4.12 [De Arche] Plan zniszczenia De Arche?

 Szósty krąg piekielny, źródła oczyszczania dusz

- Moi drodzy skrzydlaci przyjaciele, pozwólcie, że będę pierwszym, który to powie: De Arche, forteca zbudowana dzięki połączonemu wysiłkowi ludzi i aniołów, stała się dla nas wrzodem na tyłku. 

Reth leniwie uchylił jedno oko. Czy naprawdę nie mogli się jeszcze przez chwilę wstrzymać z tą rozmową? Całkiem dobrze się czuł, mocząc zmęczone ciało w gorącej, pachnącej wonnymi olejkami wodzie i poddając się relaksującemu masażowi, który zlecił swojej ukochanej anielicy, Azhiel. Niewiele więcej mu do szczęścia nie brakowało - a już szczególnie pogawędki na temat De Arche i problemów związanych z porwaniem archanioła. Jakby Niebo nie mogło zaufać w tej sprawie Łowcom... 

Moczący się obok Retha archanioł Gabriel energicznie rozłożył swoje śnieżnobiałe skrzydła. Krople wody wzniosły się w powietrze, lśniąc wszystkimi kolorami tęczy w świetle sztucznego słońca wiszącego wysoko nad ich głowami.

- To miasto jest przeklęte przez aniołów! - oznajmił głosem, który przyprawił większość zebranych o dreszcze. - W żadnym innym mieście ludzka pycha nie objawiła się w tak obrzydliwy sposób!

- Och? Mówisz o związkach pomiędzy ludźmi a aniołami? - zapytał obojętnie Lucyfer, obejmując dwie rozchichotane demonice. Obie opierały głowy na jego piersi, z wyrazem uwielbienia na twarzy. - Czy nie zostały one zaakceptowane przez naszego Ojca? Gdyby tak nie było, zapewne by do nich nie doszło. 

- Bluźnisz, mój bracie - odparł Gabriel. - De Arche jest niczym niewdzięczna dłoń dziecka, wymierzona w oblicze Ojca. Pan Bóg musiał odwrócić od niego swój wzrok dawno temu. Jego łaska nie obejmuje tego miejsca. 

Och, to dlatego nie mogłem przekroczyć jego granic - pomyślał Reth, lekko odwracając głowę. Najpiękniejszy z uśmiechów Azhiel rozjaśnił jej twarz, a złote oczy rozbłysły. Jedna z jej delikatnych dłoni zsunęła się na jego pierś, a fala złotych włosów poruszyła się, gdy anielica pochyliła się ku niemu. 

- Wszystkie myśli zachowujesz dla siebie - szepnęła z ustami przy jego uchu. - To nieładnie. 

- Moje myśli nie mają nic wspólnego z toczącą się wokół mnie rozmową - odparł Reth, wzruszając ramionami. 

Azhiel zachichotała. Gabrielowi jednak, który usłyszał słowa ognistowłosego anioła, wcale nie było do śmiechu. Obrzucił Retha spojrzeniem pełnym nagany, po czym zwrócił się do Sataela, który rozpoczął rozmowę: 

- Naprawdę nie lubię się z tobą zgadzać, bracie, ale tym razem przyznaję, że masz rację. De Arche sprawia nam coraz więcej problemów. Najpierw te obrzydliwe związki, potem ta separacja od istot duchowych, potem problemy z wiedźmą... 

Reth przewrócił oczami. Jego brat jak zwykle zbytnio się przejmował takimi sprawami. Ale cóż, to on zniszczył Sodomę i Gomorę. Coś mu z tego czasu najwyraźniej zostało - miał ochotę niszczyć wszystko, co zaczyna przypominać jaskinię rozpusty i bluźnierstwa. Był bardzo wrażliwy pod tym względem. Wszyscy aniołowie wiedzieli, że to delikatny temat dla Gabriela, więc nigdy go nie poruszali w jego obecności. De Arche tymczasem dotknęło tej wrażliwej strony i wprawiło ją w wibracje. 

