4.6 [De Arche] Wizyta Lucifiela

Reth dyszał ciężko, czując, jak jego świat wali się w posadach. Gorące łzy spływały po jego policzkach, gdy klęczał tuż obok nieruchomego ciała Lan. Ciała, w którym nie wyczuwał już obecności duszy złączonej z Peir. Położył na nim dłonie, ale wiedział, że w tym momencie już nic nie może dla dziewczyny zrobić.

A to znaczyło, że wszyscy byli zgubieni.

Reth nie rozumiał, co zrobił źle. Wszystko przecież szło idealnie od momentu, w którym oddał przekleństwo Mistrzowi Jue i wraz z Lan zaczął się przygotowywać do rytuału wywołania i zmaterializowania Peir. Rozrysowany przez niego na podłodze znak był idealny, pozwolił Lan wzmocnić więź ze światem duchowym, w którym nadal przebywała jej strażniczka. Potem zrównoważył jej moc najlepiej, jak mógł.

Gdy zaczął wyciągać z niej Peir, warunki ku temu były idealne. Lan była spokojna, a jej siła fizyczna i duchowa w równowadze. Stojąc poza okręgiem, w którym umieścił Lan, powoli kształtował materię, która falami wypływała z dziewczyny. Nadawanie kształtu nie było procesem trudnym, ale trzeba mu było poświęcić całą swoją uwagę. Może właśnie dlatego Reth nie zauważył, kiedy siła Lan zaczęła się zmniejszać, podczas gdy Peir rosła w siłę. A kiedy w końcu dotarło do niego, co się dzieje, stracił kontrolę zarówno nad anielicą, która z krzykiem rozpaczy rozpłynęła się w powietrzu, jak i nad ciałem Lan, które, opróżnione ze swej siły duchowej, stało się tylko skorupą. Bezwładną, pustą skorupą.

Nie miał pojęcia, jak powie o tym Mistrzowi. Przecież obiecał, że zaopiekuje się Lan. Zapewnił, że jej nie skrzywdzi. I chociaż oboje dopuszczali do siebie myśl, że może się nie udać, Reth wiedział, że jego Mistrz się z tym faktem nie pogodzi.

Wzdrygnął się, gdy usłyszał pukanie do drzwi.

- Wszystko w porządku?

To był Hale, ten inżynier, któremu Reth został niedawno przedstawiony. Przypomniał sobie także, że wyczuł w tamtym momencie dziwną więź między nim a Lan – o tyle dziwną, że silniejszą od tej, która łączyła jego Mistrza ze wspomnianą dziewczyną. Tę wiedzę zamierzał jednak zachować tylko dla siebie. Przeznaczenie czasem wędrowało własnymi ścieżkami, zwłaszcza, jeśli człowiek postanowi sprzeciwić się temu, co mu pisane. Może Hale miał się stać dla Lan kimś ważnym, ale niekoniecznie najważniejszym?

Reth jednak przez długą chwilę się wahał. Czy powinien mu otworzyć? Może i przeznaczenie chciało, by stał się ważny dla Lan, ale to chyba nie była najlepsza chwila ku temu, by to wykorzystywać. Nie był Łowcą, więc w żaden sposób nie mógł pomóc. Mimo wszystko…

- Jesteście zajęci? Mistrz się o was martwi!

Reth przetarł oczy rękawem koszulki. Trudno. Otworzy te drzwi. I niech się dzieje, co chce.

Hale natychmiast poznał, że coś jest nie tak. Powiedziały mu to zarówno czerwone niczym u królika oczy anioła, jak i postawa wyrażająca poczucie winy tak wyraźne, że niezaprzeczalne. Dlatego też inżynier na długą chwilę zaniemówił, a gdy się odezwał, głos mu się złamał w połowie wypowiadanego zdania:

- Nie chcesz chyba powiedzieć, że... Stało się coś złego?

Reth spuścił głowę.

- Nie udało nam się. Rytuał zakończył się porażką.

