Rozdział 6: Spotkanie nad jeziorem

Wymknęli się nocą. 

Nair nigdy jeszcze nie używał swojej mocy na taką skalę - jego pałac nie był odosobnionym miejscem, na ich drodze pojawiał się coraz to nowy członek straży czy służby, a jego zadanie polegało na odwróceniu uwagi każdego z nich i utrzymaniu iluzji przynajmniej do czasu, aż opuszczą bramy stolicy. Hadde nie chciał wzbudzać zamieszania wcześniej, niż było to konieczne, choć wymagało to od niego użycia takich pokładów mocy, o jakich wcześniej nawet nie myślał. Wiedział, że gdzieś w nim tkwi granica, której już nie przekroczy, ale przecież musiało im się udać opuścić chociaż mury pałacu!

Na szczęście Remi nie marudził, choć Nair spodziewał się czegoś całkiem innego. Męski przedstawiciel rasy kotów podążał jednak posłusznie w ślad za nim, choć rzucane przez niego mimochodem spojrzenia wyrażające podejrzliwość powiedziały Hadde, iż nie zeszli jeszcze z wojennej ścieżki, na którą niedawno wkroczyli. Tym problemem jednak musieli zająć się później, teraz chodziło o to, by uciec jak najdalej od pałacu. Musieli odejść, inaczej nie byłoby przed nimi już żadnej przyszłości. 

Niebo na wschodzie zabarwiło się na różowo, kiedy w końcu wymknęli się z Leidny. Nair nie wypowiedział ani słowa skargi, choć czuł, że traci kontrolę nad swoją mocą. Wiedział, że minie jeszcze trochę czasu, zanim w pałacu zorientują się, iż stał się eanai, zdrajcą swego ludu. Zastanawiał się, czy od razu ruszą za nim w pogoń i czy będą w stanie pojąć motywy kierujące jego postępowaniem. Mogliby uznać, że został porwany przed dwójkę kotów, ale po dłuższym zastanowieniu nikt w to nie uwierzy. Czym mogli mu zagrozić? Był silniejszy i sprytniejszy nawet od tuzina kotów. Blige może i była wyszkoloną zabójczynią, ale nie znaczyło to, że by sobie z nią nie poradził. Wręcz przeciwnie, kotka nie stanowiła dla niego żadnego zagrożenia. Remi tym bardziej, był niewyszkolony i nieszkodliwy, jego jedyną bronią był niewyparzony język. To nie miało znaczenia. 

Odszedł z nimi z własnej woli, bo ich potrzebował. Również smoki będą musiały dojść do podobnego wniosku. Oczywiście, uznają tę myśl za niedorzeczną. On, ich wspaniały Hadde, potężniejszy od samego słońca, które pozwalało życiu kwitnąć, miałby ich zdradzić? Na pewno będą go bronić. Nie zrozumieją, ale dla nich pozostanie Hadde, którego pokochali. 

Zrozumieją dopiero, jeśli będą musieli stanąć z nim twarzą w twarz. Zrozumieją, że nie zamierza wracać, kiedy własnoręcznie pozbawi ich życia... Ale to się stanie dopiero wtedy, kiedy dojdzie do konfrontacji. Nie powinien myśleć o tym, co będzie, gdyż osłabiało to jego pewność siebie, a na słabość nie mógł sobie pozwolić. Było za późno na wyrzuty sumienia. 

Słońce stało wysoko na niebie, kiedy w końcu się zatrzymali. Nair nie dał po sobie poznać, jak bardzo mu ulżyło, kiedy odnaleźli wśród gęstych zarośli małe, lśniące w promieniach słońca jeziorko. Korony drzew wyrastających ponad nimi dawały im schronienie przed oślepiającymi strumieniami światła, skwapliwie skorzystali więc z okazji do wypoczynku. Wcześniej nie odważyli się nawet do siebie odezwać, niepewni tego, co będzie dalej. Remi podejrzewał, że Władca Smoków prowadzi ich w pułapkę, Blige natomiast zdecydowała się zaufać swemu przeczuciu i pozwoliła się prowadzić. Jakaś cząstka jej samej wierzyła Hadde. Postawiła wszystko na jedną kartę. 

