Rozdział 10: Nieporozumienie?

Test sprawdzenia posiadanej przez nowych uczniów siły magicznej miał się odbyć za mniej więcej miesiąc, jak ogłosił Arcymistrz. Miesiąc, podczas którego coraz bardziej przyzwyczajałam się do rytmu życia panującego w Gildii i przyswajałam sobie pierwsze, podstawowe informacje na temat panujących zwyczajów i nakładanych na uczniów obowiązków, a także – co chyba najważniejsze – poznawałam zasady obowiązujące Łowców. Nie było ich dużo, więc nie miałam problemów z zapamiętaniem najważniejszych z nich.

W ciągu tego miesiąca byłam też coraz częściej rozpoznawana jako uczennica Mistrza Jue. Często musiałam odpowiadać na pytania dotyczące mojej osoby. Wielu Łowców zadawało mi pytanie, czy rzeczywiście byłam służącą w zamku, najwyraźniej nie wierząc w to, że mogłaby być to prawda. Gdy rozwiewałam ich wątpliwości, przyznając, że rzeczywiście wykonywałam tę pracę, zapraszali mnie do swoich pokojów, prosząc o pomoc w posprzątaniu jakiegoś dawno zapomnianego kąta czy przywróceniu porządku w szafie. Żaden punkt regulaminu nie zmuszał mnie do bezwzględnego wykonywania rozkazów każdego członka Gildii, ale była w nim mała wzmianka o tym, że uczniowie muszą okazywać szacunek osobom przewyższającym ich stopniem. Czułam, że gdybym odmówiła, mogłabym zostać oskarżona o brak okazywania należytego szacunku, a na tym etapie nie chciałam wywierać na nikim złego wrażenia.

Co ważniejsze jednak, Mistrz Jue poszukał w dokumentach wzmianki o członkach rodziny Stovenhauer – mojej rodziny. Przynajmniej miałam taką nadzieję. Mogło się oczywiście okazać, że rodzina ta w żaden sposób nie była ze mną spokrewniona, choć naprawdę rzadko zdarzały się przypadki, by istniały dwie rodziny o tym samym nazwisku.

Siedziałam właśnie nad podręcznikiem z historii, gdy Mistrz podsunął mi pod nos właściwe dokumenty. Na górze strony widniało zapisane ozdobnymi zawijasami jedno słowo: Stovenhauer. Słowo, które natychmiast odwróciło moją uwagę od studiowania historii.

- Tak, jak się spodziewałem, znalazłem je. Te dokumenty potwierdziły moje przypuszczenia, że linia ta nie została uznana za bardzo znaczącą.

- Są tutaj informacje o zdolnościach, które posiadali? – zapytałam entuzjastycznie.

Jue wskazał palcem odpowiednie linijki tekstu. Wyjaśnił też od razu, że widoczne rozgałęzienia tworzą trzy poziomy drzewa genealogicznego. Pewnie doszłabym do tych wniosków sama, ale byłam zbyt podekscytowana i nie potrafiłam się skupić.

- Woda i wiatr… Imiona strażników też niezbyt popularne wśród Łowców, są odpowiedzialne za bariery i leczenie, słabo radzące sobie w ofensywie. Pod jednym z nazwisk znajduje się informacja o tym, że dana osoba była alchemikiem, co mnie nie dziwi.

- Będę mogła zatrzymać te dokumenty?

- Zrobię kopię, jeśli chcesz, ale oryginał musi wrócić do archiwum.

- Kopia wystarczy.

Mistrz spojrzał na mnie pytająco.

- Bardzo ci zależy na kawałku tego papieru, choć nie zawiera wielu fascynujących informacji. Jeśli mi nie wierzysz, możesz…

- Ależ nie! Nie! – zaprzeczyłam szybko, potrząsając głową. – Po prostu… Nie wiem, czuję, że będę bardziej… sobą, jeśli będę posiadać świadectwo tego, że członkowie mojej rodziny nie byli tak do końca… zwykli.

Poczułam, jak dłoń Mistrza ląduje na mojej głowie.

- Coraz bardziej cię lubię, maleńka. W takim razie pójdę zrobić kopię, żebyś mogła ją dokładnie przestudiować. Nie zapomnij jednak dokończyć lekcji, którą zadał ci na jutro Mistrz Ian.

- Już ją skończyłam, Mistrzu.