Hale w oszołomieniu oparł się o framugę drzwi, wypuszczając z płuc drżące powietrze. Sytuacja robiła się dla niego coraz gorsza. Oto znajdował się w jednym budynku z Mistrzem cierpiącym z powodu przekleństwa, gotowego rzucić się na niego, by z radością wychłeptać jeszcze gorącą krew z jego ciała – Mistrzem, który wpadnie w szał, gdy dowie się, że jego uczennica nie przeżyła tego tajemnego rytuału, w którym brała udział. I chociaż Hale doskonale wiedział, czyim pomysłem był cały ten rytuał, nie potrafił sobie w tej chwili wyobrazić, by Jue podszedł do sprawy rozsądnie.

Zapragnął nagle znaleźć się bardzo, bardzo daleko od tego miejsca i Wirg w ogóle. Jakie licho sprawiło, że został zmuszony do opuszczenia Izhtaru?

- Tę wiadomość będziemy musieli przekazać Mistrzowi Metro bardzo delikatnie – oświadczył w końcu, próbując zachować rozsądek w zaistniałej sytuacji. – W obecnym stanie bowiem jest bardzo… drażliwy.

- W obecnym stanie zabije nas obu, jeśli ta wiadomość dotrze do jego uszu – zapewnił z niezachwianym przekonaniem Reth. – Najpierw będę musiał uwolnić go od wpływu przekleństwa. Potem będziemy mogli z nim porozma…

Nie dokończył. Krzyknął, łapiąc się dłońmi za głowę i upadając na kolana. Hale natychmiast do niego doskoczył, pytając, czy wszystko w porządku, choć oczywistym było, że z Rethem wcale nie było w porządku. W najmniejszym.

- Co się dzieje? Mogę jakoś pomóc?

Reth rzucił mu dzikie, pełne bólu spojrzenie.

- Zbliża się! – krzyknął.

- Kto?

- Ten, który niesie światło!

Hale pomyślał, że anioł bredzi. Najwyraźniej nieudany rytuał odcisnął na nim piętno rozpaczy i szaleństwa równocześnie, pozbawiając zmysłów. Szybko więc zamknął drzwi, by nikt niepożądany nie stał się świadkiem owej sceny, a już szczególnie, by nie był to Jue we własnej, przerażającej Hale’a osobie.

Reth tymczasem upadł całym ciałem na ziemię, teraz tylko jęcząc niczym człowiek trawiony wysoką gorączką, mamrocząc, że ktoś się zbliża. Gdy więc w pierwszej chwili do uszu Hale’a doszedł dziwny, przeciągły dźwięk, jakby buczenie, pomyślał, że szaleństwo anioła zaczyna oddziaływać także na niego. Szybko zaczął go więc uspokajać, próbując mu wmówić, że tylko mu się zdaje, że ktoś idzie. Przecież to było niemożliwe. Znajdowali się w bezpiecznym pokoju hotelowym. Na czwartym piętrze. Nic im tu nie groziło.

No, może oprócz sił nadprzyrodzonych. Hale otworzył ze zdumienia usta, gdy zauważył, że w miejscu, gdzie leżało bezwładne ciało dziewczyny, zaczynała się formować świetlista, skrzydlata postać. Była tak jasna, że chłopak musiał zacisnąć powieki, by nie oślepnąć. Buczenie stawało się z każdą chwilą głośniejsze, nabierało jakiejś dziwnej mocy. Pod wpływem tego dźwięku Hale także upadł, czując, jak ogarnia go bezsilność, a wszystkie jego członki drętwieją.

Reth zwijał się z bólu, szlochając głośno.

W końcu jednak buczenie ustało. Cisza była tak niespodziewana, że Hale myślał, że ogłuchł. Ostrożnie uchylił powieki, zastanawiając się, czy w tej samej chwili oślepnie, ale nie. W miejscu, gdzie przed chwilą zauważył świetlistą postać, stał dość zwyczajny mężczyzna, choć wielkiej urody. Gdy zauważył, że Hale mu się przygląda, posłał mu zaciekawione spojrzenie.

- Ty…?

