komórek w jego ciele. Jak gardło zaciska się w panice.

Gdy następnym razem doszedł do siebie, świat nabrał dla niego więcej czerwonej barwy niż zazwyczaj miało to miejsce. Serce głucho waliło mu w piersi, ale spokojniej, niż poprzednim razem.  Nadal jednak słyszał w uszach głośny, irytujący szum. I paliła go skóra. Chciał się podrapać, ale nie mógł unieść żadnej dłoni, gdyż wydały mu się zrobione z ołowiu. Jęknął z bezsilności. I zamknął oczy w nadziei, że szybko zmorzy go sen.

Tak też się stało. Wkrótce Jue zapadł w ciężki, niespokojny sen. Jeżeli coś mu się śniło, nie było na tyle ważne, by pamiętał o tym po przebudzeniu. Gorące krople potu wystąpiły mu na czoło, ale skóra, oddając tym sposobem nadmiar ciepła, zaczynała powracać do swego naturalnego, chłodniejszego stanu. Czerwone plamy zanikały, zastępowane przez kredową białość. Oddech też stawał się coraz bardziej spokojny. Serce spowalniało swój rytm.

Hale, który został oddelegowany do opieki nad Jue, podczas gdy Reth wraz z Lan zniknęli w pokoju obok, zaczynał się bardzo, ale to bardzo niepokoić stanem Łowcy. Niepokoił się zdecydowanie mniej, gdy Jue rzucał się niespokojnie i ciężko dyszał, wyraźnie odczuwając ból. Gdy jego ciało walczyło. Może rzeczywiście jego skóra stała się niebezpiecznie gorąca, ale Hale nad wszystkim czuwał. Miał do dyspozycji zarówno zimne okłady, jak i woreczki z lodem, po które schodził do hotelowej kuchni, gdy mu się kończyły. Przytrzymywał Jue, gdy zaczynały się drgawki i chłopak, jęcząc z bólu, zaczynał się rzucać na łóżku. Nie wzruszyła go nawet chwila, w której zauważył, że dotychczas srebrnobiałe włosy Łowcy powoli ciemnieją, zmieniając kolor na krwistą czerwień. A gdy Jue na chwilę oprzytomniał, otwierając oczy, Hale zauważył, że również jego oczy przybrały krwistą barwę.

Nie, to wszystko nie zaniepokoiło go tak bardzo, jak nagłe poprawianie się jego stanu. Kredowobiała skóra, która stawała się coraz chłodniejsza w dotyku. Oddech, który był tak spokojny, że niemal niewyczuwalny. Bicie serca, zbyt leniwe, by Hale mógł uznać, że wszystko rzeczywiście jest w porządku.

Gdy Jue gwałtownie otworzył oczy, nadal błyszczące demoniczną czerwienią, Hale wiedział, że nie jest dobrze. A kiedy te niepokojące tęczówki odnalazły jego postać, poczuł, jak dreszcz strachu przebiega po jego kręgosłupie. Stał niedaleko drzwi, więc może zdążyłby do nich doskoczyć, gdyby musiał, ale w sumie nie sądził, by mu się to udało. Przeczuwał, że Jue jednym skokiem zastąpiłby mu drogę.

Odchrząknął. Wiele rzeczy w swoim życiu widział. Nie zamierzał pozwolić, by byle Łowca i jakieś niezrozumiałe dla niego przekleństwo syna czarownicy go przeraziły na tyle, by wziął w tym momencie nogi za pas.

- Czujesz się lepiej, Mistrzu?

Wzrok Jue krążył po pokoju. Chwilami zatrzymywał się na sylwetce Hale’a, sprawiając, że inżynier mimowolnie się wzdrygał, ale chwilę później wędrował dalej, jakby sprawdzając każdy kąt. Milczał przez bardzo długą chwilę i Hale zaczął podejrzewać, że nie ma do czynienia z istotą rozumną. Już nie. Ta świadomość oczywiście przyprawiła go o nowy dreszcz, ale tylko zacisnął zęby. Nie zamierzał uciekać!

- Czuję się, jak gówno – odparł w końcu Jue zmienionym głosem. Niskim, dość groźnym tonem. – I to nie byle jakie. Jakbym wypadł głównemu złemu spod ogona.

Hale nie potrafił ukryć zdumienia, które odczuł w chwili, gdy Jue się odezwał. W końcu chwilę temu skreślił go z listy istot rozumnych.