Wszyscy byli zmęczeni, głodni i spragnieni.

- Znam las - odezwał się w końcu Remi, wwiercając wzrokiem w twarz Naira. Władca Smoków uniósł nieznacznie brwi w pytającym geście. - Wychowałem się w nim. Mógłbym przynieść nam coś do jedzenia... 

Nair zrozumiał. Remi chciał iść sam - w taki sposób uniknęliby zbytniego zamieszania. Targało nim jednak wiele sprzecznych uczuć. Wiedział, co jest słuszne, ale nie chciał zostawiać dopiero co odzyskanej przyjaciółki na pastwę swego najgorszego wroga. Nie ufał mu, co wcale nie było takie dziwne.

Nair zamknął oczy i oparł się o twardy niczym skała pień drzewa. 

- Jestem zmęczony, Remi. Nasza ucieczka pozbawiła mnie zbyt wielu sił. Wiem, że nie wierzysz w ani jedno moje słowo, ale decyzja należy do ciebie. Ja również znam te okolice i może poradziłbym sobie lepiej, niż ty, ale muszę zregenerować siły. Polowanie na zwierzynę nie jest w tej chwili... moim największym... marzeniem... 

Jego ciało było niczym dobrze naoliwiony mechanizm. Wiedziało, czego mu potrzeba. Głowa mu opadła, mięśnie się rozluźniły. Jego ciało dłużej się nie opierało, ale było opierane. Szelest źdźbeł trawy i liści poruszanych delikatnym wietrzykiem ukołysał go do snu. Wyłączył wszystkie swoje zmysły. 

Po krótkiej niczym mgnienie oka chwili zapadł w sen, wolny od wszelkich obrazów.

- Śpi jak suseł - oznajmiła Blige, dźgając palcem policzek Naira. Opadające na jej twarz włosy ukryły zdziwienie, jakie malowało się na jej twarzy. 

Nie podejrzewała, że Hadde kiedykolwiek pozwoli sobie na tyle nieuwagi w ich obecności, tymczasem spał snem sprawiedliwego. Był na tyle nieświadomy swego otoczenia, że nie zareagował na jej obecność i natrętne dźganie po twarzy. Nawet nie drgnął, kiedy na jego gładkiej skórze pojawił się czerwony półksiężyc, ślad po jej paznokciu. 

Cofnęła dłoń. Pomyślała, że mężczyzna jest zdecydowanie zbyt piękny. Smoki na pewno nie przejdą do porządku dziennego nad jego zniknięciem. Hadde Nair Feshaar był zbyt piękny i silny, by mogli go zostawić. Nie, na pewno wkrótce zaczną poszukiwania.

Blige nie wiedziała, jak poradzą sobie z całą grupą smoków. Może powinna zacząć się tym martwić dopiero, jak dojdzie do konfrontacji, ale nie mogła pozbyć się uczucia strachu, który zagnieździł się w okolicach jej żołądka i rozlewał lodowatą falą po ciele. 

To było szaleństwo. Blige sama już nie wiedziała, w co powinna wierzyć, ale opowieść, którą uraczył ich Hadde, brzmiała jak baśń. Czy on naprawdę w to wszystko wierzył? Może niepotrzebne narażają się na niebezpieczeństwo. Może nie ma nic poza miejscem, które zamieszkiwali. Może to Międzyziemie Władca Smoków tylko sobie uroił. Może to wszystko było tylko iluzją, którą mężczyzna zasiał w ich umyśle...

Blige wiedziała jednak, że to jest rzeczywistość. Nie powinna siebie oszukiwać!

