6. Decyzja Mai

Mai nie mogła zasnąć, chociaż czuła się zmęczona. Akurat tego dnia w barze kręciło się sporo klientów i przez wszystkie godziny pracy latała od stolika do stolika, by przyjmować zamówienia, uśmiechać się, sprzątać po klientach... Miała pełne ręce roboty, ale jej myśli wciąż zajmowała sprawa Pandory. Dziewczyna skłamałaby, gdyby powiedziała, że nie tęskniła za czasami, gdy miała swoją strażniczkę u boku. Tylko na niej mogła zawsze polegać. Tylko Pandora całkowicie ją rozumiała. Gdy było jej źle, mogła się do niej zwrócić, ale dzieliła z nią także chwile radości. 

Gdy zniknęła z jej życia, Mai poczuła się tak, jakby ktoś wyrwał jej serce z piersi, a wraz z nim kawałek jej samej. 

Przewróciła się na drugi bok, a myśli kłębiły się w jej głowie. Czy powinna się zgodzić? Dawna Mai ani przez chwilę by się nie wahała, ale obecna miała dylemat. Właściwie polubiła swoją niezależność, choć oczywiście wszelkie niedogodności związane z wynajmowaniem mieszkania w taniej dzielnicy doprowadzały ją do szału. Mimo to, miała przecież swoją pracę, którą w zasadzie lubiła, i swobodę, która się wiązała z wyborem tej drogi życiowej. Nie odpowiadała przed nikim, sama była panią własnego losu... 

Ale, z drugiej strony, Jue i Pandora znaleźli się poza jej zasięgiem. 

- Ach... Co powinnam zrobić? 

Wiedziała, że nikt jej na to pytanie nie odpowie. Sama musiała podjąć decyzję. A nawet gdyby teraz ktoś ją słyszał i próbował doradzić, zapewne by go nie posłuchała. To był jej wybór. Zawsze postępowała wedle własnego uznania i nie pozwalała na to, by ktokolwiek wpływał na podejmowane przez nią decyzje. Słuchała się jedynie ojca, choć i wobec niego próbowała się buntować. Była przecież dość dorosła, by decydować za siebie. Nie rozumiała też, dlaczego wszystkie pieniądze trafiały do rodzinnego skarbca i zawsze musiała o nie prosić, choć przecież ona je zarabiała. Miała osiemnaście lat, do cholery! Dlaczego nie mogła, będąc jeszcze w Gildii, wyzwolić się spod władzy ojca? Dlaczego on zawsze ją kontrolował? 

Skończyło się tym, że zawiodła jego oczekiwania, sprowadzając na rodzinę wstyd. Czy jednak czuła się winna?... O nie, w najmniejszym stopniu. Nie czuła się też dumna z tego, co zrobiła, ale niczego nie chciała żałować. To nie było w jej stylu. Poza tym, tamta noc, którą spędziła z Jue, warta była każdej ceny. Nawet wstydu i wygnania. Ludzie mogli sobie o niej myśleć, co chcieli. Ona także myślała o nich, co chciała. Myśli nie miały przecież żadnego znaczenia.

- Cholera!

Zerwała się z łóżka, po czym podeszła do okna. Gdyby tak wyszła i przemyślała sprawę na świeżym powietrzu...? Może jej myśli by się uspokoiły. Może znalazłaby odpowiedź, której szukała. Może...

Pomyślała o Pandorze. O tej, która była dla niej przyjaciółką i w pewnym sensie matką. Przypomniała też sobie, co czuła, krocząc u boku Jue. Nie zawsze układało się między nimi tak, jak tego chciała, ale bywały i lepsze czasy. Zresztą jej partner nigdy nie chował do niej urazy, przynajmniej nie na długo. Może, gdyby częściej się na nią gniewał i okazywał swoje niezadowolenie w bardziej stanowczy sposób, nie wykorzystywałaby go w tak bezwstydny sposób. Jue jednak był zdecydowanie zbyt dobry. Zbyt wspaniałomyślny. I ten jego uśmiech...

Boże, nadal pamiętała, jak serce głośno zabiło jej w piersi, kiedy chłopak się do niej uśmiechnął! Pamiętała, z jakim uwielbieniem za nim podążała, jak się chwaliła wszystkim zainteresowanym, iż została wybrana na jego partnerkę. Widząc zazdrosne spojrzenia innych dziewczyn, z każdym dniem wyżej zadzierała nosa. Jej ojciec także puchł z dumy. Oto jego jedyna córka została wybrana na partnerkę syna sławnego Mistrza Metro. Chłopaka, który okazał się geniuszem. I ona miała mu towarzyszyć! 