Podszedł bliżej, do miejsca, w którym zostawił miskę z zimną wodą, szmatki i na wpół rozpuszczone już woreczki z lodem.

- Potrzebujesz czegoś, Mistrzu? Wody?

Jue posłał mu dziwne, leniwe, długie spojrzenie. Hale zrozumiał, że nie spodoba mu się to, co usłyszy. Nadal się jednak nie cofnął.

- Jeśli miałbym coś wypić… byłaby to twoja krew, inżynierze Zeine. Ale nie bój się, nie zrobię ci krzywdy.

- Jasne…

W niepokojąco czerwonych oczach Jue pojawił się błysk rozbawienia, czyniąc je nagle bardziej… ludzkimi. Przynajmniej tak pomyślał Hale, widząc tę, jakże ludzką, reakcję. Odetchnął, rozumiejąc, że Łowca rzeczywiście nie jest do końca stracony.

- Serio. Jakbym chciał, zapewne już byś został pozbawiony przytomności. Ale spokojnie, panuję nad tym gównem.

- Na pewno nie chcesz wody?

- W tym momencie tylko pogorszy mój stan. Uch, chyba miałem w torbie coś na podobne okoliczności. Możesz sprawdzić?

Hale wzruszył ramionami.

- Czego mam szukać?

- Małej, skórzanej saszetki. Jest w niej kilka fiolek. Uch, mam nadzieję, że jest wśród nich ta, której potrzebuję.

Inżynier podszedł do kąta, w której stała torba Łowcy, po czym kucnął i zaczął przerzucać ułożone w niej rzeczy. On także miał nadzieję, że znajdzie wspomnianą saszetkę. Jeśli nie, będzie to znaczyło, że dał się złapać w pułapkę i, gdy się odwróci, zauważy stojącego za nim Jue, gotowego wyssać z niego krew do ostatniej kropli. Niczym wampir na głodzie.

- Czy… czy z Lan wszystko w porządku? – zapytał Jue. W tym samym momencie Hale poczuł pod palcami skórzany kształt. Saszetka!

- Niestety, nie sprawdzałem. Mistrz pochłonął całą moją uwagę… i czas.

Próbował nie okazywać, jak bardzo cieszy się z faktu, że saszetka nie była jedynie pułapką. Przekazał ją Mistrzowi niemal z nabożeństwem. Jue, przybierając wygodniejszą pozycję, otworzył torebeczkę i wyciągnął z niej małą, podłużną, szklaną fiolkę wypełnioną czerwonym płynem. Szybko dołączył do niej małą igiełkę, tworząc tym sposobem strzykawkę.

- Nienawidzę tego… - wymamrotał, po czym podwinął rękaw koszuli i wbił igłę w zgięcie łokcia. Hale, ze względów bezpieczeństwa, zrobił krok w tył. Nic się jednak, ku jego wielkiej uldze, nie stało. Jue po prostu opadł na poduszki, wzdychając ciężko, odrzucając na bok pustą już fiolkę. Specyfik, który jeszcze przed chwilą znajdował się w środku, został dosłownie wessany do środka ciała Łowcy.

- Lepiej?

- Lepiej, niż przed chwilą. Chyba postaram się zasnąć. Tymczasem możesz sprawdzić, co u Lan? Zaczynam się martwić. Musiało minąć sporo czasu od chwili, gdy rozpoczęła z Rethem przywoływanie…

- Natychmiast się tym zajmę.

- A, i jakbyś znalazł w kuchni coś krwistego… Wiesz, gdzie amatora na takie danie znaleźć.

Hale uniósł brwi.

- Naprawdę, Mistrzu?

Jue roześmiał się. Śmiechem wyrażającym szczere rozbawienie, ale nadal niepokojącym.

- Już mówiłem, że nie zamierzam wykorzystywać ciebie w charakterze posiłku. Możesz być spokojny. A teraz idź, będę czekał na wiadomości. Jeśli oczywiście nie uda mi się zasnąć.

- Dobrze, Mistrzu.

Gdy Jue zamknął oczy, Hale opuścił pokój. A gdy znalazł się za drzwiami i poczuł, jak ogarnia go ulga, zdał sobie w końcu sprawę z tego, jak bardzo spięty był przez cały ten czas, gdy przebywał w środku, wraz z tak przemienionym Jue. I jak bardzo się bał. Dopiero w tym momencie poczuł, że na czoło wystąpił mu zimny pot, a dłonie lekko drżą.