- Prawie zapomniałem, jak szybka w tym jesteś. W takim razie przepytam cię wieczorem, żebyś mogła sobie utrwalić wszystkie wiadomości i rozwiać ewentualne wątpliwości. Słyszałem także o tym, że szybko stałaś się jego ulubienicą nie tylko z powodu swojej pilności, ale także dlatego, że jako jedna z nielicznych zawsze się zgłaszasz do sprzątania sali lekcyjnej. To prawda?

- E… cóż, ktoś musi to robić, prawda?

- A ty jesteś najlepszą kandydatką, biorąc pod uwagę twoje doświadczenie?

Chciałam odpowiedzieć, że oczywiście ma rację, ale powstrzymał mnie uśmiech na jego twarzy i pewnego rodzaju drwina w oczach. Otworzyłam więc usta, ale szybko je zamknęłam, czując, że przyznanie się do własnej słabości nie było w tym momencie zbyt dobrym pomysłem. Zamilkłam więc, czekając na reprymendę, gdyż wiedziałam, że w końcu ją usłyszę.

I nie myliłam się.

- Nie wiem, co sobie wmawiasz, ale jesteś osobą, po której nie oczekuje się takich rzeczy. Uczniowie mający swoich opiekunów mają więcej przywilejów niż ci, którzy ciągle czekają na przydział i to oni jako pierwsi wyznaczani są do takich zadań. Nie chciałem tego mówić, ale… cóż, jeśli tego nie powiem, zapewne nie zrozumiesz, jak poważna jest sytuacja.

Poruszyłam się niespokojnie na krześle. Euforia, w którą wprawiło mnie odnalezione drzewo genealogiczne mojej rodziny, szybko zaczęła mnie opuszczać, zastępowana przez zakłopotanie. Czułam, że zrobiłam coś złego, choć nie rozumiałam, dlaczego. Przecież nadal byłam jedynie uczennicą – czy naprawdę fakt, iż posiadałam opiekuna, czynił ze mnie kogoś lepszego od innych? Dlaczego? Czy z tego powodu powinnam wstydzić się swojej przeszłości? Jeśli tak, to powinnam zacząć wstydzić się własnej osoby, gdyż taką mnie ukształtowała przeszłość. Nie mogłam tego po prostu wymazać…

- Nawet młodsi od ciebie uczniowie nie mówią o tobie najlepszych rzeczy. Zauważyli już, że czasem znikasz w pokojach innych Mistrzów i że preferujesz ich towarzystwo. Zastanawiają się, czy przybyłaś do Gildii po to, by zostać tutejszą służącą, czy po to, by zdobyć uznanie wszystkich Mistrzów, podlizując się na wszystkie sposoby.

- Ale…!

- Usłyszałem o tym całkiem niedawno i to od osoby, która była bardziej niż szczęśliwa, mogąc przekazać mi tę wiadomość. Normalnie zignorowałbym słowa tego pajaca, ale, widząc, jak się do wszystkiego przykładasz… Czy to prawda? Zwłaszcza ten kawałek o odwiedzaniu innych Mistrzów w ich prywatnych kwaterach?

Gorączkowo szukałam w pamięci jakiegoś punktu obowiązującego regulaminu, który zakazywałby takiego zachowania. Niczego takiego nie byłam jednak w stanie sobie przypomnieć.

- Nie powinnam odmawiać ich prośbom… prawda? – zapytałam ostrożnie.

Mistrz nie odpowiedział. Przez długą chwilę po prostu się we mnie wpatrywał, po czym wzruszył ramionami. Ogarnęło mnie nagle dziwne, duszące uczucie smutku. Jakbym poczuła, że w tym momencie Mistrz przekreślił wszystkie nadzieje, które ze mną wiązał.

- Rób, co chcesz. Najwyraźniej nie bierzesz moich słów na poważnie, więc… Zachowajmy profesjonalizm przynajmniej do zbliżającego się testu, dobrze?

Odwrócił się, wyraźnie chcąc opuścić pokój. Czułam, że nie mogłam mu na to pozwolić. Wszystko we mnie krzyczało, bym go zatrzymała, bym nie pozwoliła mu myśleć, że nie ma dla mnie żadnej nadziei. Nawet nie rozumiałam, co zrobiłam złego. Przecież po prostu starałam się być pomocna!

- Mistrzu!

- Wrócę za jakiś czas.

Nie potrafiłam tego zrobić. Zatrzymać go. Mogłam tylko bezsilnie patrzeć, jak za Mistrzem cicho zamykają się drzwi.