Westchnęła. Wydawało się, że tamten moment jest tak odległy w czasie, a jednocześnie tak bliski... 

Wiele rzeczy jednak się zmieniło. Ona okazała się niegodną jego sławy partnerką, więc została zastąpiona przez kolejną dziewczynę, która zadzierała nosa - tak, jak ona to robiła. A gdy usłyszała, że jest bezpłodna... Cóż, wiedziała, że to był dla niej koniec. Z tym piętnem nigdy nie mogła stać się dla niego nikim ważnym. Gdyby Jue był bardziej bezduszny, z pewnością odsunąłby się od niej, ale on tego nie zrobił. Co więcej, chciał pozostać z nią w przyjacielskich stosunkach. Powiedział, że była jego pierwszą partnerką i nigdy nie będzie w stanie o niej zapomnieć. Że nie powinni stawać się dla siebie z dnia na dzień obcymi ludźmi. Że, pomimo wszystko, mogą zostać partnerami. 

Czy mógł dziwić fakt, że Mai go pragnęła? 

Ale oczywiście nie chodziło tylko o niego. Kiedy bowiem Mai wracała pamięcią do czasów, kiedy była Łowcą, uświadamiała sobie, jak wiele satysfakcji sprawiało jej wykonywanie misji. Ten dreszczyk emocji, spacery u boku Jue ciemnymi ulicami miast i miasteczek, poznawanie nowych miejsc, walka ramię w ramię ze strażniczką jej mocy... No i te chwile spędzane w jej własnym pokoju w Gildii, gdzie miała święty spokój i mogła się odgrodzić od całego świata. Żadne rozwrzeszczane dzieciaki nie wchodziły jej na głowę, nie musiała też jeść tłustych i niesmacznych naleśników na śniadanie. Nie musiała się też martwić o swoje rzeczy. 

No dobrze, a nawet jeśli by się zgodziła, to czy inni Mistrzowie nie wyrzucą jej za drzwi w chwili, gdy im się pokaże na oczy? Wiedziała, że nią pogardzają. Wiedziała, że nie będzie mile widziana w Gildii. Wiedziała, że będą ją ścigać nieprzyjemne wspomnienia. Z tym wszystkim mogła jednak sobie poradzić, była silną i niezależną kobietą. Oczywiście, miło było zbierać pochwały, ale nie potrzebowała ich do tego, by żyć zgodnie z własnym upodobaniem. Właściwie podobał jej się wizerunek upadłej bohaterki, powracającej z wygnania, by znowu błyszczeć w świetle reflektorów. Jeśli Pandora rzeczywiście może do niej wrócić, jeśli Uriel ją odtworzy...

Mai zamknęła oczy i spuściła głowę, palcami dotykając chłodnej szyby. Już wiedziała. Zdecydowała się. Jeśli otrzyma drugą szansę, skorzysta z niej. Powróci do Gildii, tym razem jednak bardziej niezależna, będąc panią własnego losu. Ojciec pewnie i tak nie będzie chciał mieć z nią nic do czynienia, więc unikanie go nie będzie dla niej problemem. Gorzej przedstawiała się sprawa naprawiania stosunków z Jue. 

Wiedziała, że bardzo go skrzywdziła. Że dopuściła się wielkiej zdrady. Że tym razem nie może liczyć na jego wybaczenie. W końcu przez jej bezmyślność i niedoświadczenie jego życie znalazło się w niebezpieczeństwie. Takiej rzeczy się nie wybacza od tak. Mai będzie musiała mu udowodnić, że naprawdę żałuje tego, co się stało i że stała się inną kobietą. Może jej wybaczy, może nie. Może będzie mogła tylko go obserwować z daleka...

Ale to by jej wystarczyło. Rzeczy mogły się zmienić z czasem. W końcu może będą wspominali to wydarzenie ze śmiechem. Nic nie można było przecież powiedzieć na pewno. 

Tymczasem warto było spróbować. Nic się nie zmieni, jeśli nie zrobi tego kroku. 

Z tym postanowieniem położyła się do łóżka i w końcu zasnęła, nie martwiąc się już o to, jaką decyzję powinna podjąć. 