- Będziesz tu bezpieczna? - Remi ociągał się. - Nie wiemy, co on naprawdę planuje. Tak między nami, nie wierzę za bardzo w to, co powiedział. Brzmiał przekonująco, ale na tym właśnie polega jego moc. Na przekonywaniu otaczających go ludzi do własnych idei. 

- Ludzie... - powtórzyła w zamyśleniu Blige, zrywając źdźbło trawy i wkładając między zęby. - Remi, czy ty tego nie poczułeś? Wtedy, kiedy Hadde wspomniał o ludziach? Wiesz, w naszym języku pozostało wiele słów, które z czasem zatraciły swe znaczenie. Mówimy ,,lud" albo ,,ludzie", ale nie jesteśmy ludźmi. Wiemy, że nimi nie jesteśmy... już.

Remi zagryzł dolną wargę. 

- Nie wiem, Blige, nie wiem... Może i poczułem jakieś... drgnienie... w głębi duszy, ale czy powinienem przypisywać temu doznaniu jakieś większe znaczenie... 

Blige gwałtownie wstała i spojrzała w niebo. 

- Zobaczymy! Jeśli to, co nam powiedział, było prawdą, wkrótce się przekonamy. Przynajmniej zyskaliśmy wolność, a to więcej, niż mogliśmy oczekiwać. 

Remi nie zdążył się przyzwyczaić do myśli o tym, że stał się niewolnikiem smoków, toteż nie robiło to na nim wrażenia. Dla Blige opuszczenie murów Leidny było niczym otrzymanie gwiazdki z nieba. 

- Idę zapolować. Ty powinnaś zostać i przypilnować Hadde. 

Blige w roztargnieniu pokiwała głową. Miała plan wykąpać się w jeziorku, by w pełni porozkoszować się nagle otrzymaną wolnością, a co mogło równać się z kąpielą w czystej, chłodnej wodzie i głaszczącymi jej nagą skórę promieniami słońca? W końcu nic jej nie krępowało, a Hadde spał kamiennym snem. Regenerował siły, a użył ich sporo, wyprowadzając ich ze stolicy. 

Kiedy Remi zniknął z pola jej widzenia, Blige rozciągnęła się leniwie w promieniach słońca liżących jej twarz, po czym szybko zaczęła zrzucać z siebie ubranie. Kiedy stanęła nad brzegiem jeziorka całkiem naga, poczuła się nagle niczym małe dziecko. Brakowało jej tej swobody. W pałacu Hadde były różne luksusy, w tym basen, ale z oczywistych względów żadne niepowołane osoby nie mogły z niego korzystać. 

Blige zwinnie wskoczyła do chłodnej wody. Woda natychmiast ją zakryła, ale dziewczyna się nie przestraszyła. Potrafiła pływać niczym potomkini wodnego ludu. Już jako dziecko nurkowała w rzece, by nałapać dla przyjaciół trochę ryb. Teraz także oddała się tej czynności, czując, jak rozpiera ją radość. 

Nabrała powietrza i płynęła dalej. Pozwoliła mieszkańcom podwodnego świata umykać z jej dłoni. Nie chciała ich skrzywdzić, nie dzisiaj, kiedy czuła się taka radosna. Potem znowu wypłynęła i zaczerpnęła powietrza. Słońce powitało ją gorącymi promieniami, które zatańczyły na jej pokrytej kroplami wody twarzy. Uśmiechnęła się, zamykając oczy. Było jej tak dobrze!

- Zażywamy popołudniowej kąpieli, jak widzę? 

Blige zesztywniała. W jednej chwili wyostrzyła wszystkie zmysły. 

Nie znała tego głosu. 

- Wyłoniła się niczym nimfa z leśnego jeziorka, nie sądzisz? - spytał drugi nieznany jej głos. - W końcu zrozumiałem, dlaczego tak nalegałeś, żebyśmy się zatrzymali. W końcu kto jak kto, ale ty uwielbiasz patrzeć na piękne, nagie kobiety, prawda, Lucyferze? 

