Rozdział 12: Przebudzenie Lan

Próg pokoju mojego opiekuna przekraczałam z ciężkim sercem. Wiedziałam, że Mai już tam nie znajdę, ale… wszystko to wydarzyło się tak szybko…

- Lan?

Mistrz Aol uniósł powoli dłoń, którą trzymał nad unoszącą się w spokojnym oddechu piersią swojego syna. Natychmiast też poczułam, jak płacz ściska mnie za gardło, gdy mój wzrok padł na twarz Mistrza, wyrażającą niewypowiedzianą udrękę.

- Czy… czy mogę jakoś pomóc? – zapytałam, z całych sił powstrzymując napływające do moich oczu łzy.

Arcymistrz, ubrany w piękne, bogate szaty, ze zdecydowaniem potrząsnął głową, aż zagrzechotały koraliki spinające jego białe niczym mleko włosy. Pomimo sytuacji, której byłam świadkiem, poczułam niemy podziw dla Arcymistrza, który zdawał się roztaczać wokół siebie aurę potężnej magicznej siły. Nie potrafiłam jej zobaczyć, ale… Ale było w nim coś. Z całą pewnością mogłam to stwierdzić. Jego strażnik musiał być kimś naprawdę potężnym.

Reth położył dłoń na moim ramieniu.

- Użyczę ci trochę swojej siły. Żeby przerwać rzucone na Jue zaklęcie, będziemy musieli ściśle ze sobą współpracować. Wiem, że jeszcze nie potrafisz wzywać Peir, więc zrobię to za ciebie. Może to być dla ciebie nieprzyjemne, ale nie ma innego sposobu.

Przekręciłam głowę w jego stronę.

- Ale Arcymistrz…

- Zabrania ci się wtrącać? Zignoruj go.

- Czy Reth stoi obok ciebie? – zapytał Mistrz Aol, unosząc w zdumieniu brwi.

Pokiwałam głową, a anioł mocniej zacisnął palce na moim ramieniu.

- Musimy się śpieszyć, połączenie między mną a Jue słabnie! Chodź!

Pociągnął mnie za sobą, gdy w kilku długich krokach przebył dystans dzielący nas od łóżka, na którym leżał Jue. Całe szczęście, miał na sobie spodnie i koszulkę – spodziewałam się, że będzie równie obnażony, co Mai. Gdyby tak rzeczywiście było, zapewne uciekłabym z krzykiem i nawet uścisk Retha by mnie nie powstrzymał.

- Lan, poczekaj!

To był głos Arcymistrza. Kątem oka zauważyłam, że próbował zrobić krok w moją stronę, ale powstrzymał go Mistrz Aol, który zagrodził mu drogę.

- Jeśli dziewczyna jest w stanie uratować mojego syna…

- Aol! Nie możesz ryzykować jej życia dla uratowania Jue!  Nie masz prawa osądzać, czyje życie jest ważniejsze, a które warto poświęcać w imię drugiego!

- Nie ma czasu! – warknął Reth, po czym obrócił mnie ku sobie. Staliśmy teraz twarzą w twarz. – Lan, ufasz mi?

Pokiwałam głową bez wahania. Ta kwestia była bezdyskusyjna.

- W takim razie zaczynajmy. Spójrz w moje oczy.

- Nie! – Głos Arcymistrza sprawił, że ciarki przeszły po moim ciele, ale nie odwróciłam wzroku. Reth pochylił się nade mną, jednocześnie jeszcze mocniej zaciskając palce na moich ramionach, aż poczułam ból.

W następnym momencie poczułam, jakby ktoś z całej siły kopnął mnie w brzuch. Odruchowo chciałam się zgiąć, ale anioł trzymał mnie mocno. Z moich ust jedynie wydobył się cichy jęk, który w żaden sposób nie oddał bólu, który odczuwałam. Chwilę później zimny pot wystąpił na moje czoło i szyję. Przed oczami mi pociemniało.