Szybko jednak wziął się w garść. No i co z tego, że ogarnął go strach? To była całkiem naturalna reakcja na to, czego był świadkiem. Nie było nad czym rozmyślać. Trzeba było się natychmiast wziąć w garść. I sprawdzić, co u Lan. Sam zaczął się o nią niepokoić – bardzo dużo czasu minęło od chwili, gdy wraz z tym Rethem, który został mu przedstawiony jako anioł, strażnik Jue, zniknęła w sąsiednim pokoju i nie dała znaku życia. Czy wszystkie rytuały trwały tak długo? A może coś poszło źle…?

Nabierając sił i odwagi, w pięciu długich krokach przebył odległość dzielącą go od drzwi właściwego pokoju i stanowczo do nich zapukał.

- Wszystko w porządku? – zapytał.

Nie doczekał się jednak odpowiedzi.

Nat’asha była bardziej niż szczęśliwa. Rozbierając się w swojej po królewsku urządzonej sypialni czuła, że ma ochotę tańczyć i krzyczeć. Obwieszczać całemu światu, że w końcu jej się udało. Udało zasiać chaos! A jeszcze bardziej uszczęśliwiał ją fakt, że aniołowie najwyraźniej nie potrafili jej zlokalizować. Ha! Wiedźma nie potrafiła znaleźć słów na to, by wyrazić, jak szczęśliwa czuła się w tej właśnie chwili, upojona sukcesem i świadomością własnej siły. Że też głupie zaklęcia i kilka małych klątewek mogły powstrzymać aniołów przed jej odnalezieniem!

Zrzucając z siebie ciężką suknię, zbliżyła się do wielkiego lustra, którego zazwyczaj używała do komunikowania się z zaświatami lub swoimi demonami. Tym razem jednak stanęła przed nim jedynie dla przyjemności patrzenia na siebie, okrytej jedynie cienką, czarną, atłasową halką.

Wiedziała, że jest piękna. O tak, doskonale wiedziała. Równie piękna, co przeklęta. I nawet nie musiała się starać, by podkreślać swoją urodę różnymi specyfikami. Miała naturalnie długie, mocne, gęste czarne włosy, falami opadające aż do bioder. Uwielbiała je rozpuszczać i czesać. Oczy jej rozbłysły na myśl, ile te kosmyki są warte w oczach czarownic. Aż musiała je pogładzić, mrucząc z zadowolenia. O tak, uwielbiała je. I zawsze o nie dbała. Tak samo, jak o mlecznobiałą cerę pozbawioną defektów, w której wyróżniały się niemal grzesznie czerwone usta. I oczy niczym dwa węgle otoczone długimi rzęsami.

Odwróciła się bokiem, ponownie się uśmiechając. Z każdej strony prezentowała się wspaniale i wiedziała o tym doskonale. Lustro także podzielało jej zdanie. Odwróciła się ponownie, stając do niego przodem, tym razem dłońmi dotykając piersi, z których zawsze była dumna. Dwie wspaniałe półkule, którymi potrafiła skusić każdego mężczyznę do uległości, jeśli tego właśnie chciała. I bardzo kobiece biodra, których kołysanie doprowadzało przeciwną płeć do szaleństwa.

A tego wieczoru zamierzała doprowadzić do szaleństwa jednego ze swoich ulubieńców. Tego, który tak często opierał się jej urokowi. Była zachwycona faktem, że od pierwszej chwili, w której go do siebie przywiązała, potrafił jej stanowczo odmówić. Żeby więc zmusić go do uległości, musiała uciekać się czasem do poważniejszych środków niż zaklęcie rozkazu, za pomocą którego kontrolowała inne swoje narzędzia. Czasem traciła na niego więcej swej mocy, niż zamierzała.

Ale zawsze było warto. Zmusić do uległości demona, który tego tak bardzo nie chciał… poezja.