Blige poczuła się tak, jakby ktoś kopnął ją w brzuch. Nie znała tego imienia, nie słyszała go nigdy w życiu, ale z otchłani jej pamięci wypłynęło ku światłu coś, jakieś przeczucie... 

- Ej, wszystko to dzieło naszego Ojca. Dlaczego miałbym nie podziwiać? 

- No, to w takim razie ja się rozbiorę i zobaczymy, jak będziesz podziwiał dzieło Pana... 

Śmiech. Niebezpiecznie przyjemny dla ucha, stwierdziła Blige, zbierając w sobie całą odwagę, by się w końcu odwrócić. 

- Nathanielu, niczego więcej nie pragnę! Dla mnie nie ma znaczenia, czy trzymam w ramionach przystojniaka, czy piękną dziewczynę...

- Ty i te twoje zboczenia. Dlatego wyleciałeś z Nieba, pamiętasz? 

- E, nie z tego powodu. Aniołowie też mają swoje dziwactwa. Zresztą, czemu w ogóle się tłumaczę? Ty też nie masz duszy czystej niczym kryształ, Nathanielu. Wiem o wszystkim, co się dzieje w moim królestwie. 

- Także o tym, u kogo mnę prześcieradła?

- Jako wyjątkowy zboczeniec, czuję się w obowiązku wiedzieć przede wszystkim o tym, kto z kim i gdzie się łajdaczy. Szczególnie miłe dla mojego ucha są historie o tym, co w wolnych chwilach wyrabia porządny anioł z jeszcze porządniejszym rycerzem piekieł. 

Zdawali się nie zwracać na nią uwagi, ale Blige wiedziała, że cały czas mają ją w polu widzenia. Może chcieli dodać jej odwagi, rozmawiając o byle czym. Nie chcieli jej płoszyć... 

Ale sam ich wygląd wystarczył, by skostniała ze strachu. 

Ponadprzeciętnie przystojny, ciemnowłosy młodzieniec o oczach niebieskich niczym bezchmurne niebo, siedział przy linii brzegu. Skórę miał ciemnozłotą, ale nie opaloną. Kiedy na niego spojrzała, on odwzajemnił gest, a Blige poczuła się tak, jakby otworzyła się pod nią nieprzenikniona przepaść. Biła od niego niezwykła siła, która przytłaczała. Cała jego postawa świadczyła o pewności siebie i pewnej zadziorności. 

Ten mężczyzna posiada władzę, pomyślała Blige, uciekając wzrokiem. Nie przypominał żadnego znanego jej stworzenia. Nie miał spiczastych uszu, żadnych łusek, ogona czy piór. Mógłby być smokiem, ale dziewczyna była pewna, że nie ukrywa pod ubraniem ciała chronionego przez twarde łuski. 

Był inny w jakiś niezrozumiały dla niej sposób. 

Towarzyszył mu mężczyzna o czerwonych niczym wino włosach. Były gęste i sterczały na wszystkie strony, kilka długich pasemek opadało jedwabiście na ramiona ich właściciela. Nie emanował taką siłą, jak jego towarzysz, ale od razu było wiadomo, nie jest zwyczajną istotą. Miał niezwykłe, czerwone oczy, źrenice przypominały dwie szparki. Stał pewnie na lekko rozstawionych nogach, jedną rękę opierając na biodrze. Nie wyróżniał się złocistym kolorem skóry, miał delikatniejszą urodę. Za jego sylwetką rozpościerała się para najpiękniejszych, śnieżnobiałych skrzydeł, jakie Blige kiedykolwiek widziała. Z zakamarków jej pamięci wypłynęło słowo, które niedawno usłyszała od Hadde, ale nie powiązała z żadną konkretną istotą: anioł.

Prawdę dziewczyna odczuła niczym wymierzony jej policzek. 