W moich oczach wezbrały łzy. Co robiłam źle?

- Nie szanujesz go, mała Lan.

Podskoczyłam, zaskoczona przez nagłą obecność Retha. Powinnam była się już przyzwyczaić do jego nagłego zjawiania się, ale anioł nie ułatwiał mi zadania. Pojawiał się zawsze wtedy, gdy najmniej byłam na niego przygotowana.

Uniosłam dłoń, przecierając szczypiące oczy.

- Jak… jak inaczej mam go szanować? Chcę, by był ze mnie dumny, więc… Pomyślałam, że jeśli będę się przykładać do nauki i wypełniać nakładane na mnie obowiązki bez zarzutu…

- Lan. Mała Lan. Proszę cię, nie każ mi nazywać cię głuptasem.

Reth zrobił kilka kroków, podchodząc tak blisko mnie, by mógł położyć dłonie na moich ramionach. Pochylił się, sprawiając, że nasze twarze znalazły się na tym samym poziomie. Niesamowite, czerwone niczym krew oczy napotkały moje spojrzenie – po raz pierwszy z tak niebezpiecznie bliskiej odległości. Nie czułam się jednak zakłopotana. Szczerze mówiąc, że nie czułam absolutnie niczego.

- Hm… Nie, to się jednak nie uda - oświadczył z rezygnacją.

- Co?

- Oszołomienie seksapilem? Niestety, kij od szczotki ma więcej uroku, niż ty w tej chwili, mała Lan.

- C… co?!

Roześmiał się, zdejmując dłonie z moich ramion i prostując się. Sięgałam mu jedynie do piersi, co ze zdumieniem zauważyłam. Sądziłam, że różnica między nami nie jest tak duża, ale nigdy nie miałam okazji sprawdzić tego z tak bliska.

- Powiem ci, co robisz źle.

Kiwnęłam głową.

- W ogóle nie słuchasz Mistrza Jue. Jego słowa wlatują do jednego z twoich uszu, by wylecieć drugim. Powiedział ci przecież, że odpowiadasz tylko przed nim, podczas gdy ty złamałaś się niczym marna gałązka, gdy Mistrz Ezil jako pierwszy poprosił cię o to, byś pomogła mu ,,posprzątać po nieudanym eksperymencie alchemicznym”.

Zdziwiłam się. Skąd o tym wiedział? Śledził mnie?

- Skończyło się oczywiście na tym, że w pojedynkę wysprzątałaś całe to cholerne laboratorium, które nie było sprzątane od lat. Naprawdę. Każdy inny uczeń roześmiałby się w twarz każdemu Mistrzowi, który wydałby mu rozkaz zajęcia się tym pomieszczeniem.

- Ale…

- Ale?

- Czy to nie byłoby… niegrzeczne?

- Lan. Głuptasie. Idioteczko ty mała. Wydaje ci się więc, że tak dobrze znasz zasady panujące w Gildii? Pozwól, że pozbawię cię złudzeń. Twoją jedyną zasadą powinno być ,,służenie Mistrzowi Jue”. Nie jesteś już służącą. Odpowiadasz jedynie przed Mistrzem Jue i Arcymistrzem. Rozkazy od innych Mistrzów powinny spotykać się z twoją odmową.

- Ale… ja nie wiem, czy potrafię… nie przywykłam do odmawiania, więc… to może potrwać…

Reth błyskawicznie wyciągnął dłoń, której palce chwyciły mnie za brodę i zdecydowanie ją uniosły. Krzyknęłam cicho, gdy zobaczyłam iskierkę nienawiści tlącą się w oczach anioła. Cień unoszących się za jego plecami ciemnych skrzydeł, rozpiętych i lekko drżących, ograniczył pole mojego widzenia, zaciemniając je.

- Przez cały ten czas, gdy ty zgrywałaś aniołka, twoja moc zmalała do poziomu, w którym nie potrafię już jej wyczuć – syknął, mocniej zaciskając palce. – Może tego nie zauważyłaś, ale Peir przestała się odzywać, przez co zdecydowanie trudniej było mi cię znajdywać, nawet, gdy Mistrz mi rozkazał. Nie miałem serca mu powiedzieć, że niedługo straci kolejną szansę na zyskanie partnerki. Wszystko przez to, że nie potrafisz zrozumieć najprostszych rzeczy!

- To… to boli, Reth!