- A właśnie, wiedźma... - wtrącił Uriel, który wybrał jedno ze źródeł na samym brzegu skupiska. Czarne, lśniące włosy niemal całkowicie zasłaniały jego sylwetkę. - Co się stało z jej duszą? 

Lucyfer roześmiał się. 

- Czyżbyś był zainteresowany, bracie? 

Uriel lekko skinął głową, sprawiając, że Lucyfer roześmiał się jeszcze serdeczniej. W przeciwieństwie do innych aniołów, zawsze bawiła go gorliwość, z jaką Uriel podchodził do eksperymentowania z każdym typem materiału, jaki trafił w jego ręce. Taka była jego natura i przeznaczenie. Bóg nakazał mu przecież bycie Niebiańskim Wynalazcą, Konstruktorem, Kowalem... Wielu skrzydlatych nazywało go jednak szaleńcem, całkiem jawnie potępiając jego pracę. Uriel wydawał się tym nie przejmować. Nie przeszkadzała mu praca w samotności. 

Może samotność także była jego przeznaczeniem. Nigdy o tym jednak nie rozmawiał.
Gabriel niespokojnie poruszył skrzydłami.
- Chcesz sprowadzić do Nieba nieczystą duszę wiedźmy? Oszalałeś?
- Nie takie rzeczy robiłem... - odparł Uriel, wzruszając ramionami. 
- Ty... O czym jeszcze nie wiem?!
- Uspokójcie się! - rozkazał Satael. - Zebraliśmy się tutaj, by rozmawiać o De Arche, a nie przysłuchiwać się prowadzonej przez was sprzeczce. Możecie ją odłożyć na inny czas?
Gabriel prychnął, ale usłuchał słów szatana. Z impetem zanurzył się po szyję w parującej wodzie, czerwieniejąc na twarzy. Był wyraźnie wściekły, ale zamierzał się podporządkować. Przynajmniej do czasu... Postanowił, że z Urielem porozmawia sobie od serca później. Na osobności. I z całym zdecydowaniem, na jakie będzie go stać, wybije mu z głowy eksperymentowanie z duszą wiedźmy.  
Tym razem to Lucyfer zabrał głos:
- Według informacji, które do mnie dotarły, do De Arche miał dotrzeć Claw Feuertod, by zająć się wiedźmą. 
- Twoich informacji? - Szatan roześmiał się głośno. Otaczające go tłumnie demony płci żeńskiej, zupełnie nagie i bardzo piękne, zachichotały do wtóru. Gabriel skrzywił się na widok tak ostentacyjnej rozpusty. Ten cholerny Satael... Nic dziwnego, że został wykopany z Nieba. - Przecież sam go tam wysłałeś! 
- Szczegóły. - Lucyfer nie dał się zbić z tropu, jedynie wzruszając ramionami. - W każdym razie, od chwili, w której przekroczył granice miasta, nie otrzymałem od niego żadnej wiadomości. Żadna dusza wiedźmy też do nas nie trafiła... Będziesz się więc musiał uzbroić w cierpliwość, Urielu. 
Reth westchnął. Do tej chwili nie brał udziału w tej konwersacji, gdyż w sumie nie miał nic do powiedzenia. Został zaproszony na to spotkanie, ale czy oczekiwano od niego jakiejś opinii? Przecież nie miał zielonego pojęcia o tym, co się dzieje w De Arche i z jego Mistrzem. Co prawda miał pewność, że nic mu się nie stanie - zawsze w niego wierzył - ale wolałby wiernie trwać u jego boku. Szkoda, że Pan Bóg odwrócił od tego miasta swój wzrok... i zabrał swoją łaskę...