~ Chodź, Reth. Uratujmy twojego chłopca…

Tracąc świadomość, usłyszałam jeszcze ten głos. Łagodny, dźwięczny, bardzo kobiecy głos. Głos, w którym dźwięczało wyraźne zaproszenie… do czego? Nie wiedziałam. Nie obchodziło mnie to. Moje ciało ogarnął żar, który sprawił, że krzyknęłam, po czym zapadła ciemność.

Łaskoczące skórę promienie słońca. Szum morza. Ciepły piasek pod policzkiem.

Otworzyłam oczy.

- Mamo! Ten statek nie spada!

- Dlaczego miałby spaść, synku?

- Bo jest tam, gdzie kończy się świat!

Wszystko mnie bolało. A mówiąc ,,wszystko”, miałam na myśli absolutnie wszystko. Każdy mięsień w moim ciele. Paznokcie u stóp i dłoni. Gałki oczne. Włosy. Każdy kosmyk przypominał mi w tym momencie o swoim istnieniu. Każde włókno mięśnia w moim ciele.

- Tam nie kończy się świat, kochanie. Świat nie jest płaski, już ci to mówiłam.

Podjęłam wysiłek wstania. Powoli. Najpierw poruszyłam na próbę palcami, zamrugałam oczami. W porządku. Bolało, ale byłam w stanie to zrobić. Potem zgięcie łokci, by zrobić z rąk podparcie. Współpracy odmówiły jednak mięśnie karku i brzucha.

- Ziemia nie może być okrągła! Mama kłamie!

Śmiech.

- Dlaczego uważasz, że kłamię?

- Bo… bo woda jest prosta! I piasek! Wszystko, wszystko jest płaskie!

- Jesteś jeszcze taki malutki, Jue. Musisz urosnąć, żeby zrozumieć.

- Nie jestem malutki!

- Ależ tak. Chodź, pokażę ci.

Chrzęst ziarenek piasku pod stopami. Perlisty śmiech dziecka.

- Widzisz, mieścisz się w ramionach mamy. Jesteś malutki.

Prychnięcie.

- A mama mieści się w ramionach taty! Mama też jest malutka!

Głośniejszy, przyjemny dla ucha śmiech. Ni to dziecięcy, ni to kobiecy. Ale ładny. Dojrzały.

- To prawda. Mama też jest mała. I nie wszystko rozumie. Zgoda?

- Więc tata wszystko wie?

- O, dlaczego?

- Bo jest największy!

Udało mi się usiąść. Ogień, który przez chwilę pulsował w moich mięśniach, powoli je opuszczał. Mogłam się ostrożnie rozejrzeć i zbadać źródło dochodzących do moich uszu głosów. I mogło mi się wydawać, ale… czy usłyszałam imię Mistrza Jue? Ciekawość wzrastała we mnie z każdą chwilą. Poza tym, miałam nadzieję, że dowiem się, gdzie jestem. W jednej chwili byłam… gdzie?... a teraz znalazłam się tutaj.

- Tata jest bardzo mądry, powinieneś go słuchać.

- Wczoraj przeczytał mi bajkę na dobranoc. Słuchałem go tak długo, że musiał przeczytać mi trzy kolejne.

- Och, łobuzie. Tata czytał ci bajkę, żebyś zasnął.

- Ale to byłoby niegrzeczne! – oburzyło się dziecko. – Nie można spać, gdy ktoś mówi!

- Można, gdy jest to twój tata, czytający ci bajkę.

- To jest skom… skomprikowane.

- Skomplikowane, kochanie. Nie chcesz popływać?

- Nie lubię wody.

- Chodź, mama będzie cię trzymać za rękę.

W końcu udało mi się wstać. Wykonałam na próbę kilka rozciągających ruchów, a mięśnie, ku mojej radości, posłuchały mnie. Ból stawał się z każdą chwilą bardziej przytłumiony, odległy. Zapadając się stopami w miękkim piasku, ruszyłam w stronę, z której dochodziły głosy. Nie widziałam ich właścicieli, gdyż przeszkadzało mi w tym kamieniste, wysokie nabrzeże, które miałam za plecami. Ciągnęło się przez kilka metrów, które przebyłam z niejakim trudem, stwierdzając, że naprawdę ciężko mi się oddycha. Gorączkowo łapałam tlen w płuca, ale i tak kręciło mi się w głowie.