- Nie zrobimy ci krzywdy, możesz wyjść - powiedział czystym, pięknym głosem czerwonowłosy anioł. 

- To prawda, nawet nie muszę rozbierać cię wzro... Hej!

Stopa odziana w czarny, sznurowany do kostki but na porządnej podeszwie trafił czarnowłosego mężczyznę prosto w twarz. Wydał on z siebie głośny jęk, ale Blige miała wrażenie, że cios nie zrobił na nim większego wrażenia i drgawki, które wstrząsały jego ciałem, były efektem dławiącego go śmiechu. 

Oczy anioła nie pochłaniały pożądliwie jej ciała. Dziewczyna bez skrępowania wyszła na brzeg i wciągnęła na siebie koszulkę i spodnie. Posłała szybkie spojrzenie w stronę Hadde, upewniając się, że dwaj nieznajomi nie zrobili mu żadnej krzywdy. Zmienił pozycję podczas snu, ale oddychał spokojnie, nieświadomy obecności obcych tuż obok jego nosa. Niemal.

- Czego chcecie? - zapytała, kiedy poczuła, że grunt przestaje usuwać się spod jej stóp. Zrozumiała, że gdyby nieznajomi mieli złe zamiary, Hadde już dawno leżałby bez życia, a ona sama zostałaby być może zhańbiona i zamordowana...

Stanęła na wprost czerwonookiego anioła. Wyciągnął ku niej dłoń, którą postanowiła uścisnąć, żeby nie powodować niepotrzebnych spięć. Była sama, była niemal bezbronna. Oczywiście, mogła próbować się na nich rzucić, ale przeczuwała, że choć zasłużyła na miano bezwzględnej zabójczyni, nie poradziłaby sobie z dwojgiem nieznajomych.

- Nazywam się Nathaniel. Jak już zapewne zrozumiałaś, jestem aniołem. Mój towarzysz ma na imię Lucifel... Lucyfer. Jest jednym z najpotężniejszych aniołów stworzonych przez naszego Ojca, chociaż służy siłom ciemności. 

Blige czuła, że jego słowa brzmią znajomo. Do tej pory nie miała o tych sprawach zielonego pojęcia, ale teraz zasłona w jej umyśle lekko się uchyliła. 

- Przybyliśmy do Międzyziemia na rozkaz naszego Ojca. 

Gdyby Remi to usłyszał, parsknąłby śmiechem. Stwierdziłby zapewne, iż ci dwaj są częścią planu Hadde i że gadają od rzeczy... Ale Blige nie była Remim. Życie nauczyło ją przyjmowania rzeczy takimi, jakimi są. W taki sposób przetrwała. 

- Igracie z ogniem. Ty i on. - Nathaniel skinął głową w kierunku Naira. - Twojemu przyjacielowi może zostać wybaczony współudział, bo on nie wierzy. Ale ty i on, jeśli zostaniecie złapani, już nigdy nie ujrzycie nad sobą błękitu nieba. 

Blige przełknęła ślinę. Poczuła niepokój. 

- Czy to znaczy... To wszystko prawda? 

Anioł posłał jej nieodgadnione spojrzenie. 

- Ty przecież uwierzyłaś. Może dlatego, że jesteś kobietą i chciałaś go wesprzeć, ale twoja dusza stała się niespokojna. Zrozumiałaś, kiedy Nair opowiedział o historii waszej próżności i grzechu, którego Ojciec nie mógł wam wybaczyć. 

Blige zamknęła oczy. Serce głucho waliło jej w piersi. 

- Jesteście tutaj, żeby nas zabić? Dlaczego jeszcze tego nie zrobiliście? Hadde jest bezbronny, a ja też niczego się nie spodziewałam... 