- Więc? Zamierzamy coś zrobić z tym miastem? W końcu sprawia coraz więcej kłopotów...
- Sugerujesz, że powinniśmy skazać je na zagładę, Sataelu? - zapytał z ociąganiem Gabriel. Nie za bardzo podobała mu się idea działania bez Boskiego Rozkazu, ale... 
- Bez łaski ono i tak niemal nie istnieje... 
Lucyfer spojrzał na Retha, który nadal jedynie się relaksował, wydając się nie zwracać szczególnej uwagi na to, co się działo wokół niego. 
- Założę się, że Reth nie podejdzie do sprawy tak entuzjastycznie, w końcu w mieście przebywa jego Mistrz, prawda?
Anioł leniwie skinął głową. 
- Właściwie mi to obojętne... Mistrz Jue potrafi o siebie zadbać. Zresztą, czy nie towarzyszy mu przypadkiem wspomniany Claw?
Lucyfer uniósł brwi.
- Tego nie wiem. Kazałem mu jedynie zająć się wiedźmą...
- Musiałeś jednak podjąć pewne kroki, by twój demon przedostał się za bariery?
- Och? Czyżbyś coś sugerował? 
Reth chwycił Azhiel za rękę, po czym pociągnął. Anielica ze śmiechem wylądowała tuż obok niego.
- Sugeruję, żebyś nie zmuszał mnie do myślenia o metodach twojego działania. Są zbyt pokręcone. 
Lucyfer roześmiał się głośno, a jego dwie towarzyszki natychmiast mu zawtórowały. 
Gabriel głośno westchnął. 
- Bez Rozkazu nie mogę działać. Chyba, że decyzję o zniszczeniu miasta poprze pozostałych sześciu archaniołów.
- Moje demony mogą się tym zająć - oznajmił Satael.
- Zapewniam cię, że nie mogą - zgasił go Lucyfer. - Gdyby Pan Bóg się dowiedział... Brr, wolę o tym nie myśleć. Nie, powinniśmy posłuchać Gabriela. Niech porozmawia ze swoimi braćmi. Kto wie, może w tym czasie nasz Ojciec wyda jakieś rozkazy... Bo chyba cała ta sprawa z De Arche musi mu leżeć na sercu. Od Końca Świata dawno żadne miasto tak bardzo go nie obraziło. 
Szatan wzruszył ramionami.
- Jak chcecie. Mi się nie spieszy... Ale wolałbym pozbyć się w końcu problemu, tego nie ukrywam. Jak się dowiem, że to cholerne miasto ukrywa kogoś, kto szczególnie źle działa na moje nerwy... 
Reth oparł głowę na ramieniu Azhiel. Zniszczenie miasta... Zniszczenie De Arche... Mówili o tym z taką swobodą... Anioł poczuł, że musi znaleźć oparcie w tej niewinnej istocie, jego ukochanej anielicy, której nigdy by do głowy nie przyszło nic tak ekstremalnego. I chociaż istnienie miasta De Arche w czasie nie miało żadnego znaczenia, nadal było przecież miejscem, w którym ludzie żyli, kochali, spełniali swe marzenia... Dla niektórych to miejsce było kawałkiem Nieba. Domem. Tam się wychowywali, mieli rodziny, tam też umierali. 
Czy ktokolwiek miał prawo zniszczyć to miejsce?