W końcu jednak wyszłam na wolną, rozległą przestrzeń plaży. Od razu rzuciły mi się w oczy dwie sylwetki spacerujące brzegiem morza. Jedna z nich była szczupła, dziewczęca, w zwiewnej, pastelowo różowej sukience i dużym, białym, słomkowym kapeluszu. Długie, białe niczym śnieg włosy unosiły się delikatnie na wietrze wraz z lekko marszczącym się materiałem sukienki. Druga sylwetka była mała, sięgająca trzymającej ją dziewczynie jedynie do połowy uda, ubrana w koszulkę bez rękawków, spodenki i czapeczkę, spod której wystawały kosmyki czerwonych niczym ogień włosów.

Bez wątpienia dobrze się bawili. Dziecko, trzymane przez dziewczynę, wesoło skakało, rozpryskując wodę wokół swoich małych stópek, tym samym mocząc sukienkę towarzyszki. Ona zupełnie się tym nie przejmowała, dołączając się do zabawy, wolną dłonią przytrzymując kapelusz.

Ruszyłam w ich kierunku. Nie miałam pojęcia, co chcę zrobić, ale wiedziałam, że muszę do nich podejść.

Dziewczyna odwróciła się, gdy zbliżyłam się na tyle, by mój głos był słyszalny pośród głośnego szumu fal.

- Ty jesteś Lan, prawda? – zapytała, uśmiechając się.

Nie mogła mieć wiele lat. Wyglądała uroczo niczym piętnasto-szesnastolatka.

I wyglądała jak Mistrz Jue. Jedynie rysy jej twarzy były bardziej miękkie, kobiece. Te złote oczy jednak i białe włosy…

- Skąd… Chciałam zapytać…

- Kim jestem ja? Skąd cię znam? Co to za miejsce?

Chłopiec, którego do tej pory trzymała za rękę, schował się za nią i nieśmiało na mnie spoglądał zza rąbka jej sukienki. Zauważyłam, że posiada takie same oczy, jak dziewczyna. Podobieństwo było uderzająco oczywiste.

- Nazywam się Vivi. To miejsce ma wiele nazw, ale żadna do niego nie pasuje. Nazwijmy je więc sennym marzeniem. To będzie najbliższe prawdy.

- Więc to sen? – zapytałam.

- I tak, i nie. Ze snu bowiem można się obudzić. A tego miejsca nie można opuścić… bez kogoś takiego, jak ty. Wiedziałam, że przyjdziesz. Widziałam cię w tej przyszłości.

- Jak?

- Mam swoje sposoby. Ale nie czas na pogawędki. Czas ucieka, Lan. Reth dał ci tyle siły, ile twoje ciało było w stanie znieść. Wystarczająco, byś przełamała iluzję od tej strony. Jest tylko jeden problem…

- Jaki?

Dziewczyna spojrzała na chowającego się za nią chłopca.

- Jue. Jak widzisz, wrócił do czasu swojego dzieciństwa. Ten czas zawiera jego najszczęśliwsze wspomnienia. Może nie chcieć się z nimi rozstawać.

- Kim jest ta pani? – zapytał chłopiec, marszcząc brwi. Zaczynał się niecierpliwić.

- Nie będziesz mogła go zabrać wbrew jego woli. Jeśli spróbujesz, oboje możecie mieć kłopoty. Oboje zostaniecie tutaj.

Kiwnęłam głową. Zrozumiałam.

- Czy możesz… Czy byłabyś w stanie go przekonać?

Vivi pokręciła głową.

- Ja jestem wspomnieniem, które on kontroluje. Nie potrafiłabym tego zrobić. Zmusiłby mnie do powiedzenia rzeczy pasujących do jego przekonań. Dlatego Reth wysłał ciebie. Ty nie jesteś jedynie wspomnieniem. Jesteś najprawdziwszą istotą w tym miejscu. Wolną od złudzeń.