Przemknęło jej przez myśl, że może nie chcą ot tak po prostu ich zabić, może przygotowali dla nich jakąś paskudną niespodziankę. Ta myśl jednak była tak okropna i przerażająca, że szybko się jej pozbyła. Nie potrzebowała wyobraźni, żeby odczuwać jeszcze większy strach. 

Lucyfer stanął obok towarzysza. Położył dłoń na ramieniu dziewczyny. 

- Nie jesteśmy tutaj, żeby kogokolwiek osądzać. 

- Tak? - Jej głos stał się piskliwy. 

- Chcemy wam pomóc - oświadczył anioł. Na jego usta wypłynął krzywy uśmiech. - Moim przeznaczeniem jest chyba ratowanie ludzkości za każdym razem, kiedy zostaje ona skazana na zagładę. 

- Nie ma co rozpaczać. - Lucyfer wzruszył ramionami. - Nie wszyscy mieli szansę przeżyć tyle, co ty. No i znalazłeś swoją, jak to się mówi?, połówkę. To już rzadkość. 

- Może. Ale nie wszystkim się podoba, że ta moja połówka należy do legionu potępionych. To też nie jest najprostsze. 

Lucyfer wzniósł oczy do nieba. 

- Znowu to samo, Nathanielu! A już tyle razy ci mówiłem: przeszkadza ci to, zerwij tę waszą więź. Wiesz, że jesteś w stanie. Stałeś się jednak sentymentalny i trzymasz się jej niczym tonący brzytwy. Zresztą, doskonale wiem, że grzeszysz z prawdziwą przyjemnością. Widzisz, twoje przeznaczenie może i ma swoje minusy, ale nie zapominajmy o plusach!

Nathaniel uśmiechnął się. 

- Claw własnoręcznie upiekłby mnie nad piekielnym ogniem, gdyby wiedział, o czym rozmawiamy, a mnie nie podoba się idea przeistoczenia w pieczonego, chrupiącego anioła. Ale do rzeczy. Blige nie ma w końcu pojęcia, o czym mówimy, tylko się stresuje, prawda? - Puścił do niej oko.

Dziewczyna wyłamywała palce ze zdenerwowania. Kiedy jednak poprosili ją, by usiadła i na spokojnie wysłuchała tego, co mają do powiedzenia, zgodziła się. Dzięki temu mogła się trochę uspokoić. 

- Wczoraj wieczorem, kiedy Feshaar Nair zdradził się ze swoim planem, w Niebie zawrzało - zaczął opowieść Nathaniel. - Aniołowie, którzy do tej chwili zajmowali się pląsaniem po zielonych łączkach, nagle zaczęli w panice zbierać się do kupy. Jedni przekrzykiwali drugich. Pióra latały w powietrzu, kiedy niektórym puściły nerwy i zaczęli obwiniać jednych i drugich o nieupilnowanie porządku w Miedzyziemiu. 

Ach, to też prawda, pomyślała szybko Blige. Zaczęła się zastanawiać, ile właściwie Hadde wiedział. Z całą pewnością nie powiedział im wszystkiego, lwią część informacji musiał zachować dla siebie. Nie miał powodu i czasu, by im wszystko wyjaśniać. 

- Natychmiast zwołano wszystkich na naradę. Siódme, najwyżej położone Niebo, siedziba naszego Ojca, zaroiło się od moich braci i sióstr. Serafini w swych olśniewających szatach wyszli nam na spotkanie i śpiewnym głosem oznajmili, że czas odrodzenia ludzi jeszcze nie nadszedł, toteż za wszelką cenę będziemy musieli sobie poradzić z tym małym problemem. Oczywiście, już wcześniej zorientowali się, że działania Naira, nowego Władcy Smoków, prowadzą do uwolnienia dusz. Było ich jednak zbyt mało. Niektórzy nie mogli otrzymać odkupienia i odradzali się na nowo, choć ich śmierć była okrutna. Nikt zresztą nie podejrzewał, że Nair robi to specjalnie... Nikt z nas nie miał wstępu do jego umysłu.