Głos miał bardzo piękny. Niski, wibrujący w powietrzu.

Reth uniósł głowę.

- Witaj, Lucifielu – powiedział, pociągając nosem. – Jak zwykle twoje pojawienie się było… spektakularnie i cholernie bolesne!

Mężczyzna, którego anioł nazwał Lucifielem – Hale zastanawiał się, czy możliwe jest, że w tej właśnie chwili ma przed sobą tego Lucifiela, o którym nie mógł powiedzieć ani jednego dobrego słowa – posłał mu łobuzerski uśmiech.

- A ty, Nathanielu, jak zwykle spektakularnie i boleśnie na nie reagujesz. Doprawdy. Zupełnie, jakbyś nie był dzieckiem mojego braciszka.

Reth prychnął.

- Przyszedłeś się ze mnie naśmiewać czy masz konkretny powód ku temu, by tu być? To znaczy, jakiś poważny?

Lucifiel kucnął tuż obok Lan, po czym położył dłoń na jej piersi w miejscu, gdzie biło jej serce. Westchnął. Powietrze za jego plecami zafalowało gwałtownie.

- Tak sobie tylko po rycersku ratuję dziewczynę. Ratuję świat. Wiesz, zwykłe rzeczy.

Reth zerwał się na równe nogi. Hale, który nie zamierzał się odzywać, dopóki nie będzie to absolutnie konieczne, poszedł w jego ślady. Czuł się zbyt oszołomiony, by rzucić jakimkolwiek komentarzem, nieważne, czy związanym z sytuacją, w której się znalazł,  czy też nie bardzo. I nadal nie wierzył w to, że ma przed sobą niesławnego Lucyfera. Bo jak to? Pojawił się w tym miejscu tak po prostu? I on, Hale, mógł go zobaczyć?

Nie do końca potrafił to pojąć. Przetrawiał więc sytuację w milczeniu, tylko się przysłuchując. Chętnie by wyszedł, ale… No właśnie, było jedno ,,ale”. Wiedział, że jeśli to zrobi, będzie zobowiązany wrócić do Jue i zdać mu relację z tego, co się w tym pokoju stało. A ten moment chciał odwlec w czasie.

- Jak to? Dlaczego? – chciał się dowiedzieć Reth, podchodząc bliżej.

- Bo tak kazał Pan Bóg. Kim ja jestem, by się sprzeciwić? Chociaż, muszę przyznać, cała ta sprawa nadal mało mnie interesuje. No, może rusza mnie trochę porwanie Rafcia, ale o tym sza. Jeszcze te moje kochane diabełki w piekle pomyślą, że mięknę.

- Zrobisz to? – W głosie Retha kryła się nieopisana radość i nadzieja.

- Oczywiście. Jestem Lucyferem.

Hale właśnie miał zamiar otworzyć usta i powiedzieć, że może przestaną w końcu gadać o tym, co mają zrobić i po prostu przejdą do rzeczy, ale w tym samym momencie Lucifiel położył drugą dłoń na ciele Lan, tym razem na jej głowie. Natychmiast ciało dziewczyny zostało otoczone przez złotawą aurę. Wyglądała trochę jak gęsta mgiełka z unoszącymi się w niej wyrazistszymi, pulsującymi punkcikami niczym małe świetliki.

Ale to nie był jedyny znak tego, że dzieje się coś niezwykłego. Wkrótce potem Hale poczuł, że podłoga pod jego stopami zaczyna drżeć. Drżenie przeszło po chwili w gwałtowniejsze, silniejsze trzęsienie. Chłopak musiał chwycić się ściany, by utrzymać równowagę. Świetlista aura także nabierała mocy, stając się bardziej intensywną. Hale znowu musiał zamknąć oczy. Słyszał teraz tylko, jak masywne nogi łóżka stojącego w pokoju skaczą po podłodze, uderzając w nią głośno i rytmicznie.

