Prolog

Rok  45XX, Ziemia

To była piękna noc. Ciepła, bezchmurna, gwiaździsta. Jasne punkciki gwiazd migotały na niebie niczym perły rozrzucone po granatowym aksamicie sklepienia. Świerszcze wygrywały w szeleszczącej pod wpływem lekkich podmuchów wiatru trawie romantyczne koncerty. Z okien przytulonych do siebie domów wypływało miękkie, pomarańczowożółte światło, rozświetlając wąskie uliczki, na których nadal tętniło życie. Z otwartych na oścież drzwi domów rozrywki wszelkiego rodzaju wypływały wartkim strumieniem wesołe dźwięki. Jasne piwo lało się w nieskończoność.

Tak, to była wesoła noc. Cudowna noc. Świętowano bowiem rychłe narodziny potomka pary królewskiej, która utrzymywała na świecie równowagę miedzy złem a dobrem. Radość była tym większa, iż para królewska starała się o potomka niemożliwie wręcz długo, aż niemal nawisł nad nimi wyrok bezpłodności, co byłoby równoznaczne z wydaniem wyroku śmierci na wszystkich ludzi na całym świecie. Tylko potomek rodziny królewskiej mógł utrzymać ich wszystkich przy życiu, dysponując mocą, o jakiej nie śniło się zwykłym ludziom. Tylko on jeden miał prawo i obowiązek wzywać dusze żywiołów, by walczyć ze złem i niesprawiedliwością na świecie.

Był im potrzebny. A królowa, w podeszłym już wieku, właśnie miała wydać na świat ich zbawcę.  Nic więc dziwnego, że miasto tętniło życiem, a ludzie świętowali. Tym razem uniknęli zagłady, mały książę miał ich wszystkich uratować – wziąć na swe nowonarodzone barki odpowiedzialność za nieskończenie wiele żyć.

Kiedy inni się bawili, osobista straż rodziny królewskiej była jak najbardziej trzeźwa. Dla nich również była to najważniejsza noc w ich dotychczasowej karierze: mieli dopilnować, by wszystko odbyło się bez żadnej niepotrzebnej interwencji. Kapitan straży Qadir podwoił liczbę swoich ludzi tej nocy, zabezpieczając każdy kąt w zamku, będąc całkowicie pewien tego, że absolutnie nikt nie prześliźnie się niezauważony.

Nie byli jednak przygotowani na atak Cieni. Właściwie nikt o nich nie słyszał od ponad stu lat, kiedy to panująca w tamtym czasie rodzina królewska odparła ich atak. Wszyscy myśleli, że Cienie wyginęły po ostatnim ataku, ale to przekonanie było dowodem na to, jak bardzo nieostrożni i naiwni się stali. Magiczne istoty mogły bez problemu przemknąć się tuż przed nosami strażników, którzy ich po prostu nie widzieli.

Królowa odpoczywała w swojej komnacie po wydaniu na świat chłopczyka. Z jakiegoś powodu noworodka wyniesiono do osobnego pokoiku i włożono do kołyski. Oczywiście pozostawiono przy nim nianię, ale dziewczyna nie była odporna na magię – tak, jak wszyscy w zamku. Wojownicy Żywiołów, którzy jako jedyni byliby w stanie wyczuć zagrożenie ze strony magicznych przeciwników, od dawna stracili swą moc i przebywali z dala od zamku. Oczywiście mieli zamiar powitać nowego członka rodziny królewskiej, ale mieli się zebrać dopiero następnego dnia.

Dwa Cienie bez żadnych problemów wślizgnęły się do pokoiku, w którym spało dziecko. Jedna z postaci tylko kiwnęła palcem, a czuwająca opiekunka zapadła natychmiast w głęboki sen. Stojący za drzwiami strażnik niczego nie usłyszał.

Cienie wyjęły z kołyski niemowlaka. Jeden z nich włożył go sobie pod pachę, po czym obie postacie wypłynęły przez okno.

- Jak najlepiej się go pozbyć? – zapytał  jeden z Cieni, kiedy biegli z dzieckiem wąskimi uliczkami.

- Mamy go wrzucić do rzeki, chyba pamiętasz rozkazy? Ma się utopić jak szczeniak!

Chłopiec zamarudził, kiedy opuścili miasto. Było jednak za późno na to, by ktokolwiek zwrócił uwagę na grymaszenie małego dziecka. Dwa cienie bez większych problemów dotarły nad brzeg rzeki płynącej wartko kilka kilometrów za miastem.

 - Nasza Mistrzyni będzie zadowolona, kiedy się dowie, iż wykonałyśmy zlecone nam zadanie.

- Ach, będzie mogła w końcu pożywić się strachem, który ogarnie ludzkość. To będzie nasz triumf! W końcu zajmiemy należne nam miejsce! Niech piekło pochłonie te cholerne duchy, przez które musieliśmy żyć na wygnaniu przez tyle stuleci!

- Tak, tej nocy skończy się nasza niedola. Żegnaj, dzieciaku! Miłej kąpieli!

W tym samym momencie jeden z cieni bez chwili wahania wrzucił trzymane zawiniątko do wody. Rozległ się plusk, a dziecko zniknęło pod wodą. Szmatki, którymi było owinięte, natychmiast nasiąknęły wodą i pociągnęły go na dno. Jego krzyk zniknął pod powierzchnią.

- Nie wierzę, że to było takie łatwe.

- Cóż, to był tylko dzieciak. Ale pozbyliśmy się go.

Cienie zarechotały, po czym wycofały się w ciemną noc. Po tym, co się stało, nie zostało nawet śladu. Woda w rzece cicho chlupotała, trawa szeleściła, świerszcze wygrywały melodie. Tylko milcząca natura była świadkiem wydarzeń tej strasznej nocy.

Tylko że mały książę był synem tej milczącej natury, a ona, jak każda matka, nie chciała wyrządzić mu krzywdy. Schowała go jednak w swoich ramionach, wyczuwając, że jeszcze nie nadszedł czas na to, by oddać w ludzkie ręce jej najcenniejszy skarb.

Następnego ranka, w odległej osadzie myśliwskiej, pewien mężczyzna znalazł na brzegu rzeki małe, popłakujące zawiniątko. Wyciągnął po nie swe spracowane ręce i wniósł do swego domu, osłaniając je przed światem zewnętrznym – tym, który chciał go skrzywdzić.
Los jednak zdecydował inaczej. To on miał przynieść zgubę swym prześladowcom, a nie oni jemu. 
Tymczasem mrok miał ogarnąć ludzkość, a ich serca wypełnić strach, o którym mieli mówić aż po koniec świata.