- Oprócz naszego Ojca - wtrącił Lucyfer. W zamyśleniu wyrywał źdźbła trawy. - On wie wszystko. On zna przyszłość i przeszłość i wszystkie możliwe konsekwencje popełnianych czynów. Ale obserwował. 

Nathaniel kiwnął głową. 

- Sądzę, że on chce dać ludzkości szansę. On zawsze ją dawał. Nawet, kiedy kazał aniołom wybić ich co do jednego, posłał też innych, by ich bronili. 

- Ciężko mi to zrozumieć, ale to prawda. Można powiedzieć, że On chce, żeby przeszli przez piekło, żeby sobie zasłużyli na swoje odkupienie. Tylko że z piekła nikt nie może uciec, żeby uzyskać odkupienie. Znam tę politykę, bo sam ją ustanowiłem. 

- Ale może w tym wypadku... Aniołowie już dawno dopełnili swej obietnicy, Ziemia została odnowiona. Ludzkość dopiero się odradza, zżywa z naturą. Można powiedzieć, że stworzono im nowy raj. Kiedy ja chodziłem po Ziemi, sytuacja jeszcze nie była taka zła, ale tamten czas też przeminął. Za dużo rozrzedzonej krwi, magia zanikła. Wróciliśmy do Nieba. Nikt już potem nie pamiętał o tym, że ludzkość już raz została ukarana. 

- Ludzie są słabi. Dlatego nigdy im się nie pokłonię - wyrzucił z siebie Lucyfer, wyraźnie zdegustowany. - Może nam jest łatwiej, bo żyjemy bliżej Ojca. Ale nie jesteśmy głupi! Pozbawiono nas możliwości wyboru, ale przynajmniej myślimy za siebie!

- Ja ich w pewnym sensie rozumiem. My odczuwamy Boską obecność, ale oni jej nie doświadczają tak, jak my. 

- Nasz Ojciec dał im dosłownie wszystko, wszystko! A oni bezmyślnie to zniszczyli i jeszcze ośmielili się panoszyć po Niebie niczym właściciele! Żałuje do tej pory, że Ojciec nie wysłał ich dusz do mnie. Już ja bym wiedział, co z nimi zrobić... Tymczasem żyli sobie całkiem nieźle w nowym miejscu. Ech, nie pojmuję tego. Ale skoro pojawiła się szansa na wykopanie ludzi na tę ich ukochaną Ziemię, gdzie znowu będą popełniać te same grzechy i błędy, nie mogłem nie skorzystać. Zrobię wszystko, żeby wam pomóc. 

Blige pomyślała, że Lucyfer w dość skomplikowany sposób usprawiedliwił swoją chęć pomocy. Nie był nieszczery, ale nie promieniał życzliwością. Nie robił tego z obowiązku, raczej... z czystej przekory. To było dobre słowo. Dziewczyna czuła jednak, że nie powinna się go bać. On naprawdę nie chciał, by historia się powtórzyła. Nie chciał, żeby ich dusze trafiły w ręce aniołów, którzy stworzą dla nich kolejny kawałek ziemi, na której zapomną, kim kiedyś byli. Ile lat upłynie, zanim pojawi się ktoś, kto, tak jak Hadde, przypomni sobie o ich historii?

Nathanielowi uwierzyła bez żadnego ,,ale". Było w nim trochę goryczy, ale był szczery. Naprawdę chciał im pomóc.

Nagle usłyszała szelest rozlegający się za jej plecami. Odwróciła głowę. 

- Hadde!

Nie upłynęło zbyt dużo czasu od chwili, kiedy zasnął. Z całą pewnością nie zregenerował dość sił, by stanąć do walki. W jego złotych oczach płonęła jednak podejrzliwość i gotowość do walki. Blige doskoczyła do niego, bojąc się, że Władca Smoków zrobi coś bardzo głupiego. 