Hale wrócił w momencie, kiedy za Mishą zatrzaskiwały się drzwi jej mieszkania. Zanim jednak zniknęła, chłopak zdążył zauważyć wzburzenie malujące się na jej twarzy. To go zaciekawiło. Nigdy bowiem nie widział, by jego urocza sąsiadka została kiedykolwiek przez kogokolwiek wyprowadzona z równowagi. Zawsze uśmiechnięta, zawsze spokojna, zawsze w dobrym humorze, potrafiąca żartować niemal z wszystkiego. Nie przejmowała się krytyką i docinkami. Nie przejmowała się tym, że ludzie obgadywali ją za jej plecami - osoba z jej wyglądem oczywiście często trafiała na języki ludzi. 

Nie przejmowała się więc plotkami. To tylko gadanie, mówiła. I uśmiechała się dalej.

Co więc musiało się stać, by doprowadzić ją do takiego stanu, w jakim zobaczył ją przed chwilą?

Próg własnego mieszkania przekraczał dość niepewnie, nie mając pojęcia, czego ma się spodziewać, gdy w końcu znajdzie się w środku. A przecież wyszedł tylko na dwie godzinki!

W kuchni natknął się na jedzącego śniadanie Jue. I może tylko mu się zdawało, ale Łowca wyglądał na dość wyprowadzonego z równowagi. Ze złością nabijał na widelec resztkę kolorowego omleta (szynka, papryka i szczypiorek) i miażdżył posiłek między zębami z prawdziwą pasją. Hale w pierwszej chwili nawet pomyślał, że lepiej dla niego będzie, jeśli się po prostu wycofa cichaczem i zaszyje w jakimś bardziej przyjaznym miejscu z lepszym, bo mniej rozdrażnionym, towarzystwem. 

W następnej chwili jednak pomyślał, że mężczyzna nie powinien uciekać z podkulonym ogonem. Stawił więc czoła temu wyzwaniu. 

- Cześć, Jue. Wyspany? 

Łowca rzucił mu nieprzeniknione spojrzenie.

- Tak jakby - odparł z pełnymi ustami. Żuł tak, jakby od tego zależało jego życie. 

- Uch, więc jednak materac nie był zbyt wygodny?

- Nie o to chodzi...

Hale nałożył sobie na talerz kilka kolorowych kanapek. Wyglądały zachęcająco, choć omlet też kusił. Do jego zrobienia musiała się przyczynić rączka Mishy, tego Hale był pewien. Tylko ona potrafiła przyrządzić tak smaczne śniadanie, choć rzadko się zdarzało, by robiła je dla kogokolwiek innego prócz siebie. 

- Okej... Możesz mi powiedzieć, co ci leży na wątrobie - powiedział, zanurzając zęby w pierwszej kanapce. Sałata, jajko i majonez, całkiem niezła kombinacja. - Wyglądasz, jakby coś obrzydliwego ugryzło cię w tyłek. 

- Ja nie!... Dobra. Potrzebuję się wygadać. 

Hale nie poganiał go, całkowicie zaabsorbowany pochłanianiem kanapki. Szybko sięgnął po drugą, tym razem z wędlinką. I pomidorkiem. 

- Lan zrobiła... coś głupiego. 

- Hm? 

Jue odłożył widelec i odsunął od siebie talerz, by móc oprzeć łokcie o blat stołu. Westchnął, opierając brodę na dłoniach, w zamyśleniu wpatrując się w stojącą pośrodku stołu solniczkę. 

- Nie wiem, czy dobrze zrobiłem, podchodząc do całej sprawy tak poważnie. To znaczy rozumiem, że nie miała nic do powiedzenia, kiedy demon zaproponował jej pakt, ale nadal... czuję się rozczarowany. 

- Zaraz, zaraz! Jaki demon, jaki pakt?

Jue spojrzał na niego z widocznym bólem w oczach. 

- Pakt krwi. Nie, nie taki, który zawarłeś z Clawem. Pakt krwi nie jest aż tak wiążący jak pakt duchowy, ale... Uff, nadal nie mogę w to uwierzyć! Naprawdę nie wiem, jak ja się z tego wszystkiego wytłumaczę...

- Lan w coś takiego się wplątała? Ale... jak? Kiedy? Przecież spała, kiedy wczoraj wychodziliśmy... 