Lan czuła się... inaczej. Jakoś tak...dojrzalej? Nie potrafiła tego określić, ale wiedziała, że coś się w niej zmieniło od chwili, w której otworzyła oczy. Tak, jakby przez noc stała się inną osobą. Tylko dlaczego? Pierwszy raz tak się poczuła. Była niemal pewna, że nawet jej ciało w pewien sposób się zmieniło, ale łazienkowe lustro, w którym się przejrzała, tego nie potwierdziło. Nadal była tą Lan, która wieczorem kładła się do łóżka...
Tylko dlaczego na jej ustach znajdowały się jakieś rdzawe plamy? Zlizała je, czując dziwny posmak. Nie był ani gorzki, ani słodki. Nie znała go. 
Cóż, postanowiła nie przejmować się swoimi odczuciami. Mogły nie mieć żadnego znaczenia. Może wiązały się z tym, że spała w nowym miejscu. Co prawda po przybyciu do Gildii nie czuła się tak dziwnie, ale w sumie to była inna sytuacja. Jakby się zastanowić, po drodze też nocowali w innych miastach, ale wiedziała, że następnego dnia ruszą dalej. W De Arche mieli spędzić więcej czasu, może jej ciało już próbowało się przygotować na ten pobyt. 
W końcu wzruszyła ramionami. Nieważne. Niczego to przecież nie zmieniało. 
Prosto z łazienki, już ubrana w świeże spodnie, koszulę i pelerynę, skierowała kroki do kuchni. Zatrzymała się jednak w progu, otwierając oczy szeroko ze zdumienia. Te długie, złociste włosy...  Ta doskonała sylwetka...
Misha przygotowywała dla nich śniadanie?!
- Dzień dobry, Lan. Siadaj, śniadanie zaraz będzie na stole.
Dziewczyna spojrzała oniemiała na Mistrza, który zajmował się krojeniem warzyw. Aktualnie kroił ogórka na plasterki, które układał na talerzyku. Obok znajdował się pokrojony na kromki chleb, pomidory, ser oraz szynka w plasterkach. Odwrócona plecami do wejścia Misha smażyła coś na patelni - coś, co (jak Lan z niechęcią przyznała) - pachniało zadziwiająco dobrze. 
Przez żołądek do serca...?
W końcu odchrząknęła. Ukłoniła się szybko. 
- Dzień dobry - rzuciła głośno i wyraźnie. - A gdzie Hale?
Misha spojrzała na nią przez ramię.
- Hale zawsze wcześnie wychodzi. Nie może usiedzieć na miejscu, pewnie poszedł do warsztatu!
Lan przygryzła wargę, myśląc o tym, że przecież dziewczyny o to nie pytała. Nie było oczywiście powodu, dla którego piękność nie miała by odpowiedzieć, ale... To było irytujące. I dlaczego uśmiechała się w ten olśniewający sposób? Czy normalna osoba powinna się tak często i szeroko uśmiechać, by zapewnić o swoich dobrych intencjach?
- Hale jest bardzo zapracowaną osobą - ciągnęła Misha. - Jeśli upatrzyłaś go sobie na towarzysza zabaw, to obawiam się, że się zawiedziesz. 
- Lan nie jest dzieckiem, z pewnością nie planowała żadnej zabawy - odparł Jue, rzucając podopiecznej szybkie spojrzenie. Zauważył, jak bardzo nie spodobał jej się komentarz Mishy, więc postanowił zainterweniować.
- Och? Myślałam, że...
- Co myślałaś? - zapytała Lan zimno. Gniew rozpalił się błękitnym płomieniem w jej duszy.
- Wiesz, bo jesteś taka malutka i słodziutka...
Imię demona pojawiło się na jej ustach całkiem naturalnie. Jakby od zawsze go wzywała. Jakby był przy niej w każdej chwili. Jakby ich dusze poznały się na wskroś. Gniew natychmiast ustanowił między nimi połączenie - a gdy to się stało, uczucie euforii wypełniło ciało Lan. Euforii i słodkiej przyjemności, która wywołała rumieńce na jej policzkach.
- Zero!
Był szybki. Zwinny. Pojawił się niczym cień, chwytając Mishę za gardło i przygważdżając ją do ściany, trzymając kilka centymetrów nad ziemią. 