- Ale… Jue nie ufa mi na tyle… Nie sądzę, bym była zdolna przekonać go do czegokolwiek.

- Potrafisz to zrobić. Zajmujesz w jego sercu miejsce większe, niż ci się zdaje. Zaufa ci, jeśli ty zaufasz sobie.

- Tylko tyle?

- To tylko dziecko, Lan. Przynajmniej w tym momencie.

Jue zaczął ciągnąć Vivi za sukienkę, mamrocząc, że chce dalej się bawić.

- A nie chcesz się pobawić z tą miłą dziewczynką?

Dziewczynką? – pomyślałam, po czym poczułam, że się kurczę. W jednym momencie byłam w stanie patrzeć Vivi w twarz, nie zadzierając głowy, w następnym mój wzrok znajdował się na wysokości jej kolan. Uniosłam dłonie do twarzy, by tylko potwierdzić swoje przypuszczenia: byłam dzieckiem. Najwyżej czteroletnim.

- Nie chcę!

- Na pewno? Ona jest naprawdę mądrą czarodziejką, kochanie. Może, jeśli poprosisz, sprawi, że szybko urośniesz?

- I wtedy będę wiedział wszystko?

- Oczywiście.

Mały Jue spojrzał na mnie z zaciekawieniem. Najwyraźniej spodobała mu się perspektywa zdobycia wiedzy, która nie czyniłaby rzeczy tak skomplikowanymi, jak mu się na tym etapie życia wydawały.

- Jeśli jest czarodziejką, to… to… to niech zabierze mnie do nieba!

- Do nieba? – zdziwiłam się.

- Do tych smacznych chmur! Muszę się w końcu dowiedzieć, jak smakują!

Vivi roześmiała się wesoło.

- No… dobrze. – Może i blefowałam, ale w dobrej sprawie, prawda? – Zabiorę cię tak wysoko, że zobaczysz cały świat.

Jue był coraz bardziej zainteresowany. Zrobił krok w moją stronę.

- Naprawdę to potrafisz?

- O… oczywiście, że tak!

Zaufaj sobie – napomniałam się, wyczuwając we własnym głosie niepewność. Dlaczego nie miałabym blefować? To był sen, prawda? A nawet lepiej: marzenie senne. Jeśli Jue mógł wrócić do swoich dziecięcych lat i spacerować z mamą na plaży, dlaczego ja nie miałabym się nauczyć lewitacji? Prawa fizyki tu też nie musiały obowiązywać… prawda? To nie był realny świat.

- Daj mi rękę, pokażę ci, co potrafię! – oświadczyłam z entuzjazmem.

Poczułam się tak, jakby nagle na moich plecach wyrosły skrzydła. A może rzeczywiście wyrosły. W końcu anioł przekazał mi trochę swojej siły. Może to ona sprawiała, że niemożliwe mogło stać się dla mnie w tym momencie możliwe.

Jue szerzej otworzył oczy, po czym doskoczył do mnie i chwycił mnie za rękę.

~ Doskonale. Teraz nie puszczaj jego dłoni nawet, jeśli on by tego chciał.

To był głos Retha. Rozpoznałam go natychmiast, choć brzmiał… jakby inaczej. Donośniej.

Unosiliśmy się razem ku niemal przejrzystemu niebu. Podejrzewałam, że to z inicjatywy Jue pojawiają się nad nami puszyste obłoki, rzeczywiście wyglądające bardzo smakowicie. Ta sama myśl musiała pojawić się w myślach chłopca, którym w tym momencie był Mistrz, gdyż roześmiał się radośnie i uczepił mojego przedramienia jeszcze mocniej.

- W górę, w górę! – krzyczał, a jego oczy błyszczały niczym dwie gwiazdy.

Coraz trudniej było mi oddychać, ale wciąż się unosiliśmy. Nie odczuwałam ciężaru dziecka, które się mnie trzymało, ale moje ciało męczyło się z każdą chwilą coraz bardziej.

~ Już prawie. Zaufaj Peir, ona nie pozwoli ci spaść.