- Czy oni... - Nair wstał, podtrzymywany przez Blige. Przyjął pomoc, gdyż nadal kręciło mu się w głowie. Dziewczyna miała rację, nie zdążył odzyskać nawet ćwiartki swojej mocy. - Nie są... niebezpieczni? 

Blige potrząsnęła głową i przedstawiła ich. Zauważyła, że źrenice Hadde zmieniają się w wąskie szparki. 

- Lucyfer... znam to imię. Nathaniel... Coś kiedyś słyszałem. Oczywiście, nie znam imienia każdego anioła, zresztą księgi mogły kłamać. Ale ten wygląd... Nazywałeś się kiedyś inaczej. Kiedy jeszcze mieszkaliśmy na Ziemi, dziadek dużo mi opowiadał o dawnych czasach. Te opowieści zasłyszał od swojego dziadka, a ten od swojego. 

- O? - Anioł najwyraźniej się ożywił. Coś na kształt nadziei zabłysło w jego oczach. 

- Tak, pamiętam. Opowieści o ludziach, których nazywano Łowcami. Nasze światy krzyżowały się ze sobą... materialny i niematerialny. Zarówno aniołowie, jak i demony wiązały się z ludźmi, by wprowadzić harmonię na świecie. Ale wynikło z tego powodu za dużo zła, tak przynajmniej mi opowiadano. Ludzie wykorzystywali tę moc, nie zawsze tak, jak powinni. Nie doceniali otrzymanego daru, te słowa zapadły mi w pamięć. Aniołowie odeszli. Demony zostały, ale nie jako przyjaciele. Świat został złamany, mawiał dziadunio - Nair roześmiał się słabo. - Fragmenty wspomnień wracają. Dziwne uczucie. Ty jesteś Reth, prawda?

Anioł wstał.

- Płynie w tobie krew, którą znam. Znałem. - Oczy mu błyszczały niczym rubiny. - Oczywiście, że nie mogliście zapomnieć. Kochałem Jue. Był moim najlepszym przyjacielem. Był człowiekiem, który nie mógł zapomnieć, choć dożył czasów, kiedy wiedźmy polowały na Łowców tak, jak oni kiedyś na nie. Nie zostało ich zbyt wielu. Jego dzieci były bezpieczne, nie chciałem, by odziedziczyły moc. W ich krwi była siła, ale bezpieczniej było trzymać ich  dala od wszystkiego. 

Nair przymknął oczy. 

- Jeśli opowieści, które usłyszałem, były prawdziwe, to rzeczywiście jesteś naszym przyjacielem. Ale to dziwne myśleć, że rzeczywiście istniejesz. I że się spotykamy. 

Nathaniel wyciągnął dłoń i szybko pogłaskał Naira po głowie, niczym małe dziecko. 

- Przyrzekam, że was stąd wyprowadzimy. Może na was czekać wiele przeszkód, ale musimy sobie z nimi poradzić. To może być wasza jedyna szansa na opuszczenie Międzyziemia. 

Blige nerwowo przełknęła ślinę. Pięknie, pomyślała. I jak ja to wszystko wytłumaczę Remiemu, kiedy wróci?

***

3 kawy i 2 paczki czipsów ,,wiejskie ziemniaczki" później wysmażyłam ten oto rozdział. Pisałam go chyba ze cztery godziny... Mam nadzieję, że się spodobał ;D Mnie się bardzo podoba, wiadomo, z jakiego powodu - pojawił się Lucek i Reth, no i udało mi się powiązać dwa opa ;] Można będzie przemycić jakąś historię z Łowców przy okazji. Wiem, że skończyłam pisać Łowców, ale nostalgia pozostała.

Myślałam nad zmianą wystroju bloga... wydaje się za jasny ;D Wiem, że niedawno zmieniałam, ale serio ten biały kolor bije po oczach. Co myślicie o tym, żeby coś ciemnego dać na tapetę? ;]