[Na] Rozdział 3: Podjęta decyzja

Pod koniec dnia Naruto był tak zmęczony, że marzył jedynie o ciepłym łóżku i kilku godzinach wytchnienia od pracy. W uszach wciąż słyszał szelest dokumentów, które przeglądał minionego dnia. Nie był to dobry znak i Naruto doskonale o tym wiedział, ale zdawał też sobie sprawę z tego, że nie może położyć się spać o pustym żołądku, spocony i nieogolony. Nie dlatego, że tym samym zaszkodziłby wizerunkowi Hokage w ogóle, ale dlatego, że jako niepoprawny śpioch, rano zupełnie nie miał czasu na dłuższe spędzanie czasu w łazience.

Z westchnieniem rezygnacji powlókł się najpierw do kuchni, rozbierając się pod drodze. Rzucił ubrania na wolne krzesło i zajrzał do lodówki. Na szczęście już wcześniej przygotował sobie w garnuszku zupę, którą teraz wyciągnął i postawił na kuchence. W międzyczasie poszedł wrzucić przepocone ubrania do pralki, po czym wrócił do kuchni i zjadł pełny talerz nieokreślonego gatunku zupy, ugotowanej z resztek wszystkiego, co wczoraj znalazł w lodówce, a co jeszcze nadawało się do zjedzenia.

Potem powlókł się do łazienki, wziął gorący prysznic i pozbył się drapiącej szczeciny z twarzy. Dopiero po wykonaniu tych wszystkich czynności położył się do łóżka, czując ogarniającą go błogość.

W tym czasie ani razu nie pomyślał o strefach śmierci. W snach natomiast nawiedzały go szeleszczące papierki, piętrzące się na jego biurku. Z każdą chwilą ich przybywało – aż zaczęły wypełniać cały gabinet, od drzwi do okna. Tysiące, miliony dokumentów gromadziło się wokół niego, blokując drogę ucieczki.

We śnie przewrócił się na drugi bok, wzdychając.

Siedział i podpisywał sterty papierów. Nie widział drogi wyjścia. Tylko te góry dokumentów. Nie wiedział, czy jeszcze jest dzień, czy już noc. Ale nie mógł wyjść.

Obudził się wyczerpany. Poczuł, że nie ma motywacji, by wstać, pójść do pracy i zmierzyć się z czekającą na niego stertą dokumentów. Wiedział oczywiście, że rzeczywistość nie będzie tak ekstremalna, jak jego sen, ale od rzeczywistości nie mógł uciec. Nie wiedział, co było gorsze.

Z ciężkim westchnieniem wstał i podszedł do okna, by wpuścić do środka pokoju trochę orzeźwiającego, świeżego powietrza, wypełnionego odgłosami budzącej się do życia wioski. Słońce wisiało już dość wysoko na niebie, więc gwar rozmów prowadzonych na ulicach był już dość wyraźny.

Naruto ziewnął szeroko, po czym oparł łokcie na parapecie i wyjrzał na zewnątrz, chłonąc ciepłe promienie słońca wesoło liżące jego skórę.

Tego dnia jednak nie potrafił cieszyć się z tak trywialnej rzeczy. Ciepło, które odczuwał na ciele, skojarzyło mu się z ogniem – tym, który doszczętnie zniszczył wszystkie te małe, niepozorne wioski, znajdujące się poza zasięgiem jego wzroku. Nie musiał doświadczać podobnej tragedii, by wiedzieć, jak wielki ból musiały czuć ofiary napadów. Czy istniał jakiś powód, dla którego musieli zginąć?

Nie, żaden powód nie usprawiedliwiał zabójstwa.

A jednak ktoś zabijał. Mordował z zimną krwią.

Naruto zacisnął palce na parapecie, aż poczuł ból. Nienawidził siedzieć bezczynnie, podczas gdy inni cierpieli. Tymczasem wiedział, że tymczasowo ma związane ręce. Jako Hokage mógł jedynie wydać odpowiednie rozkazy odpowiednim ludziom, ale sam nie mógł uczestniczyć w akcji. Był potrzebny tutaj, w wiosce. Na jego młodych barkach spoczywała odpowiedzialność za wszystkich, którzy mieszkali w wiosce Ukrytego Liścia. Nie mógł ot tak sobie ich opuścić, ponieważ jego poczucie sprawiedliwości brało górę nad poczuciem obowiązku.