- Owszem, ale demon wprosił się do twojego mieszkania. Wykorzystał chwilę, kiedy nas nie było, by położyć swe brudne łapska na mojej podopiecznej. Wykorzystując czar zauroczenia, uczynił ją całkowicie bezbronną i niezdolną do odmówienia jego prośbie. Więc, koniec końców, Lan wyraziła zgodę. 

Hale ściągnął brwi.

- Ale czy ona nie ma swojej strażniczki? Tej, której nie udało się przywołać?

- Owszem. To nie ma jednak większego znaczenia. Zero jest z nią związany w inny sposób. Bardziej swobodny. Przyznaję, że ten pakt nie stanowi większego problemu, sam fakt jednak, że ten cholerny demon zrobił to pod moją nieobecność i niemal bez wiedzy Lan, doprowadza mnie do furii! W dodatku klei się do niej tak, jakby uważał, że dziewczyna należy do niego pod każdym względem!

- Co masz na myśli?

- Wyobraź sobie, że ośmielił się ją całować! Tu, w kuchni, na moich oczach!

Hale poczuł, że kawałek kanapki zupełnie niespodziewanie utknął mu w gardle. Zaczął się dławić i dopiero interwencja Jue uratowała go przed mało chwalebnym uduszeniem się kawałkiem chleba. Załzawionymi oczami spojrzał na Łowcę, mamrocząc słowa wdzięczności. Zaraz jednak sobie przypomniał, o czym była mowa, i poczuł, że gniew rozpala się w jego piersi. 

- Mówisz, że to jakiś zboczeniec? Dlaczego się go nie pozbędziesz? 

Jue się skrzywił. 

- Gdyby to było takie proste... Ale możesz być pewien, że będę próbował. I nie obchodzą mnie powody, dla których Zero zawarł pakt z moją podopieczną. Świat może się walić w posadach, ale ja nie pozwolę na to, by jakiś brudny demon kładł na niej swoje łapy!

- Możesz liczyć na moją pomoc! - zaofiarował się natychmiast Hale z ogniem w oczach. Jemu także nie podobał się fakt, że jakaś istota z piekła rodem obcałowywała Lan. I to w jego mieszkaniu!

- Dzięki, Hale. Chciałbym, by od dzisiaj ktoś zawsze towarzyszył Lan. Kiedy to nie będę mógł być ja, będę zmuszony poprosić ciebie, byś się nią zajął.

- Oczywiście!

Nie było nawet mowy o tym, by po tym, co Hale usłyszał, był zdolny zostawić dziewczynę bez żadnej opieki. Jeszcze czego! Pewnie ten zboczony demon gdzieś się czaił i tylko czekał na moment, by zostać sam na sam z Lan!

Swoją drogą... gdzie ona teraz była?

- Mistrzu, a gdzie właściwie ona jest? To znaczy Lan?

- W sypialni. Powiedziała, że potrzebuje trochę czasu dla siebie. 

- Hm... Doprowadziłeś ją do łez, prawda? 

Jue posłał mu oburzone spojrzenie.

- Oczywiście, że nie! To prawda, byłem wyprowadzony z równowagi. Byłem zły. Nie podniósłbym jednak głosu na moją podopieczną! I nie zostawiłbym jej samej, gdyby płakała. Musi w tej chwili po prostu... zebrać myśli. Uświadomiłem ją bowiem w tym, czym jest pakt krwi i z czym się wiąże. To dało jej do myślenia. 

- No, ale to znaczy, że jest sama...

- Ale nie będzie w stanie wezwać demona. Zadbałem o to. Kiedy będzie gotowa, dołączy do nas. Uff, od razu mi lepiej, gdy się wygadałem. Nie mogłem tego zrobić przed Lan, nie chciałem, by zrozumiała, jak bardzo zły jestem na siebie, na nią... na nas za to, że tego nie przewidzieliśmy. Nikt z nas. Fałszywie założyłem, że skoro bariery De Arche trzymają demony z daleka... Zapomniałem, że istnieje jeszcze problem wiedźmy. Demony, które przyzwała, bez problemów poruszają się po tym mieście.

Hale położył mu dłoń na ramieniu. 

- We dwóch na pewno uda nam się ją obronić, więc nie musisz się martwić. 

Jue skinął głową. Nie poczuł się pewniej, ale... Cóż, co dwie pary rąk, to nie jedna.