Kiedy w końcu nastała cisza, Hale odważył się otworzyć oczy. Zauważył dzięki temu, że aura wokół Lan zniknęła, a sama zainteresowana oddychała głośno i gwałtownie w pozycji siedzącej, podtrzymywana zarówno przez Lucifiela, jak i Retha.

- W porządku? Wiesz, gdzie jesteś? – zapytał tym swoim pięknym głosem Lucyfer.

- Ja… tak. W Wirg. W hotelu, gdzie… gdzie miałam przywołać Peir.

Upadły rzucił Rethowi pełne triumfu spojrzenie.

- Przypomnij sobie, co robiłaś, zanim straciłaś przytomność.

Lan przetarła twarz rękawem płaszcza. Była blada niczym ściana.

- Chyba będę wymiotować – oświadczyła, wykrzywiając twarz w bolesnym grymasie. Reth zaofiarował się, że zaniesie ją do łazienki. Lucifiel skinął głową, po czym oboje odprowadził wzrokiem. Gdy zniknęli za drzwiami, w końcu skierował spojrzenie na milczącego Hale’a,

- Wiem, kim jesteś – powiedział. – I wiem, co ci chodzi w tej chwili po głowie. Na pewno chcesz to wiedzieć?

Chłopak aż podskoczył. Nie spodziewał się, że upadły zwróci na niego uwagę! I że zainteresuje się jego głęboko skrywanymi w tym momencie myślami!

- Nie… niekoniecznie – odpowiedział po chwili, przełykając ślinę.

- Jesteś pewien? Taka okazja może się nie trafić po raz drugi.

Hale przywarł plecami do drzwi.

- Jesteś Lucyferem, prawda? Skąd mam wiedzieć, że nie skłamiesz?

Anioł uniósł brwi, wyraźnie rozbawiony.

- Nie skłamię. Nie mogę. Zresztą, dlaczego miałbym to robić? Jaki miałbym w tym interes?

- Nie wiem, może chciałbyś… doprowadzić moją duszę do upadku?

Lucifiel roześmiał się, słysząc taką odpowiedź. Nie mógł powiedzieć, że się jej nie spodziewał, gdyż tak nie było, ale… Ludzie zawsze go bawili. Lubił słuchać ich opowieści o tym, jaki to jest wredny, wstrętny i w ogóle zły. Obdarzali go właściwymi ludziom słabościami i opowiadali niestworzone rzeczy na jego temat. Ogólnie zajmowali się tym, o czym nie mieli zielonego pojęcia, dopuszczając się grzechu pychy, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

- Nie interesuje mnie twoja dusza, chłopcze. Naprawdę. Im mniej dusz trafia do piekła, tym mniej mam pracy. Zabawiać się lubię z ładnymi anielicami bądź demonicami, jeśli zdarzają się ładne, a dusze ludzi zostawiam w spokoju. Do moich obowiązków należy jedynie pilnowanie, by sytuacja w piekle nie wymykała się spod kontroli. I orientowanie się w aktualnej liczbie dusz skazanych na potępienie. Więc jak? Jesteś ciekaw?

Hale przełknął ślinę. Cóż, nie mógł powiedzieć, że nie był, ale… Ach, Lucyfer miał rację. Taka okazja na pewno już się nie zdarzy!

- Moja siostra, Alisa… Czy jej dusza… została potępiona?

- Alisa Zeine. Tak, z tego typu duszami zawsze mamy problem. Nie inaczej było w jej przypadku. Niby wszystko jest w porządku, ale jednak ciężko było uznać, że zasługuje na wejście do raju.

- Więc znalazła się pomiędzy?

Hale nie wiedział, czy czuje w tym momencie ulgę, czy smutek. Może i jedno, i drugie?

- Nie, w końcu trafiła do Nieba. Przeważył argument o tym, że oddała życie w twojej obronie. Może i nie zasługiwała na miano świętej, ale, mimo wszystko, była gotowa zasłonić cię własnym ciałem i życiem.