Zresztą, przecież ta sprawa nie była taka duża. Nikt by nie zrozumiał, dlaczego Hachidaime Hokage miałby wziąć udział w tak mało znaczącej misji. No, oprócz oczywistego faktu, że po ostatniej wojnie nie wybuchały żadne konflikty między wioskami. Ludzie czuli się zjednoczeni, choć do całkowitego zaufania między nimi wiodła jeszcze długa droga.

Naruto w końcu zamknął okno i pomaszerował do łazienki, by przygotować się na kolejny, długi dzień pracy.

Hachidaime Hokage nie zdążył zalać zupki instant wrzątkiem, kiedy do jego gabinetu wpadł Shikamaru, wyraźnie zaaferowany. W prawej dłoni trzymał jakąś podejrzaną kartkę, która musiała być jakimś dokumentem. Ogólnie Uzumaki miał w sobie tego dnia tak mało energii, że właściwie niezbyt by się przejął kolejną kartką do podpisania na swoim biurku, gdyby nie mina Shikamaru.

Naruto nakazał sobie się skupić. Ostrożnie usiadł na brzeżku fotela, odkładając na bok kubek z zupką. Nie uszedł jego uwagi fakt, z jaką pogardą w oczach członek klanu Nara zmierzył przyniesione przez niego jedzenie z supermarketu.

- Kłopoty? – zapytał, spoglądając znacząco na dokument w dłoni swojego przyjaciela.

Shikamaru, wyraźnie rezygnując z wygłoszenia komentarza na temat zasad zdrowego żywienia – pewnie uznał to za zbyt męczące zadanie, jako że styl życia obecnego Hokage zmuszał go do wygłaszania podobnych frazesów niemal codziennie – rzucił na biurko zapisaną drobnym maczkiem kartkę.

- Sasuke nie ma w wiosce, prawda? – zapytał, krzywiąc się nieznacznie. Właściwie było to pytanie retoryczne, ale najwyraźniej chciał opóźnić moment, w którym będzie musiał podzielić się z Naruto nieprzyjemnymi wiadomościami.

Hachidaime wydął w udawanym zamyśleniu usta. Kto jak kto, ale on doskonale wiedział, kiedy Sasuke znajdował się w wiosce, a kiedy go nie było.

- Nie było go, kiedy ostatnio sprawdzałem. Jeśli Sakurka nadal odchodzi od zmysłów, to z całą pewnością nic się w tym względzie nie zmieniło, ‘ttebayo.

Shikamaru wydał z siebie dźwięk, który mógł być albo lekceważącym prychnięciem, albo stłumieniem chichotu. Albo jedno i drugie.

Sasuke Uchiha tak działał na ludzi, nie mówiąc już o Sakurze Haruno.

- W nocy przyszła do nas wiadomość z Ukrytej Chmury. – To mówiąc, miał na myśli wioskę Ukrytą w Chmurach, na czele której stał Raikage. – Nie od samego Raikage – sprostował natychmiast, zauważając nikły uśmiech na ustach Naruto. – Od ich zwiadowców.

- Hm? O co im może chodzić, ‘ttebayo?

Shikamaru z grymasem na twarzy wskazał na dokument, który wcześniej przyniósł ze sobą do gabinetu.

- O Sasuke. Pytają, czy to możliwe, by ocalały członek klanu Uchiha mógł być zamieszany w tą ostatnią sprawę. Wygląda na to, że także w ich kraju doszło do napadów, w wyniku których trzy małe wioski znajdujące się poza granicami głównego miasta zostały doszczętnie zniszczone. Mówimy oczywiście o trzech wioskach, o których wiadomo, że zostały unicestwione. Zapewne jest ich więcej.