Puścił mnie.

- Chcę cię wesprzeć, Lan. Naprawdę. Mi także zależy na tym, byś stała się partnerką Jue. Nie ułatwiasz mi jednak tego zadania. Mistrz mógłby cię wielu rzeczy nauczyć, ale musisz mu zaufać. Uczy cię wszystkiego, co powinnaś wiedzieć na chwilę obecną. Poświęca ci cały swój wolny czas. Stara się ze wszystkich sił uczynić cię szczęśliwą. A potem dowiaduje się, że inni Mistrzowie przekazują cię sobie z rąk do rąk i niemal dosłownie zamiatają tobą podłogę. Ciesz się, mała Lan, że Mistrz ograniczył się do odwrócenia na pięcie i ostentacyjnego wyjścia. No, ale skoro on tego nie zrobił, to ja musiałem powiedzieć ci prawdę. Rozumiesz teraz, dlaczego tak się zachował.

Warga mi drżała. Czułam, że jeszcze chwila, a wybuchnę płaczem.

- O, Mistrz wraca. Będę tuż obok, jakby co.

Reth zniknął, przy wtórze odległego łopotu skrzydeł. W tym samym momencie drzwi się otworzyły, a Mistrz Jue wszedł do środka.

- Udało mi się zrobić dwie kopie. Jedną możesz schować w bezpiecznym miejscu na wypadek, gdyby… Co się stało?!

Znalazł się przy mnie w dwóch długich susach. Zakryłam oczy ramieniem, prosząc, by nic nie mówił, gdyż się rozkleję. Oddychałam głęboko, próbując się uspokoić, ale żelazna obręcz zwiastująca płacz coraz mocniej zaciskała się na moim gardle.

- Lan… Przejęłaś się tym, co powiedziałem?

Głos Mistrza był taki… czuły. Miękki. Otulał mnie niczym jedwab.

- Przepraszam, nie chciałem doprowadzić cię do łez. Może rzeczywiście powiedziałem trochę za dużo… ty to ty, powinienem był wiedzieć, że takie rzeczy będą się dziać i w porę temu zapobiec… To nie twoja wina, Lan.

- A właśnie, że tak! – chlipnęłam. – Jestem taka głupia!

- Cii, wcale nie jesteś głupia – powiedział Mistrz, po czym ostrożnie otoczył mnie ramionami, przyciągając do siebie. – Po prostu niedoświadczona, a ten głuptas, który uważa się za twojego Mistrza, schrzanił sprawę.

Zesztywniałam. Po raz pierwszy ktoś mnie przytulał… i to w taki sposób. Nie bardzo wiedziałam, jak odpowiedzieć na ten uścisk. Instynkt nic mi nie podpowiadał. Moje myśli były bardzo niejasne, pełne samooskarżeń i pytań, co właściwie powinnam w tym momencie zrobić, żeby nie urazić Mistrza.

~ Jeśli chcesz, możesz odpowiedzieć. I wtulić twarz w tę miękką, ciepłą, czekającą na twoje łzy koszulkę…

To oczywiście był Reth. W dobrym humorze, jak poznałam po głosie.

~ Niestety, z twoim wzrostem nie sięgniesz do tego wspaniałego, sławnego, męskiego ramienia… Ale pierś jest chyba nawet lepsza? Nie mogę stwierdzić nic na pewno, bo nie próbowałem… No, już, nie wahaj się!

Zarumieniona, uniosłam ramiona, próbując zamknąć w nich sylwetkę Mistrza. Okazało się, że mogłabym to zrobić, ale… Ale o wiele przyjemniej było położyć dłonie na jego plecach. Ten gest mnie uspokoił. Oddychanie stało się łatwiejsze, a oczy przestały szczypać. Uczucie potrzeby płaczu szybko zaczęło zanikać.

- Już w porządku?

Pokiwałam głową, a Mistrz się odsunął. Moje ramiona wypełniła pustka. Opuściłam je bezwładnie wokół boków, zastanawiając się, dlaczego nagle wydały się takie lekkie.

 - Wiem, że nie jestem najlepszym opiekunem, ale będę się starał. Chcesz się postarać ze mną, Lan?

Pokiwałam energicznie głową.

- Oczywiście!

Mistrz uśmiechnął się do mnie. A sobie uświadomiłam, jak bardzo pragnęłam wywoływać ten uśmiech. Jeszcze przez długi, bardzo długi czas…