Hale przyłożył dłoń do swojej piersi, w której nagle rozlało się tajemnicze ciepło. Radość. Uświadomił sobie, że wspomnienie tej strasznej nocy, w której jego siostra zasłoniła go przed kulą wystrzeloną z pistoletu, nie będzie już go prześladować. Będzie mógł przestać się obwiniać o to, że nie był wtedy w stanie jej pomóc. Że to nie on zginął.

Czuł się tak, jakby wielki kamień spadł mu z serca.

Nagle Lucifiel przeklął, po czym doskoczył do okna.

- Co jest, do cholery?

Reth właśnie wyszedł z łazienki, w której zostawił Lan. Najwyraźniej chciał coś powiedzieć, ale powstrzymał się, widząc zaniepokojonego Lucifiela. Dołączył do niego przy oknie, pytając, co się stało.

- Nie czujesz tego? – zapytał upadły, a powietrze za jego plecami gwałtownie zafalowało, niemal rozmywając jego sylwetkę.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Coś… jakiś głos… mnie woła. Czuję, że woła, choć go nie słyszę.

Reth zmarszczył brwi. On niczego nie czuł i nie słyszał, ale to wcale nie znaczyło, że nic się nie działo. Jeśli Lucifiel miał rację… Ale to przecież nie było możliwe! Ktoś, kto uwięził Rafaela, nie mógł mieć na tyle tupetu, by próbować tej samej sztuczki z bratem archanioła Mikaela! To… to nie mieściło się w głowie! To było szalone!

Nagle skrzydła za plecami Lucyfera zmaterializowały się. I z wyraźną złością poruszyły.

- Wyczuwam w pobliżu źródła tego głosu zarówno Rafaela, jak i Zero – oświadczył.

- Co?! – krzyknęli unisono Reth i Hale. Oczywiście nie kojarzyli Zero, ale imię Rafael rozjarzyło wszystkie lampki w ich umysłach.

Anioł ognia chwycił Lucyfera za rękaw czarnej szaty.

-  Możesz go zlokalizować?

- Hm… Słyszę go jakby zza szklanej ściany… Jest daleko, tyle wiem. Gdzieś na południowym wschodzie? Poczekajcie.

W tej samej chwili zniknął wraz z głośnym odgłosem łopotu skrzydeł. Powrócił niemal natychmiast, ze śmiechem na ustach i łobuzerskim błyskiem w miodowych oczach.

- Ha! Nie spodziewała się mnie! Zupełnie nie była na mnie przygotowana!

- Kto?

Lucifiel odwrócił się do Retha.

- Wiedźma. Wiem, gdzie jest. W tej chwili bardzo osłabiona, jako że zupełnie nie poradziła sobie z moją mocą, która trafiła do jej łapek. Ślicznie jej dałem po tych zbyt zachłannych łapkach. Możliwe, że zacznie się niedługo przemieszczać, ale w tym momencie jest na to zbyt słaba.

- Więc gdzie jest? Jest z nią Rafael?

- Owszem. Zero także. Nie mogę ponownie się przenieść w miejsce, do którego mnie wezwała, gdyż jest aktywnie blokowane i pewnie bym nie trafił, ale mogę ci powiedzieć, gdzie powinniście się udać.

- No, mów!

- Interesująca was wiedźma ma swą kryjówkę w De Arche.

Reth uniósł brwi w geście zdumienia i niedowierzania. De Arche? Ale przecież zmierzali tam od samego początku! To niemożliwe, by cała ta sprawa okazała się jedynie zbiegiem okoliczności. Ale zaraz! W końcu przecież nie znali szczegółów dotyczących problemu, z którym borykają się archeńczycy. Otrzymali tylko pisemną prośbę o pomoc. Może to wiedźma była tym ,,problemem”? Nic w takim razie dziwnego, że wszystko było ściśle tajne.

- Natychmiast musimy ruszać – oświadczył anioł, po czym odwrócił się na pięcie i, mijając Hale’a, opuścił pokój.

Lucyfer, zanim ponownie zniknął, tym razem już na dobre, wskazał palcem drzwi łazienki, z której Lan jeszcze nie wyszła.