- Sasuke miałby... – Naruto aż otworzył ze zdumienia usta. Cóż, oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że aż nazbyt kolorowa przeszłość jego najlepszego przyjaciela stawiała go w bardzo niekorzystnym świetle, ale żeby od razu zwalać na niego podejrzenia o ludobójstwo? Sasuke podróżował po świecie w pokojowych zamiarach. – Nie, to absolutnie niemożliwe. Pokaż mi ten papierek, dattebayo!

Oczywiście sięgnął po niego sam, jako że owy papierek leżał tuż przed jego nosem.

Shikamaru miał rację. W elegancko sformułowanym liście do Hachidaime Hokage pojawiło się dość dyskretnie zadane pytanie, czy to możliwe, by Sasuke wpadł w krwawy szał i zaczął mordować ludzi na prawo i lewo, wybierając na swoje cele małe wioski, dzięki czemu mógł działać niezauważony...

Naruto z niesmakiem wyrzucił list do kosza, uprzednio zgniatając go w kulkę.

- To niemożliwe. Absolutnie niemożliwe – powiedział z przekonaniem. Nie zwątpił ani na sekundę.

- Całkiem możliwe, że to niemożliwe – powiedział dość enigmatycznie, jak na gust Naruto, Shikamaru. – Dopóki Sasuke nie wróci, nie mamy nic na jego obronę. A kiedy wróci... cóż... Nie sądzę, byś chciał od razu wysyłać go do Wioski Ukrytej Chmury, by sam siebie bronił, prawda?

- Jeśli za niego nie poświadczę, nie wiem, czy ktokolwiek mu uwierzy – zamarudził Naruto, przekładając papiery na biurku. – Hm, na początek wyślę do nich jakąś zgrabną odpowiedź. Potem natychmiast zajmę się sprawą tych stref śmierci. Mamy już raport od zwiadowców, których wysłałem wczoraj?

- Jeszcze nie – odparł Shikamaru. – I to nie dlatego, że zamarudzili gdzieś po drodze – dodał jeszcze, widząc, jak brwi Naruto wędrują w górę.

- Rozleniwili się – wydal wyrok Naruto, wzdychając. – No cóż, czasy nie są już takie straszne, więc to dobrze, że odpoczywają, ale teraz przydaliby mi się mniej rozleniwieni zwiadowcy, ‘ttebayo.

- Ciągle dążysz do tego, by sam siebie wysłać na tę misję – słusznie zauważył Shikamaru, na co Naruto zareagował lekkim rumieńcem zakłopotania. – No cóż, jesteś Hokage. Jak sam powiedziałeś, czasy nie są straszne. Asystentów masz na pęczki, nie mówiąc już o tak zwanych prawych i lewych rękach. Masz ich zdecydowanie więcej, niż zwyczajny człowiek stojący u władzy. Jeśli to dobrze załatwić...

Naruto trzasnął otwartą dłonią w biurko z taką energią, że biedny mebel aż zadrżał, a wraz z nim wszystkie papierki i kubeczek z niezalaną zupką w proszku.

- Shikamaru, jesteś genialny!

Owy geniusz tylko nieznacznie prychnął.

- A ty jesteś Hokage. Powinieneś...

- Mniejsza z tym, dattebayo! – Naruto był cały w uśmiechach. – Doskonale! Zaraz wszystko załatwimy!

- My? – zdziwił się Shikamaru.

Z ust Hachidaime nie znikał szeroki uśmiech, co nie wróżyło w tej chwili niczego dobrego. Zdecydowanie nie.

- Oczywiście, że my. Komu innemu mogę zaufać?

- Nie chcesz chyba...

W oczach Naruto pojawiły się już niebezpieczne błyski.

- Jesteś moją prawą ręką, prawda? Najwierniejszą i najmądrzejszą z całego zastępu prawych rąk, czyż nie?

Shikamaru odsunął się, wiedząc jednak doskonale, że to nic nie da. Miał wrażenie, jakby twarz Naruto zbliżała się do niego z każdym wypowiadanym słowem.

Wspaniale. Po prostu wspaniale.

- Jeśli tak mówisz...

- Ha! – Naruto znowu trzasnął ręką w biurko. – No to wszystko ustalone, dattebayo! Wyruszam w teren! Nareszcie!

Shikamaru zdobył się jedynie na westchnięcie pełne rezygnacji.