Peir? Mojej strażniczce, której jeszcze nie miałam szansy zobaczyć?

Nagle niebo nad nami pociemniało. Słońce w jednej chwili zmieniło się w nieprzyjazną, czerwoną kulę. Świat zalała krwistoczerwona poświata. Jue krzyknął, po czym spojrzał w dół. Lśniące do tej pory morze zmieniło się w rozszalały, ryczący żywioł plujący na wszystkie strony falami z pomarańczowego i niebieskiego ognia.

- Mamo!

~ Trzymaj go, Lan!

Trzymałam, choć jego ciężar zaczynał być dla mnie odczuwalny. Gdybym pozostała w swojej dwunastoletniej postaci, byłoby mi pewnie łatwiej, ale nadal posiadałam ciało małego dziecka.

Nagle niebo pękło nad nami na pół. Rozległ się głośny, przerażający trzask, a nad moją głową otworzyła się czarna czeluść nicości.

Jue zaczął się wyrywać jeszcze silniej, niż chwilę temu.

~ Teraz!

W tym momencie po raz pierwszy byłam w stanie zobaczyć Peir w całej okazałości. Moją strażniczkę. Spłynęła ku mnie niczym mgiełka, po czym powoli zaczęła się kształtować. Najpierw para dużych, białych skrzydeł. Potem drobna, dziecięca niemal sylwetka. Potem jasnoróżowe, miękkie włosy okalające jej twarz w kształcie serduszka. Złote oczy. Mały nosek, pełne, czerwone usta. Ramiona okryte ciemnoróżowymi rękawkami aż do nadgarstków i zapinki podtrzymujące długą, białą pelerynę powiewającą poniżej skrzydeł. Później dwie części okrywającej jej ciało zbroi: biały, ozdobiony złotymi zawijasami napierśnik i szeroki, równie biały pas połączony z króciutką spódniczką. Szczupłe nogi okryte czerwonym materiałem i na końcu stopy w wysokich do połowy łydki butach na małym obcasiku.

Wyglądała niczym czarodziejka z bajki. Zwłaszcza, gdy w jej włosach uformowała się duża, kwiatowa zapinka, a w dłoni pojawiła czarodziejska laska zwieńczona trzema złączonymi ze sobą półksiężycami.

Jue znieruchomiał, choć wokół nas nadal wrzeszczało rozpętane piekło.

- Nazywam się Peir Havengreil. Cieszę się, że nareszcie możemy się zobaczyć, Lan, choć okoliczności są dość niesprzyjające. Chodź, pozwól, że wyrzucę cię z tej rozpadającej się iluzji.

Pokiwałam głową, podczas gdy Peir podleciała bliżej, po czym objęła nas swoimi skrzydłami. Nagle wszystko ucichło. Ryk morza, wycie wiatru, trzask i huk rozpadającego się nieba. Peir zmrużyła oczy, unosząc trzymaną laskę tak, by półksiężyce znalazły się przed moimi oczami.

- Ta, która włada czasem, ta, która widzi przyszłość, ta, która ostrzega, ta, która strzeże Boskiego porządku, nakazuje dwóm zbłąkanym w tym upadającym śnie duszom wrócić do świata, gdzie czekają na nie ich materialne ciała. Niech maszyna życia ponownie rozpocznie swój bieg!

Na moich oczach wszystkie trzy złote półksiężyce ze zgrzytem, jaki wydaje mechanizm sędziwego zegara, obróciły się o sto osiemdziesiąt stopni. A gdy obrócił się ostatni z nich, poczułam, że wraz z uczepionym mojego ramienia Jue zostaję zassana przez niewyobrażalną siłę.

Wracaliśmy.

Kiedy się obudziłam, leżałam we własnym łóżku. Światło wpadające przez okno (które Mistrz kilka dni temu utworzył dzięki magii) poraziło mnie w oczy. Jednocześnie powiedziało, że dzień musiał rozpocząć się na dobre.

- Lan, wszystko w porządku? Potrzebujesz czegoś?