- Dziewczyna może potrzebować twojej pomocy. I opieki. Nieźle wstrząsnęło jej duszą dzisiejszego wieczoru.

Kiedy zniknął, Hale natychmiast skierował kroki do łazienki, odnajdując w niej prawie nieprzytomną Lan, przewieszoną bezwładnie przez krawędź wanny. Gdy przyłożył dłoń do jej czoła, stwierdził, że jest bardzo rozpalone. Odkręcił więc kurek z zimną wodą i schłodził skórę twarzy i karku dziewczyny. Pomógł jej zdjąć płaszczyk i rozpiął koszulkę, próbując ochłodzić jej ciało w każdy możliwy sposób. Jego zabiegi wkrótce przyniosły upragniony efekt: Lan jęknęła i otworzyła oczy, odzyskując przytomność.

- Chcesz się położyć? – zapytał, odgarniając niesforne kosmyki włosów z jej twarzy.

- Tak, jestem zmęczona. Pomożesz mi?

Hale bez zbędnych ceregieli wziął ją na ręce, dziwiąc się, jaka jest lekka. Jakby chciał, mógłby ją podnieść jedną ręką. Nie zamierzał jednej tej teorii sprawdzać w praktyce. Nie wybaczyłby sobie, gdyby upuścił Lan przez swoją nieostrożność.

Prześcieradło i ciężka kołdra były chłodne, co Hale z ulgą zaważył. Lejącej mu się przez ręce Lan pomógł rozebrać się z koszulki i spodni, jednocześnie próbując nie patrzeć na jej drobne ciało okryte tylko cienką koszulką. Nadal była dzieckiem, ale z pewnością była na tyle świadoma siebie i swojej dziewczęcości, że nie chciała być oglądana w tym stanie przez jakiegokolwiek mężczyznę.

Chwilę później drzwi pokoju otworzyły się i z hukiem trzasnęły w ścianę. Hale aż podskoczył. Był całkowicie pewien, że klamka zrobiła w ścianie dziurę.

- Jak ona się czuje? – zapytał Jue, błyskawicznie zjawiając się koło łóżka, na którym inżynier już zdążył ułożyć dziewczynę i przykryć.

- Nie najlepiej – odparł Hale, ze zdumieniem zauważając, że włosy Jue powróciły do swego zwykłego, srebrnobiałego koloru, a oczy świeciły się niczym dwie bryłki złota. Najwyraźniej Reth zdążył odebrać mu siłę przekleństwa, która tak bardzo potrafiła go zmienić. Tylko gdzie anioł się podział?

Jue ukląkł obok łóżka i położył dłoń na rozpalonym czole swojej podopiecznej. Zagryzł zęby tak mocno, że rozbolała go cała szczęka. Ale zasłużył na ten ból. Wiedział, że tak. Gdyby nie był tak niewrażliwy i głupi, z pewnością udałoby mu się coś wymyślić, bez narażania Lan na niebezpieczeństwo.Nie potrafiłby sobie wybaczyć, gdyby... Nie chciał nawet o tym myśleć.

- Mistrzu, czy mam odebrać wasze przepustki? Na pewno są gotowe – zaproponował Hale, czując się nagle zbędny niczym piąte koło u wozu.

- Zrób to. Przygotuj też śmigacza. Wyruszymy, najszybciej, jak to możliwe.

- Tak jest.

Chłopak poczuł ulgę, mogąc w końcu opuścić pokój. Stwierdził, że widział zdecydowanie zbyt wiele, jak na jeden dzień. Zamierzał wyjść i jak najwięcej zapomnieć. Niemal o wszystkim, co się zdarzyło.

________

Nie sprawdzałam tego rozdziału już. Efekt pisania do późna w nocy ^.^ Wydaje mi się trochę dziwny, ale...Nie wiem. Zostawiłam go tak, jak jest. Najważniejsze, że da się zapewne zrozumieć, co i jak się dzieje, mniejsza o resztę. Trochę mi smutno,  że na Nataszkę w rozdziale już zabrakło miejsca, ale w następnym rozdziale na pewno się nią zajmę ;3