Nat’asha najpierw skorzystała z kąpieli, którą kazała przygotować Aili, jedynemu demonowi płci żeńskiej, jakiego udało jej się wezwać. Początkowo chciała ją odesłać, jako że nie wyobrażała sobie, w jaki sposób demonica mogłaby jej w czymkolwiek pomóc, gdyż powszechnie było wiadomo, że demony płci żeńskiej oznaczały jedynie kłopoty, ale szybko zmieniła zdanie, gdy okazało się, że może wykorzystać ją w charakterze swej służącej. Do tej pory doskonale się sprawowała i wiedźma była z niej całkiem zadowolona.

Przebrała się potem w granatową koszulkę i przygotowała do rytuału przywołania demona. W tym celu rozrysowała na tabliczce odpowiedni znak i przyłożyła do niego dłoń. Zaklęcie natychmiast rozjarzyło się szkarłatnym blaskiem, który wypalił jego ścieżki. Gdy ostatnia kreska zniknęła z tabliczki, wiedźma poczuła, jak przyzwany demon ląduje tuż za jej plecami.

Odłożyła tabliczkę, z uśmiechem się odwracając.

- Witaj, Zero.

Oczy koloru tafli krystalicznie czystego lodu spojrzały na nią z niechęcią. Ale właśnie dlatego wiedźma poczuła, jak kiełkuje w niej zachwyt. Zero był jedynym demonem, którego… szanowała. Ceniła. Nie był tylko narzędziem. Może dlatego, że nigdy nie ukrywał swej wrogości i niechęci w stosunku do niej. Zawsze miał własne zdanie. I, żeby zmusić go do czegokolwiek, musiała się naprawdę postarać.

Podejrzewała, że nie był pierwszym lepszym demonem, ale nigdy nie powiedział jej, czym jest naprawdę. Nat’asha próbowała go w tej kwestii przyciskać, ale nic z tego nie wyszło. Zero milczał uparcie, posyłając jej jedynie na wpół rozbawione, na wpół wściekłe spojrzenia, gdy próbowała zmusić go do mówienia.

- Masz już dość zabawy z archaniołem? – zapytał, posyłając jej pełen odrazy uśmiech. – Możesz już go zwrócić tam, gdzie jego miejsce?

Wiedźma roześmiała się.

- Jesteś zazdrosny, mój drogi?

- O co?

- Że zostaniesz zastąpiony przez kogoś lepszego?

- Mam nadzieję, że kiedy do tego dojdzie, nie zapomnisz odesłać mnie do piekła. Chyba nie będziesz w stanie sprawować kontroli zarówno nade mną, jak i nad archaniołem, którego próbujesz przeciągnąć na złą stronę mocy?

- Nie doceniasz mnie, kochany Zero. Ale nie wezwałam cię po to, by się z tobą kłócić na tak mało ważne tematy.

Demon rzucił jej długie, wiele mówiące spojrzenie.

- Widzę, do czego mnie wezwałaś. Znowu. Jakbyś nie mogła wezwać kogoś bardziej odpowiedniego do tej roboty.

Wiedźma roześmiała się. Uwielbiała rozmowy z Zero!

- Dlaczego nie zaangażujesz do tej zabawy archanioła?

Roześmiała się jeszcze głośniej, opadając na łóżko. Szybko się jednak uspokoiła, po czym skinęła na Zero, by podszedł bliżej. Demon, choć bardzo niechętnie, wykonał polecenie. Jego przystojną twarz wykrzywił wyraz pogardy.

 - A jakbym teraz właśnie przybrał moją demoniczną formę? – wymamrotał ze złością, zbliżając się jeszcze o krok.

- Nie możesz tego zrobić, gdyż uwięziłam cię w tym ciele – oświadczyła w rozbawieniu Nat’asha. – A jeśli spróbujesz… myślę, że klątwa, którą nałożyłam, doskonale odegra swoją rolę.

- Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, jak bardzo cię nienawidzę?

- I bardzo dobrze. Nie chcę, byś darzył mnie miłością. Wystarczy, że jesteś mój i musisz wykonywać moje polecenia, choć tak bardzo ci się to nie podoba. Właściwie dlatego jest tak zabawnie.

- Jesteś szalona!

- To muzyka dla moich uszu, kochany Zero.

Z grymasem niezadowolenia w końcu upadł na łóżko obok niej. Czuła, jak bardzo się sprzeciwia jej woli, która go przyciągała. Ale nie mógł się sprzeciwić, tym samym nie ryzykując utraty życia.