Duża, ciepła dłoń dotknęła mojego czoła i odgarnęła opadające na nie kosmyki. Odwróciłam głowę w kierunku właściciela tej dłoni.

- Mi… Mistrzu?

Mój głos strasznie… skrzypiał. Odchrząknęłam. Nie bolało mnie gardło, a jednak brzmiałam dziwnie. Jak źle naoliwione drzwi.

- Może trochę… wody.

Szklanka ze wspomnianą cieczą niemal natychmiast pojawiła się w rękach Mistrza. Pomógł mi unieść się do wygodniejszej pozycji, bym mogła wypić zawartość szklanki. Zrobiłam to z prawdziwą przyjemnością, po czym z westchnieniem opadłam na poduszkę. Nie byłam śpiąca, ale moje ciało było bardzo zmęczone. Nie miałam ochoty wstawać.

- Jeśli czegoś jeszcze będzie ci potrzeba…

- Nie, wszystko w porządku. Och! Dzisiejsza ceremonia!

Chciałam się poderwać na równe nogi, zelektryzowana tą nagłą myślą, ale Mistrz w dość delikatny sposób zatrzymał mnie w łóżku. Spojrzałam na niego z rozpaczą. Czy on nie rozumiał? Musiał mi pozwolić tam pójść! Moja moc musiała zostać uznana, żebym…

- Spokojnie, wszystko w porządku.

- Nie, ja muszę…

- Lan, to, co dla mnie zrobiłaś… Żaden Mistrz nie musi już sprawdzać twoich umiejętności.

Czując obezwładniającą bezsilność, pozwoliłam, by łzy napłynęły do moich oczu. A więc to koniec!

- Sam Arcymistrz oficjalnie nadal ci tytuł kapitana. Od dzisiaj stałaś się pełnoprawnym Łowcą, choć czeka cię jeszcze wiele miesięcy nauki. Twojej siły nikt jednak nie będzie kwestionował.

Zaniemówiłam. A potem pomyślałam, że Mistrz żartuje. Dlatego też się roześmiałam.

- Niech Mistrz skończy z żartami!

- To nie żart. Porwałaś się na coś, za co normalnie każdy uczeń zostałby wyrzucony z Gildii, ale… No właśnie, jest więcej niż jedno małe ,,ale”. Udowodniłaś nie tylko, że potrafisz korzystać z mocy Retha, czego nie udało się żadnej mojej wcześniejszej partnerce, jak i wzywać własną moc. Dzięki twojej pomocy byłem w stanie się obudzić po tym, jak… W każdym razie Arcymistrz nie chce i nie może zaprzeczyć, że twoje zdolności są nadzwyczajne. Dlatego nie musisz już nikomu niczego udowadniać podczas żadnej ceremonii.

- Więc…

Mistrz Jue odgarnął kolejnych kilka kosmyków z mojego czoła.

- Tak więc gratulacje, kapitan Lan Stovenhauer.

- Początkująca kapitan – uściśliłam, czując ucisk w gardle.

- Może i tak, ale ta początkująca kapitan będzie się uczuć pod przewodnictwem jednego z najlepszych.

Uśmiechnęłam się. Serce w mojej piersi wydawało się tańczyć.

Poczułam, że w końcu odnalazłam swoje miejsce. Dom.

I siebie samą. 

***

Jestem baaaardzo zadowolona z tego rozdziału. Jest niemal idealny. Niemal. W mojej głowie niektóre rzeczy prezentowały się bowiem zdecydowanie bardziej efektownie, ale może się jeszcze wprawię. A jeśli chodzi o Peir - jej postać spędzała mi sen z powiek. Miałam różne koncepcje. Najbardziej kuszące było zaprezentowanie jej jako blondwłosej piękności w białej zbroi, posługującej się mieczem. W końcu jednak machnęłam ręką i stwierdziłam, że stworzę słitaśną czarodziejkę. Różową na dodatek. A co! ;3

To był ostatni rozdział części 1. Druga część będzie pisana z perspektywy 3. osoby i pojawi się w niej więcej postaci. W tym wiedźma - dla Liściaka :D