- Byłaś bardzo złą dziewczynką, prawda? - mruknął, zbliżając twarz do jej twarzy. - Wydaje mi się, że powinnaś otrzymać kilka klapsów, kochanie.
Jue stał całkowicie sparaliżowany. Nie wiedział, czego był właściwie świadkiem. To znaczy rozumiał, że Lan wezwała tego demona. Ale jakim cudem? Czy jej strażniczką nie była Peir? I dlaczego miała kontrolę nad demonem płci męskiej? Takie związki duchowe były zabronione. Ani Niebo, ani piekło nigdy by na nie nie pozwoliło. 
Więc dlaczego? 
Lan także była zszokowana. Stała w progu kuchni, niezdolna do wykonania ani jednego ruchu. W jej głowie kłębiły się pytania. Jak? Dlaczego? Czy to byłam ja? Kim jest Zero? 
Nagle sobie przypomniała. Tej nocy...
Chciałbym zawrzeć z tobą pakt krwi...
Demon odwrócił głowę w jej stronę. Uśmiechał się.
- Co mam zrobić z dziewczyną, Lan? 
W tym momencie ocknął się Jue. 
- Natychmiast ją puść! - krzyknął. Zero tylko prychnął.
- Nie przyjmuję rozkazów od ciebie... pięknisiu. Och, rozumiem! Czyżby ta lalunia była twoją kobietą? Ho, nieźle się dobraliście, muszę przyznać. Ale przepraszam, nie pozwolę obrażać mojej maleńkiej mistrzyni. Wydaj mi tylko rozkaz, Lan. 
Lan, nadal zdezorientowana, najpierw otworzyła usta, a potem je zamknęła. Na ziemię sprowadził ją dopiero bolesny jęk przyduszanej Mishy. Natychmiast pożałowała tego, że aż tak się rozgniewała. 
- Pu.. Puść ją, już w porządku.
Zero wydał się zawiedziony. 
- Jesteś pewna? - zapytał.
- Tak, całkowicie!
Wykonał jej rozkaz. Pozwolił ciału Mishy opaść bezwładnie na ziemię. Dziewczyna, płacząc i krztusząc się, dłońmi rozcierała gardło, choć Zero wcale tak mocno go nie trzymał, by robić z tego tragedię. Jue doskoczył do niej, pytając, czy wszystko w porządku, anioł śmierci tymczasem podszedł do Lan.
- My... się już spotkaliśmy, prawda? - powiedziała drżącym głosem. 
- I to dość dawno temu - przyznał Zero. - Jeszcze ci nie podziękowałem za to, że zgodziłaś się zawrzeć ze mną pakt. Czy pamiętasz, co się stało?
Skinęła głową. Wspomnienia minionej nocy do niej wracały. Sylwetka stojąca w mroku. Błękitne oczy wpatrujące się w nią z uwagą. Niski, przyjemny głos. Chłodny dotyk palców. Ciepłe usta o smaku krwi...
Usta...
Zarumieniła się gwałtownie. Krew na jej wargach! Dowód zawartego paktu!
- Och! - jęknęła, unosząc dłonie do rozpalonej nagle twarzy.
Zero roześmiał się, jednocześnie pochylając nad nią.
- Czyżbyś miała ochotę powtórzyć tego całusa?
- Ja... nie... 
- Jesteś zdecydowanie zbyt słodka, Lan. Jeśli tego nie opanujesz, zawsze będziesz dla mnie zbyt wielką pokusą, wiesz...?
Nie zdążyła odpowiedzieć, gdyż demon już ją do siebie przyciskał, a jego usta już przytulały się do jej ust. Lan natychmiast wstrzymała oddech, ale nie zamknęła oczu. Nie uczyniła też żadnego gestu, by go odepchnąć. Była zbyt zaskoczona. Co gorsza, jej ciało stwierdziło, że to dość przyjemne zaskoczenie...
- Mahir ikrah suh!
Zero odskoczył od Lan jak oparzony, po czym chwycił się za pierś i zniknął - rozpłynął się po prostu w powietrzu. Lan, zdezorientowana, odszukała wzrokiem Jue, który stał z wyciągniętą przed siebie dłonią. Czubki jego palców otaczał biało-niebieski płomień, a zaklęcie odsyłające nadal unosiło się tuż przed jego dłonią, wirując wściekle błękitnymi ścieżkami wpisanymi w okrąg.
- A teraz mi wszystko wytłumaczysz - zwrócił się do Lan najchłodniejszym tonem głosu, jaki do tej pory słyszała. 

***Od autorki***
Chcę powiedzieć tylko jedno: YEEEEE! Napisałam!
Oraz drugie: Zero ściska i przesyła milion całusów dla Mai <3