Szybko się wokół niego oplotła, wykorzystując do tego celu zarówno ramiona, jak i nogi. Zero sapnął i wykonał ruch, jakby chciał się przeturlać w tył, ale jego twarz szybko wykrzywił wyraz bólu. Nat’asha nie miała ochoty pozwolić mu odejść. Klątwa na jego ciele przypomniała mu o tym w tej właśnie chwili.

Wsuwając palce w jego miękkie, czarne włosy, przywarła do jego ust i zmusiła, by odpowiedział na ten pocałunek. Zrobił to, niechętnie, ponownie zdziwiony faktem, że Nat’asha smakowała… całkiem przyjemnie. Nie wypowiedziałby jednak tej myśli na głos za żadne skarby, nawet, gdyby wiedźma próbowała ją z niego wydusić przy pomocy tej cholernej klątwy, która czyniła z niego jej więźnia. O nie, tej satysfakcji nie zamierzał jej dawać.

- Nie utrudniaj tego, Zero. I tak cię zmuszę – wyszeptała prosto w jego usta, kładąc jego dłonie na swoim ciele.

Demon przeklął w duchu. Nadal próbował się zdecydować na jedną z dwóch opcji poradzenia sobie z sytuacją, w której się znalazł: zdecydowany sprzeciw albo uległość. Pierwsza wersja zakładała, że zachowa swój honor i szacunek do samego siebie, ale pewnie będzie przez dwa lub trzy dni lizał zadane mu rany. Druga opcja zapowiadała się mniej boleśnie dla jego ciała, ale zdecydowanie gorzej dla jego duszy.

W końcu jednak zawsze stwierdzał, że mogło być gorzej. Mógł wylądować w łapach jakiejś naprawdę obrzydliwej jędzy. Mógł zostać zmuszony do pieszczenia jakiegoś obrzydliwego, kościstego ciała na granicy jego rozpadu.

Nat’asha także o tym wiedziała.

Nagle jednak poczuł – przez krótki moment, ale jednak – że jest zdolny uwolnić się spod rzuconej na niego klątwy. Natychmiast odskoczył, znajdując bezpieczny, ciemny kąt. Zanim jednak zdążył wykorzystać chwilową wolność, uczucie uwięzienia powróciło.

Wiedźma odwróciła się na brzuch, podpierając brodę na dłoni.

- To było… ciekawe – powiedziała. – Co się stało?

Zero w pierwszej chwili nie zrozumiał. Co mogło sprawić, że klątwa na jego ciele przestała działać? Że był w stanie się sprzeciwić? Myśli gorączkowo krążyły w jego głowie. Szukały możliwości. Czy to jego sprawka? Czy zrobił coś, co pozwoliło mu się uwolnić? Tylko co?

Gdy ponownie się skupił, w końcu zrozumiał, co się stało. Zaskoczony, szeroko otworzył usta ze zdumienia. Sprawdził jeszcze raz, by się upewnić, że to nie jest tylko jego złudzenie. Ale nie, siła, którą wyczuwał, nadal była obecna. Tutaj, w śmiertelnym świecie!

Roześmiał się, rzucając Nat’ashy wyzywające spojrzenie.

- Co? – zapytała.

Zero czuł się bardziej niż dumny z faktu, że może jej wyjaśnić bardzo dokładnie, ,,co”.

- Lucyfer przekroczył bramy tego świata. I nie jest zadowolony.

Wiedźma aż podskoczyła, po czym zeskoczyła z łóżka. Zero nie rozumiał zupełnie, dlaczego kobieta jest taka zadowolona w tym momencie. Czy sądziła, że oto zostało jej zesłane kolejne narzędzie, z którego będzie mogła korzystać według własnego uznania?

Zero ponownie się roześmiał. Jeśli wiedźma sądziła, że będzie w stanie uwięzić Lucyfera, musiała być bardziej szalona, niż sądził! A jeśli nawet chciała tylko przekonać go do swojej sprawy, mogła się sporo zawieść. Nie miała pojęcia o tym, kim jest Lucyfer – oprócz oczywistego założenia, że jest najsilniejszą istotą w piekle. Najwyraźniej założyła, że skoro przebywa właśnie tam, musiał dawno temu zerwać więź z Bogiem i więcej niż chętnie przyłączy się do jej planu zniszczenia.

Och, jak bardzo się myliła!

Zero czuł, że chce zobaczyć na własne oczy moment, w którym wiedźma poniesie spektakularną porażkę.